ดาร์เลเน่รู้สึกเหมือนกำลังจะสิ้นสติกับภาพตรงหน้า
กายบอบบางเด้งผึงขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วขณะที่ดวงตาสีครามฉาบทับไปด้วยความยินดีอย่างปิดไม่มิดยังคงจับจ้องใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตา
ไม่ใช่ว่าโดมินิคนอนอยู่ในแคปซูลซ่อมแซมเนื้อเยื่อเทียมหรอกเหรอ ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้กัน
"ดอม" ถ้อยคำเป็นหมื่นล้านคำอัดแน่นอยู่ภายในอกของดาร์เลเน่จนแทบล้น ทว่ายามที่อ้าปากพูดเธอกลับพูดได้เพียงชื่อของเขาเท่านั้น
บอกไม่ถูกเลยว่ายินดีขนาดไหนที่ได้เห็นอีกว่าโดมินิคมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง
"เธอจะจ้องหน้าฉันอีกนานไหม"
"..."
ทว่าคิดวุ่นวายได้ไม่เท่าไหร่อีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นมาอีกทั้งที่ยังคงนอนหลับตานิ่ง ดาร์เลเน่ชะงักค้างกับถ้อยคำแทนตัวเองที่โดมินิคของเธอไม่เคยใช้
โทนเสียงติดแหบมากกว่าที่เคยได้ยินจากแอนดรอยด์หนุ่มนั้นก็ด้วย รอยยิ้มที่เริ่มแย้มบานค่อยๆ หุบลง หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามยิ่งกว่าเก่า
ดาร์เลเน่กลืนน้ำลายเหน
