Who Knows I’ll Be Keeping You

Chapter 33: Sincerity

Pagpasok ko sa bahay ay nagkatagpo kami ni Connor dahil pababa na siya ng hagdan. I tried to walk faster para hindi niya makitang umiiyak ako.

“Wait. . .” bigla kong naramdaman na may humawak sa pulso ko. Ano ba ang kailangan niya?

“What?” tanong ko habang sinusubukan na pigilan ang mga luha ko.

“Why are you crying?”

“None of your business. You don’t have the right to ask me that.” wika ko at hinablot ang kamay ko mula sa kanya.

“Can we talk?”

“No.” deretso kong sagot. Ayokong malaman ni Josh na nakipag-usap na naman ako sa kanya dahil baka mag-away na naman kami ulit.

“I just want to talk with someone right now.” napatingin naman ako sa kanya dahil sa sinabi niya. Ngayon ko lang namalayan na maitim na malaki ang eyebugs ni Connor at matamlay siya. Namumutla din siya na parang walang kain ng ilang taon.

“Wait for me at the back.” tanging sabi ko at tumakbo papunta sa kwarto.

Nagbihis ako at suot ko ang malaking t-shirt at loose jog pants. Wala akong pakialam sa suot ko dahil nakita na naman ako ni Connor na nagsuot ng ganito. Lumabas ako ng kwarto at kumuha ng makakain namin sa labas. It looks like Connor did not eat for days. Hindi naman siya namamayat pero matamlay siya at namumutla ang mga labi niya. After I heard that he needs to talk with someone right now, I immediately changed my mind because I know how hard it is to put all of the pressure of the problem to yourself only. And being alone as well. Iyong wala kang masabihan sa problema mo dahil mag-isa ka lang pero hindi mo kayang kimkimin ng matagal. Tsk.

Matapos kong makuha ang pagkain, lumabas ako at nakita si Connor na nakaupo at nakasandal sa puno malapit sa pool. May upuan sa harap niya pero mas pinili niyang umupo sa bermuda? Tsk. He really is an unpredictable man.

Lumapit ako at inilagay sa harapan namin ang malaking tray. Nakasandal siya sa puno at nakapikit ang mga mata. Ano ba ang problema niya?

“So. . .” panimula kong sabi sa kanya. “is there something I can help you with?”

Matagal bago ko narinig ang sagot niya. Nakapikit lang kasi siya at hindi gumagalaw. Tulog na ba siya?

“Can you bring my parents back?” biglang sabi niya at inimulat ang mga mata. Tumingin siya sa akin at nagtagpo ang mga mata namin. And honestly, all I can see in his eyes is pain.

“What?” tanong ko.

Tumawa naman siya ng malakas at umiling-iling.

“Nothing. I just thought that maybe you are an angel and can do things.” saad niya.

“I am not an angel you moron.”

“Right. Angels don’t curse.” saad niya sa akin at tumingin siya sa tray na dinala ko.

“That’s for you.” I said and looked away. Matapos ko kasing sabihin na para sa kanya ang pagkain na dala ko, bigla siyang tumingin sa akin at ngumiti.

Damn! Bakit ang bait ni Connor ngayon? I mean, a couple of months ago, naiirita ako sa kanya pero ngayon, I feel at ease when I am with him. Ano ba ang nangyayari sa akin?

“Hindi ka pa ba uuwi? Malapit nang maghating gabi.” saad ko sa kanya habang siya naman ay abala sa pagkain.

“I’ll go after eating.” iyon lang ang sabi niya. Umayos naman ako ng upo at humarap sa pool. Siya naman ay nakaharap din sa pool habang kumakain. Is he that hungry?

“Can I ask you something?”

“You already are.” kalmado niyang sabi at tiningnan ko naman siya ng matalim. Hindi ba talaga mawawala ang pambabara niya sa akin? Tsk.

“Don’t forget that you are eating OUR food and I made that for you.” pagbabanta ko sa kanya.

“Then thank you. Or should I spill out the food that YOU prepared for me.” walang gana niyang sabi sa akin.

Tsk. Moron.

“What is your problem? You said you wanted to talk to someone about your problem. What is it?”

Huminto muna siya sa pagkain at pinunasan ang bibig at mga kamay niya. We were both still looking at the pool. Knowing that each other’e presence is here is better than looking at each other while talking.

“I thought I can comfort myself until I saw you. . .” wika niya. Napatingin ako sa kanya pero sa harap pa rin ang atensiyon niya at hindi ko nababasa nag tunay na emosyon sa mga mata niya ngayon.

Tahimik akong nakikinig sa mga susunod niyang sasabihin dahil hindi ko alam kung paano ko sasagutin ang mga salita niya.

“But you fell in love with that guy. A person who I despise the most.” he said and bitterly smiled as he looked down.

Pero anong ibig niyang sabihin? Kilala ba niya simula pa noon si Josh? Pero paano?

“Ayaw mo ba sa kanya?”

“He’s too ambitious.” deretso niyang sabi. But is he? Is Josh ambitious?

“I think you really don’t know him that well.” saad ko.

“I don’t like people who are using their power to control others and to benefit from it.” tumingin siya sa akin at seryoso ang mukha niya. “I don’t like someone like him.” ani niya.

Pinutol ko ang tinginan naming dalawa at kumuha sa isa sa mga cookies na dinala ko. Nanatili akong tahimik at ganun din siya. Hindi namin namamalayan na mabilis ang takbo ng oras at alas dose na ng gabi. Tumunog ang cellphone ko kaya kinuha ko ito mula sa bulsa. Wait, what the f*ck! Tumawag pala si Josh sa akin? And 56 missed calls? Damn! Hindi ko naman kasi maramdaman. Argh! Paano na ‘to?

“Did he call you?” tanong ng kasama ko.

“Yes.”

“Why don’t you call him?” suhestiyon niya. Napatingin naman ako sa cellphone na hawak ko at may 3 messages na hindi ko pa nababasa. Alam kong si Josh ang nagpadala nito pero hindi ko alam kung bakit hindi ko kayang buksan.

“Why didn’t you tell him about what really happened between you and Bianca?” tanong niya na naging dahilan para mapatigil ako.

Bakit nga ba?

“Why didn’t you tell him the truth?” tanong niya.

Napatingin ulit ako sa cellphone at naisipan na ibulsa lamang ito. In the end, I choose not to talk with Josh. This night, I choose to spend time with Connor.

“Are you afraid that he will get angry at you for accusing his best friend?” pangatlong beses na itong tanong ni Connor sa akin pero hindi ko pa rin mahanap ang tamang sagot para sa mga iyon. When it comes to Josh, I am totally unsure about things. Is it a good thing or not?

“First, I don’t want to call him because we were fighting just a few hours ago. Next, I did not tell him about what “really” happened because, yes, I don’t want him to get angry at me for accusing his “best friend”. You know, he seems to be so attached with her that even I, her girlfriend, can’t compete with the woman.” mapait akong ngumiti matapos sabihin ang mga iyon kay Connor.

Kampante akong sabihin ang lahat ng mga ito sa kanya dahil alam kong hindi naman niya ikakalat ang ito. Wala kaya siyang kaibigan sa school, well except for Marco I guess? Pero hindi naman siya iyong tipo ng tao na ikakalat ang mga bagay na alam niya.

“That’s insane.” wika niya na hindi ko naman maintindihan.

“What do you mean by that?”

“Why do you have to adjust yourself for his best friend where in fact you are the girl friend. And if your relationship will go well, you can be his wife yet here you are, saying these things to me only.” saad niya.

Namula naman ako sa sinabi niyang magiging asawa ako ni Josh in the future. Because honestly, I did not thought about it. I did not thought about spending the rest of my life with him. I don’t know. Maybe I am still not ready for it. Maybe.

“How about you?”

“Me?” tanong niya at itinuro ang sarili niya.

“What is your connection with that woman named Bianca?” I asked.

Natahimik naman siya at tumingin sa malayo. Malalim ang iniisip niya at habang tumatagal siya sa pagsagot, mas kinakabahan ako sa kung ano man ang maaaring sagot niya.

“She’s not that important.”

“Is she a friend of yours?”

“Once.” tanging sagot niya.

Hindi na ako nagtanong pa ulit tungkol kay Bianca dahil kitang-kita ko na ayaw niyang pag-usapan ang babaeng iyon. Hindi naman ako bulag para hindi makita ang bagay na napaka-obvious na sa paningin ko.

“How are you?” bigla kong sabi na naging dahilan para ngumiti si Connor. At least I made him smile.

“This day isn’t a good day to say that I am fine.”

“Can I know the reason why?”

“Will you come with me this afternoon?” Oh right. Madaling araw na pala pero nandito pa rin kami ngayon, komportableng nag-uusap sa isa’t-isa.

“Where are we going?”

“We’ll go to the answer to your question.” dahil sa sinabi niya, I got curious and wanted to go with him. He said that today is not the right time to be fine, I guess? And he also told me to come with him tomorrow so that I can have an answer to my question. What is he planning?

“Are you trying to kidnap me?” biglaan kong tanong sa kanya at tinakpan pa ang bibig ko.

“What are you talking about? You are not even a sec material.” seryosong wika niya na may halong pang-iinis sa akin. Tsk. “And besides, what can I get from you?”

“Money.” sagot ko.

“That’s from your parents dummy.” wika niya at lumapit naman ako sa kanya at pinalo-palo ang ulo niya.

“I am not dumny, dont call me that! Ikaw kaya ang mas bobo sa ating dalawa.” patuloy lang ako sa paghampas sa ulo niya habang siya naman ay tinatakpan ito gamit ang dalawang kamay niya. “I am not dummy sabi eh!” I tried to hit him again nang magkamali ako sa pag-apak at natumba sa harapan niya. Dahil din siguro sa gulat at sa bigat ko, napatumba din si Connor dahil sa akin.

Nahulog kaming dalawa na yakap ako ni Connor habang ang mga kamay ko naman ay nasa balikat niya. Nagkalapit ang mukha naming dalawa at muntikan na kaming maghalikan dahil sa lakas ng pagkakatumba namin.

Naramdaman ko sa baywang ko ang mga kamay ni Connor at pamilyar sa akin ang nakakagaan na pakiramdam sa tuwing hinahawakan niya ako. Hindi ko maiwasang matulala dahil sa nangyari. Nagtinginan kaming dalawa hanggang sa siya mismo ang unang nagsalita.

“Do you need one more minute to pass? I can even give you an hour.” sinabi niya at bigla naman akong napalayo mula sa kanya.

“Aww. . .” napadaing naman siya sa sakit dahil tinulak ko siya para makatayo ako.

Tsk. Hindi ko na kasi dapat ginawa iyon! Ang tanga mo naman kasi talaga Keren! Kailan ka pa ba magbabago? Tsk.

“I’m sorry.” mahina kong sabi habang pinapagpagan ang tuhod ko.

Nakita ko naman ang dahan-dahan na pagtayo ni Connor mula sa lupa at pinagpagan ang sarili niya. Hindi niya suot ang jacket niya kaya malamang ay hawa pa rin ito ni Blake hanggang ngayon. Ano ba ang ipinakain niya sa kapatid ko at gustong-gusto siya?

Naramdaman ko ulit ang pag galaw ng cellphone ko mula sa bulsa kaya ipinalabas ko na naman ito. Nakasulat sa screen ang pangalan ni Josh na siyang tumatawag sa akin ngayon.

“Answer it.” wika ni Connor. “Not as if we are betraying your relationship.” he said and that’s the cue for me to answer the call. Ewan ko lang, para kasi akong na trigger dahil sa sinabi niya.

“Hello?” I said as I answered the call.

“Did I wake you up?” malambing na tanong ni Josh sa akin.

“No. I. . . am. . . uhm. . . actually not sleeping?” patanong kong sabi sa kanya. Natatakot kasi ako na baka magalit siya sa akin.

“What are you doing? I’ve been calling you for a couple of times and I thought you are sleeping because you did not answer.” he said worried.

“I have a few things to take care on and I wasn’t able to check on my phone. I’m sorry.” napatingin ako kay Connor at tahimik lang siya sa tabi ko. “Actually. . .” nagdalawang-isip ako kung sasabihin ko ba talaga sa kanya o hindi. Ngayon na tumatawag na siya, nangangahulugan iyon na bati na kami at hindi na siya galit sa akin. Ngunit, sasabihin ko na naman na kasama ko si Connor? Baka magalit na naman siya at magselos sa kasama ko.

“Actually what?” I glanced at the man beside me and sighed.

“Nevermind.” I said trying to force myself a smile.

“Look, I am really sorry for what I did to you hours ago sunshine. I let my emotions control me. I shouldn’t have done that. I am really sorry.” seryoso niyang sabi sa akin at ramdam ko sa kalmado niyang boses ang sinseridad niya sa mga sinabi niya.

“It’s okay. Hindi ko naman talaga inisip ang mga sinabi mo. Alam kong pagod ka kaya kailangan mo din sigurong matulog ng maaga. Yet, here you are calling me to reconcille. Should I throw a party to show appreciation for your love to me?” I asked and we both laugh because of what I said.

“You really are my girl. The only dummy of my life.” natawa naman ako matapos marinig ang sinabi Josh. Hindi naman nagtagal ang pag-uusap namin dahil nagpaalam siya na matutulog na.

“Alright. See you tomorrow.”

“Sleep well sunshine. I love you.”

“Good night Josh.” the last thing that I said before I dropped the call.

Nabigla naman ako dahil tumingin si Connor sa akin at tinitigan ang mukha ko. Naningkit ang mga mata niya na parang sinusuri kung ano man ang nasa mukha ko? May dumi ba ako sa mukha? May panis na laway ba ako?

“What are you looking. . . at.” I said, uncomfortable with his stares.

“You did not even say the phrase that couples should say to each other.” panimula niya.

“What are you saying? And I did not say what?”

“I love you.” nahinto naman ako matapos marinig ang sinabi niya.

I look away because I can feel my heart beating so fast na parang any time ay lalabas na ito mula sa loob ng katawan ko. Bakit niya kasi sinasabi ng biglaan at walang preno ang mga katagang iyon? Damn! This man is really insane!

“Why didn’t you say that phrase to him?” seryosong tanong niya. He even leaned forward to get a closer look at my face. Naghihintay siyang masagot ang tanong niya pero tumayo ako. I don’t need to answer him because my relationship with Josh has nothing to do with him.

“I don’t think I should answer that one for you.”

“Well you have to.”

“And why is that?”

“Because I wanted to know. Is it that hard to unpuzzled? I need to know.” demanding niyang sabi na parang wala na siya sa sarili.

“I think you should go home.” nagsimula akong maglakad pabalik sa bahay pero biglang hinigit ni Connor ang kamay ko. Parang nag slow-mo ang pag-ikot ko at biglang bumilis ng yakapin niya ako. Mahigpit ang yakap niya na hindi ko kayang makawala. I tried to push him through using both of my hands pero hindi ko kayang itulak ang katawan niya.

We stayed like that for a minute or two bago siya nagsalita habang yakap-yakap pa rin ako.

“Proceed to my original plan.” the last thing that he said before breaking the hug and walked away from me. Hindi na siya lumingon pa at deretso na ang naging lakad niya.

Dali-dali akong tumakbo sa kwarto ko at humiga. Think about what he just did, the question why is now in my head. Why did he hug me?