มุกระวีใช้ชีวิตตามลำพังอยู่ที่วังหลวงอย่างเบื่อหน่าย แม้จะสุขสบาย มีเสื้อผ้า อาหารพร้อม และยังมีคนคอยรับใช้ไม่ขาด แทบไม่ต้องหยิบจับทำอะไรเลย แต่เธอก็ไม่ชอบชีวิตที่เป็นดั่งนกน้อยในกรงทองแบบนี้ เธอถามสาวใช้คนหนึ่งว่าท่านชีคหายไปไหน คำตอบที่ได้ก็เหมือนอย่างเคย
“ดิฉันไม่ทราบค่ะ”
มุกระวีถอนหายใจไม่คิดจะถามต่อ ตอนนี้เธอคิดถึงบ้าน อยากกลับเมืองไทย ไม่รู้คนที่เมืองไทยจะมีใครเป็นห่วงเธอบ้างไหม ไหนจะงาน ไหนจะค่าเช่าห้อง นี่ก็สิ้นเดือนแล้วถ้าไม่ไปจ่าย ป้าเจ้าของห้องต้องได้ไขกุญแจ เอาของที่ห้องเธอมาโยนทิ้งแน่นอน
ในเมื่ออยู่ที่มีดีสก็ไม่ได้ เพราะไม่ใช่บ้าน เจ้าของวังหลวงเองก็บอกปาวๆ ใส่หน้าว่าเกลียด เธอก็คงไม่กล้ามีหน้าอยู่อีก มุกระวีรู้สึกว่าตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทางเสียเหลือเกิน สมองน้อยๆ จึงรีบคิดหาวิธีพาตัวเองออกไป
สาวใช้คนเดิมยกของว่างเข้ามาพอดีตอนที่มุกระวีมองเสื้อผ้าของอีกฝ่าย
“นี่น้ำส้มเมื่อเ
