ฟาริสอยากให้มุกระวีได้สัมผัสความสุขจากการพาเธอไปถึงดินแดนสวรรค์ เขาเร่งส่งเธอไปให้ถึง ย้ำๆ เน้นๆ แค่นั้นมุกระวีก็หมดแรงยืน แทบจะล้มลง แต่ดีที่มีมือแกร่งคอยจับเป็นหลักยึดไว้
“เป็นยังไงบ้าง”
ฟาริสยิ้มพราย คนตัวเล็กหน้าแดงเถือก ร่างกายบิดส่ายไปมาเหมือนว่าวหลุดสายป่าน แถมบางครั้งยังแอ่นเข้าหาคนตัวโตอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
“ชอบไหมครับที่รัก”
“มะ ไม่ชอบ” มุกระวีกัดฟันตอบออกไป ทั้งที่จะขาดใจตายอยู่แล้ว เธอเหมือนจะไปถึงแต่ก็ไปไม่ถึงเสียที ช่างทรมานและอับอายไปพร้อมๆ กัน
ฟาริสได้ยินคำตอบเลยชักมือกลับ หยุดการปรนเปรอที่ปากและนิ้ว มุกระวีหน้าซีดเผือด ตอนนี้เธอทรมานจนต้องยอมขอร้องเสียงผะแผ่ว “ได้โปรด”
“ได้โปรดอะไรครับ”
“คุณก็รู้ อย่าทรมานฉันสิ”
“บอกผมมาก่อนว่าคุณต้องการอะไรมุกระวี”
มุกระวีส่ายหน้า แต่ว่าร่างกายยังประท้วงว่าต้องการไปให้ถึงจุดสูงสุด เธอรังเกียจตัวเองเหลือเกินที่เป็นแบบนี้ ร่างกา
