หลังจากคืนนั้น วุ้นหวานก็ไม่เจอคุณรามอีกเลย
“ ท่านก็คงวุ่นวายงานที่โรงพยาบาลอย่างเคยนั่นแหละ แทบจะไม่มีเวลาได้พักได้ผ่อนหรอก ”
ลุงดำตอบมาเช่นนี้เมื่อวุ้นหวานอดรนทนไม่ไหวที่ไม่เห็นคุณรามกลับบ้านจึงไปเลียบ ๆ เคียง ๆ ถาม
ก็ไหนว่าจะกลับบ้านให้บ่อยขึ้น
เด็กสาวแอบคิดน้อยใจไปตามประสา แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังล้ำเส้น
รู้ว่าอันไหนที่ต่ำ อันไหนที่สูง
คำพูดของป้าจันดีดังก้องอยู่ในหัว
วุ้นหวานเอ๋ย เธอมันแค่เด็กสาวยากจนจากบ้านนอกเป็นแค่คนอาศัย จัดอยู่ในวรรณะคนรับใช้ของคนที่นี่ ส่วนเขา เป็นประมุขของบ้าน เป็นคุณท่าน เป็นคุณราม เป็นนายแพทย์และเจ้าของโรงพยาบาล
และส่วนสำคัญที่สุดคือเธอมีคนรักอย่างกานต์แล้ว...
หยุดคิดอะไรอย่างนั้นเสียที เจียมเนื้อเจียมตัวเสียบ้าง
คิดได้ดังนั้นเด็กสาวก็พยายามที่จะลืมทุก
