เธอโซเซคล้ายจะหมดแรงแล้วก้าวถอยหลังอย่างอัตโนมัติ ก่อนที่จะรู้ตัวว่าถอยไปชนคนด้านหลัง
“ อุ๊ย ขอโทษค่ะ ” เธอรีบเอ่ยขอโทษทันที ใครคนนั้นจับสองไหล่ของเธอเอาไว้แล้วก้มลงมาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม
“ เป็นอะไรไป วุ้นหวาน ” นั่นทำให้เธอหันขวับกลับไปมองทันที และพบว่าใบหน้าของตนอยู่ที่ระดับแผงอกของอีกฝ่ายจนต้องเงยหน้าขึ้นไปมองและพบว่าเป็นคนที่เธอไม่คาดคิดว่าจะเจอเขาที่นี่
“ คุณราม ! ”
“ ใช่ ฉันเอง ” คุณรามตอบกลับมาพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะเธอเบา ๆ
“ เป็นอะไร ทำไมหน้าซีด ๆ ”
“ ปละ... เปล่าค่ะ ”
“ เปล่าได้ยังไง ก็ฉันเห็นอยู่ว่าเธอหน้าซีดแล้วเซกำลังจะล้ม ”
“ วุ้น เอ่อ... รู้สึกแปลก ๆ ขอตัวกลับก่อนนะคะคุณราม ” เธอเอ่ยคำลาพลางพยายามจะปลีกตัวหนีแต่อีกฝ่ายตรึงหัวไหล่ของเธอเอาไว้
“ ฉันไม่ได้ดุด่าอะไรเลยสักหน่อย จะรีบหนีไปไห
