ร่ำรัก

สั่นไหว

        “ คุณหมอรามน่ะรักรุจีมาก รักจนถึงขั้นไม่สามารถรักผู้หญิงคนไหนอีกได้แล้ว ”

        นั่นคือคำร่ำลือที่ราเมศวร์ได้ยินเข้าหูจนชาชิน เขาได้แต่ยิ้มมุมปาก ไม่รู้จะสมเพชตัวเองหรือคนพวกนั้นดีที่คิดว่าเขาหลงรักผู้หญิงใจร้ายคนนั้นจนไม่สามารถรักใครได้อีก

        แต่ป่วยการที่จะไปแก้ไข จะเข้าใจอย่างไรก็แล้วแต่ขอเพียงแค่อย่ามาวุ่นวายกับเขาก็พอแล้ว

        นานเหลือเกินที่เขาขยาดกับผู้หญิงและความรักไม่แม้แต่จะหาใครสักคนมาบรรเทาความต้องการทางเพศที่ชายฉกรรจ์เช่นเขาเกิดขึ้นบ่อยครั้งตามธรรมชาติ เขามักจะ หาทางออกอย่างเช่นการเข้าฟิตเนสหรือออกกำลังกายอย่างหนักหน่วง หากมันทนไม่ไหวจริง ๆ ก็แค่ช่วยตัวเองให้มันจบ ๆ ไป ก็เท่านั้น

        คนสมบูรณ์แบบเช่นเขาจะหาผู้หญิงที่ไหนมาบำบัดอารมณ์ใคร่ที่เกิดขึ้นวันละคนก็ยังได้ แต่ราเมศวร์ไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่หลับหูหลับตาผสมพันธุ์กับใครเพื่อระบายความใคร่

        เขาคงเป็นหนึ่งในล้านของผู้ชายบนโลกนี้กระมังที่คร่ำครึหัวโบราณยึดมั่นถือมั่นในความรัก มันเป็นกฎที่เขาตั้งขึ้นกับตัวเองว่าเซ็กส์ต้องเกิดขึ้นด้วยความรัก...

        และเขาพลาดที่ไปรักคนผิด เลยเข็ดขยาดเหลือเกินที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน มันเลยเถิดไปถึงการกลัวที่จะใกล้ชิดกับผู้หญิงทำให้เขาสร้างกำแพงขึ้นมาปิดกั้นตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ

        แต่วันนี้กำแพงนั้นเกิดสั่นคลอนอ่อนไหวเล็กน้อยเหตุเพราะเด็กสาวคนนั้น

         ราเมศวร์ยกกาแฟขึ้นจรดริมฝีปากแล้วบรรจงละเลียดมันลงคอช้า ๆ ภาพใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นลอยมาทำให้อดยิ้มไม่ได้ยิ่งยามที่เธอหลับใหลแล้วเขาปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจาก เรือนร่างอวบอัดสมส่วนแห่งวัยสาว มันยิ่งทำให้โลหิต            ในกายหนุ่มฉกรรจ์แล่นพล่าน มีบางอย่างในตัวสาวน้อยคนนั้นที่ทำให้เขาอยากจะลองแหกกฎของตัวเองดูสักที

        ใช่ เขาโกหกเรื่องที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ 

        เธอไม่ใช่ผู้หญิงผิวขาวแต่ก็ไม่ถึงกับดำคล้ำ เป็นสีน้ำผึ้งเนียนสวยที่เขาอยากจะใช้ริมฝีปากสัมผัสดูว่าจะเนียนนุ่มเพียงใด และเขาก็รู้ว่าเธอก็พลุ่งพล่านไม่น้อยไปจากตัวเอง สังเกตได้จากโลหิตที่แล่นพล่านจากลำคอไปสู่สองพวงแก้ม ก่อนแผ่กำจายไปทั่วใบหน้าหวานยามที่ได้สบตา ดวงตากลมโตที่มีขนตางอนเป็นแพประดับอยู่นั้นคล้ายหน้าต่างของเด็กสาวที่เธอฉายชัดทุกความรู้สึกผ่านดวงตาอย่างปิดไม่มิดและมันฉ่ำหวานวาววามทุกยามที่เธอมองมาด้วยแรงหลงใหลใฝ่กระสันในบางอย่าง

        บางอย่างในตัวชายชาตรีเช่นเขา...

        คนอย่างนายแพทย์ราเมศวร์หรือหมอราม ที่เป็นมือหนึ่งของแผนกสูตินรีเวช มีหรือจะไม่รู้ความเปลี่ยนแปลงสรีระแห่งสตรียามมีสิ่งกระตุ้นเร้า และเขารู้ดีเหลือเกินว่าเด็กสาวคนนั้นมีปฏิกิริยารุนแรงชนิดที่ควบคุมไม่ได้แค่ได้พบเห็นเขา

        เด็กสาวที่ชื่อวุ้นหวานคนนั้น...

        มุมปากหยักถูกยกขึ้นยิ้ม ความไร้เดียงสาของเด็กสาวนั่นทำให้หัวใจเขามีเลือดสูบฉีดผิดจังหวะในวันนี้ทั้งที่มัน         ตายด้านไปนานเหลือเกิน

        ปกติแล้วเขามักจะนอนที่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาลที่ถูกจัดไว้ให้เป็นห้องพัก อาทิตย์หนึ่งจะกลับบ้านสักครั้ง        เมื่อคืนก็กลับไปแล้ว แต่วันนี้นึกอยากจะกลับบ้านอีก

        ไม่รู้ทำไม...

    ******************************************************************************

        หกโมงเย็น

        รถยนต์ BMW M850i xDrive Coupe  สีดำดุเป็นประกายมันวับเลี้ยวเข้าประตูบ้าน นั่นทำให้บ่าวรับใช้ในบ้านวุ่นวายไปตาม ๆ

        “ ตายแล้ว คุณรามจะกลับมาบ้านได้โทรบอกใครก่อนไหมเนี่ย ว่าไงพี่ดำ คุณรามโทรมาบอกหรือเปล่า ”

        ป้าจันดีหันไปถามลุงดำที่ตักข้าวใส่จานแล้วราดน้ำแกงเทโพที่ป้าสมรผู้เป็นเมียทำไว้มานั่งกินในครัว

        “ ไม่ได้โทรมาหรอก ว่าแต่แกจะเดือดจะร้อนอะไรนักหนา นี่มันบ้านคุณรามนะโว้ยไม่ใช่บ้านแก นังจันดี  แกก็แค่ออกไปดูท่านก่อน เดี๋ยวฉันอิ่มข้าวก็จะตามไป คุณรามท่านไม่ใช่คนเรื่องมากอะไรนัก ”

        “ ฉันก็รู้ แต่มาเวลานี้ท่านจะกินอะไรมาหรือยังล่ะ เพราะปกติจะกลับมาก็ตอนดึก ๆ ที่พวกเรานอนแล้ว ท่านก็กินเรียบร้อยแล้วจากข้างนอก นี่พี่สมรทำอะไรไว้บ้างล่ะเนี่ย หรือว่ามีแต่กับข้าวที่เรา ๆ กิน แถมตอนนี้แกดันออกไปซื้อผักซื้อหมูที่โลตัสกับนังพลอยอีก กรรมเวรแท้ ๆ พี่ก็รู้ว่าฉันน่ะทำกับข้าวก็พองู ๆ ปลา ๆ นะพี่ดำ ”

        “ เออ นั่นน่ะสิ ฉันก็ลืมไปว่านังสมรมันนั่งแท็กซี่ไปซื้อกับข้าวกับนังพลอย ”

        “ เอาไงดีวะเนี่ย ”

        “ เอ็งเจียวไข่ผัดผักอะไรไปก็ได้มั้งจันดี ทำ ๆ ไปเหอะท่านอาจจะกินอะไรมาแล้วก็ได้ แต่หากท่านไม่กินก็จะได้มีที่เราทำสำรองไว้ยกออกไปให้เลย ไอ้จะให้เจ้านายมานั่งรอมันก็ไม่ใช่ที่ เดี๋ยวข้ากินข้าวสักสามสี่คำจะออกไปดูท่านหน่อย ”

        “ เอางั้นเหรอพี่ มันจะถูกปากท่านไหมเนี่ย ”

        “ มีอะไรกันเหรอจ๊ะป้าจันดี ลุงดำ ” วุ้นหวานที่พึ่งจะอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยเดินมาที่ห้องครัวเพื่อดูว่ามีอะไรให้เธอช่วยบ้าง

        “ ก็คุณรามน่ะสิ ท่านกลับมาเวลานี้โดยไม่บอกไม่กล่าว ก็ต้องตั้งโต๊ะมื้อเย็นให้ท่าน ”

        คำว่า คุณราม ส่งผลให้หัวใจสาวน้อยกระตุกวูบแต่เธอก็พยายามนิ่งเข้าไว้