คอนโดพีรพล
เวลา 5 ทุ่ม
ภายในห้องที่เงียบสนิทมีชายหญิง 2 คนเอาแต่ยืนจ้องหน้ากัน เธอบอกให้เขาหลบเพราะเธอต้องการจะไปนอนแต่เขาก็ยืนนิ่งเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด
“หวานจะไปนอนค่ะ กรุณาหลีกทางให้หวานด้วยค่ะ...”
เขาไม่หลบตามที่เธอบอกแต่ยังจ้องหน้าเธอไม่วางตาเหมือนต้องการจะถามอะไรเธออีกแต่เขาก็ไม่พูด
“คุณพีรพล...คุณต้องการอะไรจากหวานอีก หวานก็บอกคุณไปหมดแล้วไง ถ้าคุณอยากจะรู้อะไรมากกว่านี้เราค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่านะคะ หวานจะไปนอน...หลีกไปค่ะ”
เธอจะเดินไปอีกทางเพื่อหลบตัวเขา แต่เขาก็ก้าวเท้ามายืนขวางหน้าเธอไว้ จนเธอเริ่มหงุดหงิด
“คุณพี...”
“....”
เขาจ้องหน้าเธอไม่ยอมพูดอะไร
“คุณต้องการอะไรจากหวานคะ...?”
“....”
เขาไม่ตอบแต่เลือกที่จะจ้องหน้าเธอแทน สิ่งที่เขาคิดในใจมันสับสนและมันก็ปั่นป่วนหัวสมองเขาไปหมด ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่อยากให้เธอทำงานแบบนั้น เขาไม่อยากให้ใครมามองเธอไม่ดี หร
