เปรี้ยง!! เมื่อสายฟ้าผ่าลงมาเสียงดังสร้างความตกใจให้กับพิพิมจนต้องรีบกระโดดขึ้นนั่งตักของชุนทันที
“กรี๊ด!!” พิพิมดูตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินเสียงฟ้าผ่าดังลั่น ร่างบางสั่นเทาอยู่บนตักของชุน เธอกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่น
“เป็นอะไรครับพิม” เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง มือหนาลูบ แผ่นหลังพิพิมเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมเธอ
“พิมกลัวเสียงฟ้าร้อง” น้ำเสียงสั่นเทาเหมือนคนกำลังจะร้องไห้เอ่ยบอกกับแฟนหนุ่ม แขนเล็กกอดกระชับร่างสูงเอาไว้แน่น เพื่อควานหาความอบอุ่นและปลอดภัย
“ตราบใดที่ชุนยังอยู่ ไม่ต้องกลัวอะไรครับ” ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ จะไม่มีใครหรืออันตรายใด ๆ ทำร้ายพิพิมได้
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพียงแค่ผู้ชายจน ๆ คนหนึ่งที่หลงรักดอกฟ้าอย่างเธอ ไม่อาจจะสู้ใครได้ แต่สิ่งที่เขามีคือหัวใจที่มอบให้เธอทั้งดวง
“ชุนพูดเหมือนเราสองคนจะต้องจากกัน”
“ไม่หรอกครับ ชุนจะอยู่กับพิม อ
