“รอนานมั้ยครับ” ร่างสูงเดินออกจากร้านคาเฟหลังเลิกงานด้วยความรีบร้อน เมื่อเห็นแฟนสาวนั่งรออยู่หน้าร้านโดยมีสายตาของหนุ่ม ๆ ที่เดินผ่านไปมามองพิพิมตาเป็นมัน
“ไม่นานเลย แค่นี้สบายมาก” ใบหน้าใสซื่อตอบกลับชุนด้วยน้ำเสียงสดใสเหมือนดั่งเช่นทุกวันที่เคยทำมาโดยตลอด ถือเป็นกิจวัตรประจำวันของพิพิมก็ว่าได้
“หน้าไปโดนอะไรมาครับ” มือหนาจับคางมนเชิดหน้าพิพิมขึ้นมาสำรวจ เมื่อตาคมดันสะดุดเข้ากับรอยนิ้วมือที่ประดับบนใบหน้าสวยของแฟนสาว
“มีเรื่องนิดหน่อยเอง” พิพิมตอบกลับชุนเสียงเบาหวิว ดวงตากลมโตพยายามหลบสายตาของชุนที่แฝงความดุดันในขณะที่เอ่ยถามสาเหตุจากพิพิม
“เจ็บมั้ยครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามแฟนสาวด้วยความเป็นห่วง นิ้วเรียวค่อย ๆ ลูบรอยแดงบนใบหน้าของพิพิมอย่างอ่อนโยน
“ก็นิดหนึ่ง”
“ไปมีเรื่องกับใครมาครับ”
“ลูกเลี้ยงน้าสาว เขาเข้ามาหาเรื่องพิม” ใบหน้าสวยสลดลง เพียงแค่พูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองก
