ชานนท์เดินกลับเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ เขามองพลอยไพลินที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ที่โซฟาด้วยแววตาสงสัย ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ เธอ
พลอยไพลินยังตีสีหน้าบึ้งบูด เธอยกสองมือขึ้นกอดอกแล้วเอียงตัวหนีเมื่อปะป๊าชานนท์มานั่งใกล้ๆ แม้ใจอยากจะจับมือเขามาดูให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็อยากงอนมากกว่า เธออยากรู้นักเขาเป็นอะไรทำไมไม่พูด
"อ่ะ!"
หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆ ชานนท์ก็อุ้มเธอมานั่งกลางหว่างขาแกร่งของตัวเอง สองแขนแกร่งของเขาโอบรอบเอวบางของเธอเอาไว้เขาวางปลายคางไว้บนไหล่มนพร้อมหลับตาลงช้าๆ ราวกับคนที่มีเรื่องเครียดหนักหนาโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
พลอยไพลินนิ่งไปกับการกระทำของชานนท์ เธอจึงทำได้เพียงแค่นั่งนิ่งๆ ให้เขาได้พักเหนื่อย หญิงสาวยกมือเรียวของตัวเองขึ้นแล้วลูบใบหน้าของเขาเบาๆ อย่างอ่อนโยน
"เจ็บมือไหมคะ"
นานหลายนาทีกว่าชานนท์จะขยับ เขากอดรัดเธอแน่นขึ้นจนเธอหายใจแทบจะไม่ออก เธอรู้สึกได้ถึงอาการสั่
