พ่อทูนหัว

พ่อทูนหัว EP 02 | หนีออกจากบ้าน

- สิบเจ็ดปีต่อมา วอชิงตัน ดี.ซี สหรัฐอเมริกา –

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!"

"น้องลินลูก หนูจะเอาอะไรบอกคุณแม่ซิคะ"

"ลินอยากกลับไปหาปะป๊า คุณแม่หลอกลินมากี่ครั้งแล้วคะ คุณแม่มีให้แค่รูปปะป๊าแต่ข้อมูลการติดต่อไม่มีเลย ลินเกลียดคุณแม่ เกลียดที่คุณแม่มาแย่งลินออกมาจากปะป๊า"

พลอยไพลิน ยิ่งโตยิ่งดื้อ ยิ่งโตยิ่งเอาแต่ใจ ถึงแม้ว่าพ่อเลี้ยงของเธอจะมีบริษัทใหญ่โต อยู่ในแวดวงธุรกิจแต่ก็เป็นธุรกิจคนละสายกับที่ปะป๊าของเธอทำ

"แต่เขาไม่ใช่พ่อของหนูนะลูก หนูจะไปอยู่กับเขาได้ยังไง"

ตั้งแต่รับเธอมาสองสิ่งที่เธอกำแน่น นั่นคือแท่งไอศกรีม กับรูปของชานนท์ที่ไม่มีอะไรระบุไว้เลย รูปที่ละอองดาวเอามาเป็นตัวหลอกให้เธอสงบทุกครั้ง รูปที่ละอองดาวหลอกเธอสารพัดว่าจะพากลับไปหา ทุกครั้งที่เธออาละวาดละอองดาวก็จะเอารูปของชานนท์ออกมาเพื่อให้เธอเงียบ

"ถ้าไม่ใช่พ่อ ลินก็จะให้ปะป๊ามาเป็นผัวลิน!"

"น้องลิน!! หนูพูดอะไรออกมารู้ตัวไหมจะไปเอาทำไมคนแก่ๆ แบบนั้นทั้งๆ ที่แวดวงธุรกิจที่แดดดี้ทำก็มีไฮโซมากมายมาให้ลูกเลือก"

"แก่ก็จะเอา ปะป๊าเป็นของลิน ของลินคนเดียว ถ้าคุณแม่ไม่พาลินไปหาปะป๊า ลินจะหนีออกจากบ้าน!"

ละอองดาวนั่งกุมขมับอย่างคิดไม่ตก พลอยไพลินเล่นอาละวาดแบบนี้ในทุกครั้ง เหมือนว่าพอนึกได้ก็อาละวาด แต่หากมีอะไรให้เธอทำ เธอก็ไม่อาละวาด แต่ช่วงนี้จะอาละวาดหนักหน่อยเพราะเธอได้มีการทาบทามฮันเตอร์ทายาทเจ้าของห้างดังที่อายุอานามมากกว่าเธอเพียงแค่สามปีเท่านั้น

"น้องลิน ถ้าหนูพูดไม่รู้เรื่องคุณแม่จะกักบริเวณหนูแล้วนะ"

"คุณแม่ก็ไม่เคยรักลินอยู่แล้วนี่คะ อ่อถ้าจะกักบริเวณลินก็เชิญนะคะ แล้วบอกพี่เตอร์ด้วยว่าให้กลับไปซะ!"

"พลอยไพลิน! คุณแม่หมดความอดทนกับเธอแล้วนะ"

พลอยไพลินนั่งหันหลังกอดอกเธอไม่สนใจคำพูดของละอองดาวเลยแม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่ละอองดาวคิดตอนนี้คือคงเป็นเวรกรรมที่เธอเคยทำมา

"ออกไปค่ะ! ... อึก ... อะ ... ออกไปลินไม่อยากคุยกับคุณแม่แล้ว ... อึก ลินคิดถึงปะป๊า ... ทำไมปะป๊าไม่รั้งลินเอาไว้ ทำไมปะป๊าต้องปล่อยลินให้กลับมาหาคุณแม่ง่ายๆ ด้วย ... ฮื้อออออ~"

ละอองดาวก้าวเข้ามาใกล้พลอยไพลินเธอแอบเห็นใจลูกสาวอยู่ไม่น้อย มันเป็นความผิดของเธอเองที่ดันไปฝากพลอยไพลินเอาไว้กับชานนท์ สร้างความผูกพันให้ลูกของเธอโดยไม่รู้ตัว ใครจะไปเชื่อว่าเด็กสามขวบจะจำเรื่องราวอะไรได้มากมายขนาดนี้ เธอไม่อยากจะเชื่อ

"น้องลินลูก คุณแม่ ..." เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นอาการของลูกสาวละอองดาวจึงเลือกที่จะนิ่งแทน

"ถ้าไม่ใช่คุณแม่ ลินก็ไม่ต้องห่างจากปะป๊า ถ้าคนที่อยู่ตรงนี้เป็นปะป๊า ปะป๊าจะไม่ทำแบบนี้แน่"

ละอองดาวไม่รู้จะทำยังไงแล้วเธอจึงเลือกเดินออกมาแล้วปิดประตูลงเงียบๆ เธอยืนพิงประตูห้องนอนของลูกสาวฟังเสียงสะอื้นไห้ที่พร่ำร้องไห้เรียกหาแต่ชานนท์ และมันก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด

ละอองดาวตัดสินใจเดินลงมาข้างล่างแท้จริงแล้วตอนนี้ฮันเตอร์มารับพลอยไพลินไปรับประทานอาหารซึ่งเธอคุยกับแม่ของฮันเตอร์เอาไว้ว่าจะลองให้ทั้งสองคบหากันดูถึงแม้ตอนแรกฮันเตอร์จะไม่ยอมแต่พอเห็นโปรไฟล์ของพลอยไพลินเขาก็ยอมโดยง่าย

"ฮันเตอร์ เอ่อ คือ ..."

"น้องไม่สบายอีกแล้วเหรอครับ"

หลายครั้งที่ฮันเตอร์มาหา และพลอยไพลินเองก็ไม่ค่อยยอมออกมาพบเขานัก ซึ่งจุดนี้ทำให้เขารู้สึกว่าเขาควรจะปราบพยศของผู้หญิงคนนี้สักหน่อย

"ไม่เป็นไรครับ ไว้ผมมาครั้งหน้าก็ได้"

"น้าขอโทษด้วยนะลูกที่ไม่ได้บอกก่อน"

"ไม่เป็นไรครับคุณน้า ผมเข้าใจ"

ก่อนที่ฮันเตอร์จะเดินออกไปเขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางบันไดเห็นพลอยไพลินยืนโบกมือให้อย่างสะใจ เธอในชุดเดรสสีแดงเพลิงโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างเห็นได้ชัด อ่า ... เซ็กซี่เป็นบ้า เซ็กซี่จนเขาอยากจะขยี้เธอให้จมเตียง เขามองเธอด้วยสายตาคาดโทษที่ไม่ยอมออกมาพบเขาโดยที่พลอยไพลินก็เบะปากให้เขาอย่างไม่แคร์

ติ๊ง!

[ฮันเตอร์ : หายป่วยแล้วเหรอ] 11:02 AM Read

[พลอยไพลิน : ยุ่ง] 11:02 AM Read

[ฮันเตอร์ : หึ] 11:03 AM Read

พลอยไพลินยืนมองฮันเตอร์ด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจนัก เธอสะบัดผมยาวสยายแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไปอย่างไม่สนใจโลก หึ คิดจะเอาผู้ชายคนอื่นมาใส่ตะกร้าล้างน้ำให้เธอเหรอ เธอไม่เอาหรอกนะ คนที่เหมาะสมกับเธอมีเพียงแค่ปะป๊าคนเดียวเท่านั้น

- กลางดึก –

หญิงสาวเก็บข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นเท่านั้นใส่กระเป๋าล้อลากใบใหญ่ เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าเธอจะไปตามหาปะป๊าด้วยตัวเอง และจะไม่ใช้เงินของแม่เด็ดขาดเพราะหากใช้แม่เธอต้องตามได้แน่ว่าเธออยู่ที่ไหนโดยไม่ลืมเอาไม้ไอศกรีมกับรูปของปะป๊าไปด้วย เด็กสาวทิ้งไว้เพียงแค่กระดาษหนึ่งใบวางไว้บนเตียงนอน พร้อมกับโน้ตที่เขียนลงไปบนกระดาษที่ผู้เป็นแม่ได้อ่านแล้วลมแทบจับ

คุณแม่

ลินไปตามหาปะป๊านะคะ ไม่ต้องห่วง

พลอยไพลิน

ละอองดาวที่เห็นจดหมายของลูกสาวในวันถัดมาเธอเป็นลมล้มพับไปหลายชั่วโมง ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นแล้วรีบต่อสายหาดอกรักผู้เป็นมารดาของตัวเองในทันที

"คุณแม่คะ ... นะ ... น้องลินหนีออกจากบ้านค่ะ"

(เธอเลี้ยงลูกยังไงเนี่ยหะ ละอองดาว ทำไมถึงปล่อยให้หลานฉันหนีออกจากบ้านไปแบบนี้ ถ้าหลานฉันเป็นอะไรไปขึ้นมาเธออย่ามาเรียกฉันว่าแม่อีก)

"ชะ ... ช่วยตามหาน้องลินก่อนได้ไหมคะดาวเป็นห่วงลูก ... อึก ... โถ่น้องลินทำไมทำกับแม่แบบนี้ ... ฮื้ออออ"

.

.

.

- สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย –

"ฟู่~ สวัสดีไทยแลนด์"

หญิงสาวในชุดเกงเกงยีนรัดรูปกับเสื้อสายเดี่ยวสีดำสัมภาระของเธอคือกระเป๋าสะพายใบใหญ่ และกระเป๋าล้อลากหนึ่งใบ ดีนะที่เธอพอมีเงินเก็บอยู่บ้างจากหุ้นของบริษัทที่คุณพ่อเลี้ยงจอมหื่นทำไว้ให้

พลอยไพลินเดินมองตามป้ายบอกทางไปหาทางออก เธอยังต้องเรียนหนังสืออีกสองปี และยังต้องหางานทำด้วยเพราะกลัวว่าเงินเก็บของเธอจะหมดถึงแม้ว่าจะมีในบัญชีมากกว่าสิบล้านบาทก็ตาม

ครืด~ ครืด~ ครืด~

'คุณยาย'

"จ๋าจ้ะ" หญิงสาวรับสายคุณยายทันทีโดยที่ใบหน้าระบายยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจอย่างน้อยๆ ในวันที่เธอไม่มีใครเธอก็ยังมีคุณยายที่คอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ

(ยัยเด็กแสบ แม่เธอหัวใจวายตายไปแล้วมั้ง)

"แหะ แหะ คุณยายขาไหนคนรถที่คุณยายจะให้มารับลินละคะ ลินยังไม่เห็นเลย"

ใครจะรู้กันว่าเบื้องหลังการหนีออกจากบ้านของเด็กสาวในวัยเพียงยี่สิบปีจะเป็นคุณยายของเธอ เป็นเพราะคิดถึงหลานมากจนเผลอตกลงช่วยหลานในที่สุด โดยพลอยไพลินเป็นคนเสนอเองว่าจะไม่ใช้เงินใครทั้งนั้น เพียงแค่บอกให้คุณยายรู้เฉยๆ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง แม้คุณยายของเธอจะเสนอความช่วยเหลืออย่างไรเธอก็ไม่ขอรับไว้

(หันหลังมาสิ)

พลอยไพลินหันหลังไปทั้งๆ ที่มือยังถือโทรศัพท์แนบกับใบหูของเธออยู่ เมื่อเห็นคนรถที่คุณยายว่าเธอรีบวิ่งเข้าไปหาแล้วกอดคนรถคนนั้นด้วยความดีใจ

"คุณยาย~"

"หึ เหนื่อยไหมลูก ยายเด็ดก้านมะยมเตรียมไว้แล้วนะเอาไว้ตีเด็กดื้อโดยเฉพาะ"

สองหญิงสาวต่างวัยยืนกอดกันกลมอยู่กลางสนามบินพลอยไพลินไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังถูกแอบมองจากใครบางคนโดยไม่รู้ตัว