พ่อทูนหัว EP 09 | ลูกสาว
1347 Words
"ปะป๊า"
" ... "
"ปะป๊าคะ ฮัลโหลวววว"
แป๊ก!
พลอยไพลินดีดนิ้วใส่หน้าชานนท์เมื่อชานนท์เอาแต่จ้องหน้าเธอโดยไม่พูดอะไรออกมา จากที่เธอแกล้งเขาเมื่อครู่แล้วเขานิ่งใส่เอาแต่ยืนจ้องหน้ามันก็เสียเซลฟ์อยู่ไม่น้อย
"คุณชานนท์!"
"ครับ!"
"เป็นอะไรคะ จ้องหน้าลินทำไม มีอะไรติดหน้าลินเหรอคะ"
"ปะ .. เปล่า ผมไปรอที่โต๊ะนะ"
ชานนท์รีบเดินออกมาทันทีโดยปล่อยให้พลอยไพลินยืนงงอยู่หน้าห้องน้ำที่ถูกเขาจ้องหน้า เธออมยิ้มพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวของตัวเอง
"บ้าเอ้ย!! คิดอะไรของกูวะเนี่ย"
ถ้าพลอยไพลินรู้ว่าเขากำลังมโนไปว่าได้จูบกับเธอ เธอก็คงถอยห่างเขาอย่างแน่นอน เธอต้องคิดว่าเขาเป็นพวกเฒ่าหัวงู ตาแก่บ้ากาม หรืออะไรก็แล้วแต่ ไม่ได้แล้วไอ้นนท์มึงต้องจัดการกับตัวเองแล้ว
"แบล็คคอฟฟี่ครับ คุณชานนท์"
คชากรเจ้าของร้านกาแฟวางแบล็คคอฟฟี่ของชานนท์เอาไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะมองหาหญิงสาวที่มากับเขาโดยไม่ได้ถามทำให้ชานนท์มองไปที่คชากรนิ่งจนเขารู้สึกตัวจึงเอ่ยถาม
"น้องผู้หญิงที่มากับคุณไปไหนล่ะครับ"
"ไปเข้าห้องน้ำ" ชานนท์ตอบเสียงเรียบแอบรู้สึกไม่พอใจเล็กๆ โดยไม่มีเหตุผล
"แค่เอากาแฟมาให้ไม่เห็นต้องลำบากคุณกรเลยนะครับ" ชานนท์เอ่ยแกมประชดประชัน
"อเมริกาโน่หวานน้อยของน้องผู้หญิงครับ"
"วางไว้ได้เลยครับ"
คชากรวางอเมริกาโน่หวานน้อยเอาไว้ฝั่งตรงข้ามของชานนท์ พร้อมกับกระดาษโน้ตใบเล็กที่เขาใช้แก้วกาแฟวางทับเอาไว้เพื่อไม่ให้ปลิวก่อนจะหันมายิ้มให้ชานนท์อย่างเป็นมิตรเขาอยากรู้เหลือเกินว่าเด็กสาวคนนั้นเป็นอะไรกับชานนท์ ลูกสาว หรือ หลานสาว
"เออ น้องเขาชื่ออะไรเหรอครับ"
" ... "
ชานนท์ทำนิ่งตีเนียนไม่ได้ยินแล้วใส่แอร์พอตอย่างไม่สนใจมากนัก ทำให้คชากรบ่นออกมาเบาๆ แต่ทว่าคนเจ้าเล่ห์กลับได้ยินอย่างชัดเจนเพราะเขายังไม่ได้เปิดอะไรฟัง
"หวงขนาดนี้ ไม่ลูกก็หลานแหละ"
ลูกพ่องงงง!! อนาคตเมียโว้ยย ตอนนี้อยู่ในกระบวนการจีบอยู่ ชานนท์ด่าคชากรทางสายตาอย่างไม่ปิดบัง แต่คชากรคนแกล้งซื่อก็ยิ้มให้เขาแล้วเดินกลับไป ชานนท์มองตามหลังคชากรไปอย่างไม่ชอบใจนัก ก่อนจะรีบผุดลุกขึ้นแล้วหยิบกระดาษใบนั้นมาดู
'ขอให้เป็นเช้าที่ดีของคุณนะครับ คุณคนสวย'
กระดาษโน้ตใบเล็กที่ลงท้ายชื่อข้อความว่า 'พี่กร' ถูกชานนท์ขยำทิ้งอย่างไม่มีชิ้นดีหากเป็นไปได้เขาอยากจะฉีกมันให้เป็นเศษผุยผงเลยเสียด้วยซ้ำ แต่ทว่าทำได้เพียงแค่ขยำมันเท่านั้นเมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาด้วยใบหน้าแปลกใจ
"คุณชานนท์กำอะไรอยู่เหรอคะ"
" ... "
"เห้ยย!! ปะ ... ปะป๊า!"
พลอยไพลินเบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจเมื่อชานนท์หันหน้ามาเจอกับเธอแล้วรีบเอากระดาษนั่นเข้าปาก พร้อมกับกลืนมันลงคอจนสำลัก
"แค่กๆ แค่กๆ"
"นะ ... น้ำค่ะ โอ้ยยน้ำไม่มี กาแฟก่อนละกันนะคะเดี๋ยวลินสั่งมาให้ใหม่"
พลอยไพลินหยิบแก้วกาแฟส่งให้ชานนท์ ชายหนุ่มรับไปด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะกระดกกาแฟของเธอจนหมดแก้ว
"เฮ้ออออ~"
"โอเคนะคะ"
"อืม"
ชานนท์ยกหลังมือขึ้นเตรียมจะเช็ดปากแต่ก็ช้ากว่าพลอยไพลินที่หยิบทิชชูขึ้นมาซับมุมปากให้เขาอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานของเธอก่อนจะหยุดนิ่งราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์
หมั่บ!
ชานนท์วางเงินเอาไว้ที่โต๊ะจำนวนหนึ่งก่อนจะจูงมือพลอยไพลินเดินออกไปโดยตอนที่กำลังจะผ่านหน้าของคชากรเขายังมองคชากรด้วยหางตาแล้วพาเธอออกไปในทันที
"สงสัยจะเจอศึกใหญ่แล้วกู พ่อเขาหวงลูกสาวออกขนาดนั้น" คชากรพึมพำออกมา เขามองตามทั้งคู่ไปจนสุดสายตา
"คุณกรครับ คุณกร"
"อะไรของมึง" คชากรหันไปหาลูกน้องที่เดินเข้ามาหาเขาอย่างหน้าตาตื่น ก่อนที่รอยยิ้มดีใจจะประดับที่ใบหน้าหล่อของเขาเมื่อเห็นที่มือของลูกน้อง
"คุณคนสวยลืมกระเป๋าไว้ครับ"
"เอามาเดี๋ยวกูจัดการเอง"
.
.
.
- บริษัทหมู่บ้านจัดสรร Lin House -
"โอ้ยยยย! ลากลินเบาๆ หน่อยไม่ได้เหรอคะลินจะตกส้นสูงอยู่แล้วนะ"
พลอยไพลินแหวใส่ปะป๊าชานนท์อย่างลืมตัวว่าตอนนี้เธอเป็นลูกจ้าง ไม่ใช่ลูกสาว แต่ชานนท์กลับหันควับมามองหน้าเธออย่างเอาเรื่องโดยที่ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในห้องทำงานของเขา ฉากที่ผู้บริหารหนุ่มฉุดกระฉากเลขาคนใหม่ไปตามแรงดึงผ่านสายตาของพนักงานค่อนข้างเยอะ แต่แล้วไง ไม่สน ไม่แคร์โว้ยย
"เมื่อกี๊เป็นอะไรคะ ทำเหมือนกินโพยหวยตอนตำรวจตามจับ"
พลอยไพลินถามขึ้นอย่างสงสัยก็มันสงสัยจริงๆ นี่อยู่ดีๆ ก็ดึงเธอออกมาไม่พูดไม่จา แถมยังทำหน้ายักษ์ใส่อีกต่างหาก เมื่อถูกปล่อยมือออกจนเป็นอิสระเธอก็ถอดรองเท้าออกอย่างไวเพราะเมื่อครู่เธอทนเจ็บมาตั้งแต่ชานนท์ลากเธอมา
"น้องลิน"
ชานนท์ก้มลงมองเท้าของพลอยไพลินที่มันแดงอย่างน่าสงสารเขาใช้สองมือหนาจับที่ต้นแขนของเธอทั้งสองข้างแล้วดันเธอไปชิดโต๊ะทำงานของเขา
"อ่ะ!! ทะ ... ทำอะไรคะ"
พลอยไพลินตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อชานนท์ย่อตัวลงแล้วยกเท้าเธอวางบนหัวเข่าของเขาอย่างแผ่วเบาส่งผลให้กางเกงที่เธอใส่มามันร่วงลงเพราะทรงกางเกงของเธอมันเป็นทรงแหวกข้าง ชานนท์มองขาเรียวสวยเนียนของเธออยู่พักหนึ่งก่อนจะส่ายหน้าไปมาเพื่อเรียกสติ
"เจ็บไหม"
"เดี๋ยวลินจัดการเองก็ได้ค่ะ"
"ไม่เป็นไรผมไม่ถือ"
"ไม่ถือเหรอคะ"
พลอยไพลินถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนประสาทก่อนจะจงใจวางเท้าไว้บนหัวเข่าของปะป๊าชานนท์อย่างยั่วยวน แค่นี้มันยังไม่พอเมื่อเธอโน้มใบหน้าลงส่งผลให้หน้าอกหน้าใจของเธอมันโผล่พ้นคอเสื้อออกมา เธอส่งสายตายั่วยวนไปให้ปะป๊าแล้วชี้ไปที่ข้อเท้าของตัวเอง
"ลิน~ เจ็บตรงนั้นจังเลยค่ะ" น้ำเสียงออดอ้อนมันทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าใจสั่น
ชานนท์เหมือนตกอยู่ในภวังค์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเขามองใบหน้าหวานของพลอยไพลิน มือหนาเริ่มสั่นนิดๆ แถมมีเหงื่อออกมาด้วยความตื่นเต้นเมื่อสองเต้าสวยนั่นมันกำลังเอ่ยปากชักชวนเขา 'มองฉันสิ มองความขาว อวบ ใหญ่ ของฉัน'
ชานนท์รีบก้มหน้ามองข้อเท้าของเธอก่อนที่เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ร้ายเกินไปแล้วยัยลูกสาว เธอร้ายกับปะป๊ามากไปแล้ว ชายหนุ่มมองไปที่ต้นขาขาวเนียนของเธอหากเขาได้ใช้ริมฝีปากอุ่นร้อนจูบซับความขาวอวบนั่นมันคงจะบันเทิงน่าดู
"มองลินนานไปแล้วนะคะ"
ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงหวานพูดขึ้นเพื่อเรียกสติเขา ชานนท์เงยหน้ามองใบหน้าหวานของคนตัวเล็กก่อนจะเห็นรอยยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจเขารีบปล่อยขาเธอลงแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองทันที
"คุณแสนดีช่วยพาคุณพลอยไพลินไปฝึกงานด้วยครับ"
"ค่ะ บอส"
- Writer
