HINDI pa man nagmumulat ng kaniyang mga mata ay kaagad nang sumilay ang malapad at matamis na ngiti sa mga labi ni Sakura. Kumilos siya sa kaniyang puwesto at kinapa ang tabi niya, nang hindi niya mahawakan doon ang kaniyang asawa, mabilis siyang nagmulat at kunot ang noo na napatitig siya sa unang nasa tabi niya.
“Huh? Nasaan siya?” tanong niya sa kaniyang sarili at kaagad na napaangat ang kaniyang ulo upang iginala ang paningin sa buong silid, ngunit hindi niya nakita roon ang kaniyang asawa.
Banayad siyang nagbuntong-hininga nang tumihaya siya sa kaniyang pagkakahiga.
“Nauna pala siyang nagising. Ang akala ko ay magigising ako ng maaga,” wika niya sa sarili. Pero mayamaya ay napangiti siyang muli. “At least, nagkatabi ulit kami kagabi sa pagtulog.” Saad pa niya at muling binalingan
