#วันพฤหัสสีเขียว 6
1176 Words
#วันพฤหัสสีเขียว 6
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” เธิร์สเดย์เอ่ยถาม คงเป็นเพราะฉันเงียบเกินไป เพราะคิดอะไรบางอย่างอยู่ด้วยความสับสน
“ฮะ? เปล่า ๆ พี่คิดเรื่องงานน่ะ จะไปซ้อมต่อไหม?”
“ครับ แล้วเย็นนี้พี่จะกลับกี่โมง” น้องถามกลับมา
“ก็คงเวลาเลิกงานนั่นแหละ เอาละไปซ้อมได้แล้วเจ้าเด็ก พี่เองก็จะทำงาน”
“ครับ ถ้าจะกลับส่งข้อความมาบอกด้วยนะ ถึงห้องแล้วก็บอกนะครับ” เพื่ออะไรกันนะ เพื่ออะไรกันทำไมฉันต้องบอกเขาด้วย แม้จะยังไม่เข้าใจตัวเองแต่ฉันก็พยักหน้ารับรู้ แต่ส่งไม่ส่งก็คงเป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้วกันนะ
“พี่กรีนครับ พรุ่งนี้กี่โมงดีครับ” แท็ปเข้ามาถามเมื่อฉันนั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน
“อือ เก้าโมงแล้วกัน” ฉันตอบแท็ป
“ได้ครับ พี่มายังไงให้ผมไปรับไหม?”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่มาเอง เรานั่นแหละ มาให้ทันแล้วกัน”
“ครับ ๆ ผมจะมาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเลย” แท็ปหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี ฉันส่ายหน้าขำ ๆ ก่อนจะหมุนเก้าอี้กลับมาทำงาน คล้อยหลังแท็ปเดินไปข้างนอกมินนี่ก็ไถลเก้าอี้มาใกล้
“แม่ เด็กใหม่แปลก ๆ นะ”
“หือ? แปลกยังไง”
“เหมือนเข้าหาแม่แบบรุก ๆ ไม่ได้นะ หนูหวงนะแม่” มินนี่เริ่มงอแงอีกครั้ง แต่มันน่าดูเหมือนเด็กหวงของเล่นอย่างนั้นเลยล่ะ คงเป็นเพราะเราสองคนสนิทกันมากมินนี่ถึงได้มีอาการหวงกลัวว่าจะถูกแย่งความรักความสนิทไป คงเป็นแบบนั้นสินะ
“ไม่มีอะไรหรอกน่า เราก็อย่าตั้งแง่มากนักน้องเขาเพิ่งเข้ามาทำงาน”
“ถ้าเขาจะจีบแม่หนูไม่ให้จีบนะ”
“ใครจะมาจีบล่ะ นี่แก่แล้ว วัยรุ่นเขาคงจีบกับวัยรุ่นด้วยกันเอง ไม่ต้องห่วงพี่จะอยู่เป็นแม่ของเราไปแบบนี้แหละ” ฉันส่งยิ้มให้มินนี่ หวังให้มินนี่สบายใจมากขึ้น น้องยังงอแงไม่หยุดฉันทั้งปลอบทั้งหัวเราะเอ็นดู ลูกสาวฉันขี้หวงเหมือนกันนะเนี่ย
“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เสร็จงานจะพาไปชาบู ไปไหม?”
“ไปก็ได้” มินนี่ตอบกลับเสียงแผ่วยิ่งทำให้ฉันหัวเราะดังขึ้น จนพี่ ๆ คนอื่นแซวว่าทำไมวันนี้แม่ลูกซอมบี้ถึงอารมณ์ดีหัวเราะดังลั่น
“เดี๋ยวพาไป แต่วันนี้ถ้าเคลียร์งานเสร็จพี่ขอกลับก่อนนะ มีนัดน่ะ”
“ได้เลยค่ะ”
“ได้อะไรกันเหรอครับ?” แท็ปเดินกลับเข้ามาพร้อมกาแฟสามแก้ว เอ่ยถามแซว ๆ ไม่รู้เจ้าตัวเดินออกไปตั้งแต่ตอนไหน
“ขอบใจจ๊ะ” แท็ปวางกาแฟลงบนโต๊ะฉัน จากนั้นก็เอาไปให้มินนี่ต่อ
“ขอบใจจ้า” มินนี่เองก็เอ่ยขอบคุณ แท็ปนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ มินนี่ เราคุยกันเรื่องงานพรุ่งนี้เกือบยี่สิบนาที มอบหมายหน้าที่และจุดที่ให้รับผิดชอบกันไปแต่ยังไงซะเราก็ต้องรอดูหน้างานพรุ่งนี้อีกอยู่ดีเพราะไม่รู้ว่าหน้างานจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า
“กรีน พ่อหนุ่มนักแข่งฝากมาให้” เสียงพี่บอลตะโกนบอกลั่นห้องทำงาน พี่คนอื่นเงยหน้าขึ้นมาแซวกันทันที น้องมีแฟนแล้วนะ ไม่อยากให้พูดแซวกันเลย พี่บอลเดินถือกระเป๋าใบหนึ่งมาให้ ฉันรับมางง ๆ มือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความถามเจ้าของกระเป๋าที่ฝากมาให้ฉัน แต่แรงสั่นที่กระเป๋าทำให้ฉันเริ่มคิ้วขมวด ฉันก็บอกไปแล้วนี่ว่าฉันจะกลับตรงเวลาแต่ทำไมยังเลือกที่จะฝากของไว้กันนะ
“แม่ดูงานที่ส่งให้หน่อยค่ะ ล่าสุด” มินนี่บอก ฉันทิ้งทุกอย่างไว้แล้วกลับมาสนใจงานของตัวเอง ห้าโมงเย็นฉันเก็บกระเป๋าตัวเองออกจากห้องทำงานโดยที่ไม่ลืมบอกลาพี่ ๆ กระเป๋าเสื้อผ้าขนาดกลางถูกสะพายขึ้นไหล่ข้างหนึ่ง ฉันเดินไปยังจุดห้องพักนักแข่ง เสียงคุยกันดังมาให้ได้ยินกระทั่งพี่ณัฐหันมาเจอฉันพอดี
“อ้าว กรีนมาหาเธิร์สเหรอ?” แหม ถามตรงประเด็นเลยนะ
“ใช่ค่ะ น้องอยู่ไหมคะ”
“ซ้อมอยู่น่ะ อีกสองรอบ มาดูด้วยกันสิ” พี่ณัฐชวน แต่ฉันง่วงแล้วน่ะสิ อยากกลับไปทานข้าวแล้วนอนพักเสียมากกว่า
“มา ๆ มันบอกว่าจะรีบซ้อมแล้วกลับไปพร้อมเรา”
“หือ? กลับพร้อมหนูเหรอ ยังไงอะ น้องแค่ฝากกระเป๋าเฉย ๆ นี่ก็เอามาคืนน้อง” ฉันรีบอธิบาย
“ไม่รู้สิ รอถามมันเองแล้วกัน อีกครึ่งรอบ ทำเวลาดีมากเลยนะ ยังเด็กอยู่เลยแต่ฝีมือไม่ธรรมดาจริง ๆ ”
“น้องมันเก่งพี่ มีพรสวรรค์หลายอย่างเลย วันก่อนก็เห็นปกนิตยสารที่น้องมันถ่าย หล่อชิบหายวายวอดเลย” เสียงหนุ่ม ๆ ในห้องพักเอ่ยชมคนที่ซ้อมในสนามไม่หยุด ฉันเดินไปนั่งที่มุมห้องรอเธิร์สเดย์ซ้อมเสร็จ แต่คิดไปคิดมาฝากไว้ดีไหมนะ
“พี่ณัฐฝากกระเป๋าให้น้องได้ไหม”
“ไม่เอาอะ มันหวงของเดี๋ยวมาฟาดงวงฟาดงากับพี่อีก รอให้มันเองแล้วกัน” พี่ณัฐเอ่ยปฏิเสธที่จะช่วยน้องสาวผู้น่าสงสารคนนี้เลยเหรอ ฉันบ่นอุบอิบอยู่นานกระทั่งเจ้าของกระเป๋าเดินเข้ามาในห้อง
“เป็นยังไงบ้างพี่” คนมาใหม่เอ่ยถามพี่ณัฐ
“ดีว่ะ ทำเวลาดีมาก แต่ยังไงก็รอคอมเม้นจากโค้ชแล้วกัน เออนี่ กรีนมารอสักพักแล้วล่ะ”
“อ้อ ขอบคุณครับ” น้องหันมาหาฉันพอเจอฉันก็ยิ้มกว้างเดินเข้ามาใกล้ หล่อ หล่อมาก เด็กคนนี้มันหล่อจริง ๆ นะยิ่งอยู่ในชุดนักแข่งยิ่งหล่อให้ตายสิ
“รอนานหรือยังครับ”
“นานมาก พี่จะกลับแล้วเนี่ยจะฝากกระเป๋าไว้ก็ไม่มีใครให้ฝาก”
“ไม่บ่นน่า เดี๋ยวขอเปลี่ยนชุดก่อนนะครับแล้วกลับพร้อมกัน ผมให้พี่เขยมาส่งอะเลยไม่มีรถกลับ”
“จะให้พี่ไปส่งสินะ” ฉันว่าอย่างรู้ทัน เจ้าตัวยื่นมือมารับกระเป๋าไปแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อถูกจับทางได้
“ไม่ครับ ผมจะขับรถไปให้พี่เอง แล้วพรุ่งนี้เราก็มาพร้อมกันเดี๋ยวผมไปรับ”
“วกวนไปมาทำไม อีกอย่างพรุ่งนี้พี่มาเช้ามาก”
“เอาไว้ค่อยคุยกันครับ ผมไปเปลี่ยนชุดก่อน พี่ไปรอที่รถก็ได้”
“จ้า ๆ สั่งมาเลยจ้าพ่อหนุ่มนักแข่งพี่สาวคนนี้ทำตามทุกอย่างจ้า” ฉันประชดอย่างอดไม่ได้ คนที่รับกระเป๋าไปบ่นงุ้งงิ้งอะไรสักอย่างที่ฉันได้ยินไม่ถนัด
“ไม่อยากให้เป็นพี่สักหน่อย”
- Writer
