The Mafia Don's Affection

CHAPTER 5

IRIS took a deep breath as she felt the night's cold breeze. Kalalabas niya lang mula sa Research School na pinagtatrabahuan niya. Gabi na pero marami pa rin ang tao sa kalsada. Kunsabagay, wala pang alas diyes ng gabi kaya naman marami pa rin ang tao sa labas at namamasyal kasama ang kani-kanilang pamilya o di kaya ay kaibigan.

It was a peaceful night. But behind those peaceful nights, something was happening. At sa likod ng bawat ngiti ng isang tao, may isang taong naghihirap at nagdudusa. Napailing na lamang si Iris. Kung anu-anong pinag-iisip niya.

“Iris!”

Mabilis siyang lumingon nang marinig niya ang pagtawag sa kaniya ni Rose. Ang matalik niyang kaibigan. Kumaway ito at patakbong lumapit sa kaniya.

“Uuwi ka na ba agad?” tanong ni Rose nang makalapit ito kay Iris.

Tumango si Iris.

“Baka pwedeng kumain muna tayo. Gutom na ako. Tinatamad na akong magluto mamaya pagdating ko sa bahay.” Sabi ni Rose saka nginitian ang kaibigan saka yumakap sa braso nito. “Ilibre kita.”

“Sige.” Mabilis na saad ni Iris.

“Tara.” Naglakad sila paalis nang may tumawag sa kanilang dalawa.

Nilingon nila ang tumawag.

Rose could only sigh. “Nandito na naman ang nangungulit sa ‘yo. Hindi ba ‘to nagsasawa?” Inis niyang saad.

Umiling naman si Iris. “Hindi ko alam.”

Nakangiting tumigil si Nate sa harapan nila. “Hi, Iris.” Bati nito kay Iris.

Tumango lang naman si Iris at tipid na ngumiti.

“Saan kayo pupunta?” tanong ni Nate. “Kakain ba kayo? Sabay na ako sa inyo.”

Rose could only roll her eyes. Bahagya niyang siniko si Iris para sana hindi ito pumayag. Hindi niya alam pero naiinis siya sa pagmumukha ng lalaki. She knew that Nate liked Iris, but Iris had already rejected him. Pero ang loko nangungulit pa rin sa kaibigan niya.

“Bahala ka.” Sabi ni Iris.

“Bakit ka pumayag?” pabulong na tanong ni Rose.

“Kahit naman aayaw ako, sasama pa rin ‘yan sa atin.” Sagot ni Iris at napailing na lamang.

Pumunta sila sa night market at pagdating nila doon ay marami ng tao. May mga bata na kasama ang kani-kanilang pamilya. Bahagyang natigilan si Iris nang makita niya ang isang bata na kasama ang magulang nito. Nakaramdam siya ng pangungulila sa kaniyang mga magulang. Napabuntong hininga si Iris saka naghanap na lamang ng mabibiling pagkain.

Nang makabili sila, umupo sila sa bakanteng pwesto. Tahimik na kumakain si Iris habang si Rose at Nate ay nagbabanyagan. Napailing na lamang siya saka hinayaan ang dalawa.

“Bakit ka ba buntot ng buntot kay Iris?” Inis na tanong ni Rose kay Nate.

“Bakit ba hindi naman ikaw ang binubuntutan ko? Bakit ikaw ang nagrereklamo? Hindi nga nagrereklamo si Iris.” Sabi naman ni Nate.

“Hindi mo kilala si Iris. Tahimik lang siya pero naiinis na rin siya sa ‘yo. Hmph!” Rose was really annoyed by Nate.

But Nate ignored it and looked at Iris. “Ihahatid kita.”

Umiling si Iris. “Hindi na. Malapit lang naman dito ang apartment ko.” Aniya. At isa pa hindi siya sanay na hinahatid ng lalaki. She had never done that before.

“Pero­—”

“Hindi na kailangan.” Sabi ni Iris at pinal na ang boses nito.

Nate sighed. “Okay.”

Rose’s lips twitched, and she raised her eyebrows at Nate. “Ano ka ngayon?”

Nate tsked and rolled his eyes at Rose.

Rose just stuck out her tongue to Nate.

Nang matapos na kumain si Iris, tumayo siya at nagpaalam na sa dalawa na mauna na siyang umuwi.

“Mag-ingat ka.” Ani Rose.

Ngumiti si Iris saka tumango. “Mag-ingat ka rin.” Aniya. Kinuha niya ang backpack niya saka isinukbit ang strap nito sa kaniyang balikat.

Naglakad na si Iris pauwi. Nag-shortcut na lamang siya ng daan. Dumaan siya sa alley ng dalawang gusali. Alam niyang delikado para sa isang babae na katulad niya ang maglakad sa ganitong lugar lalo na at hindi masyadong natatanglawan ng ilaw. Pero mas mabilis kasi siyang makakarating sa apartment niya kapag dadaan siya rito. At isa pa sanay na siyang dumaan sa lugar na ‘to kasi palagi siyang dumadaan rito pati noong nag-aaral pa lamang siya.

Suddenly, Iris halted on her steps when she noticed something in front. Ginamit niya ang ilaw ng cellphone niya upang tinignan kung ano ang nasa kaniyang harapan. Nagulat at nanlaki ang kaniyang mata nang makita ang isang lalaki na duguan. Mabilis niya itong nilapitan.

“Sir, okay lang po ba kayo?” tanong ni Iris ng may pag-aalala sa lalaki. “Dadalhin ko po kayo sa hospital.”

“N-no hospital…” Mahinang sabi ng lalaki.

“Pero…”

“P-please…no h-hospital…”

Napabuga ng hangin si Iris saka tinignan ang sugat ng lalaki. May sugat ito sa braso at sa balikat. Hindi niya kilala ang lalaki. But she doesn’t have the heart to leave him in the alley and die there.

The sniper who was waiting for the Mafia Don to appear immediately withdrew his finger from the trigger when he saw a woman supporting the Mafia Don. Tinignan niyang mabuti ang mukha ng babae. He was taken aback, but his mission was to kill the Mafia Don. Somehow, he couldn’t do it in front of an innocent woman.

Dinala ni Iris ang lalaki sa kaniyang apartment. Mabuti na lang at alam niya kung paano magbigay ng first aid kit. She once volunteered as a nurse before, so she learned how to apply for a first aid kit. Tinanggal niya ang suot na damit ng lalaki at doon niya nakita na maliban sa sugat nito sa braso at sa balikat nito, may sugat rin ito sa tagiliran. Halatang nasugat ito mula sa matalim na bagay.

Pagkatapos niyang lagyan ng first aid ang sugat ng lalaki, tinawagan niya ang kilala niyang doktor upang magpatulong. Nagpasalamat na lamang siya na agad naman itong dumating at sinuri ang lalaking tinulungan niya.

“Who’s he, Iris?” tanong ni Jomari.

“A friend.” Tugon naman ni Iris saka tinignan ang lalaki. “Thank you for coming. How is he?”

Tinanggal ni Jomari ang surgical gloves na suot. “He’s fine. His wound was not fatal, but his wound on his torso was deep. I’ll prescribe medicine for him.”

“Kailan siya magigising?” tanong ni Iris.

Nagkibit ng balikat si Jomari. “Maybe tomorrow or the next day after tomorrow.” Aniya.

Sinulyapan ni Jomari ang pasyente ni Iris. His wound on his arm and shoulder was a gunshot wound and his wound in his torso… he wasn’t sure, but maybe he was wounded by a dagger. But even so, he didn’t dare to ask Iris. Sometimes, there are things that he doesn’t need to know to save his life.

“Don’t tell this to anyone, Doc.” Pakisaup ni Iris.

Tumango si Jomari. “Don’t worry, I know how to shut up my mouth.” Kapagkuwan kumunot ang nuo niya at sinulyapan ang lalaking nakahiga sa kama ni Iris. “Is he really your friend? Or your boyfriend?”

Ngumiti si Iris. “Alam mo ang advance mong mag-isip.” Sabi niya. “Umuwi ka na lang kaya.” Itinulak niya ang kaibigan paalis ng apartment niya.

“Oo na. Oo na. Aalis na ako. Hindi mo na ako kailangan pang itulak.” Napailing na lamang si Jomari saka inayos ang mga gamit saka umalis. Pero bago siya makalabas ng pinto, lumingon siya sa kaibigan, “don’t forget to invite me when you get married.”

Iris tsked. Itinulak niya ang kaibigan palabas ng pintuan saka niya isinara ang pinto. “Ang daming satsat.” Napabuga siya ng hangin saka bumalik sa loob ng kwarto.

Pinagmasdan niya ang lalaki. May mga sugat ito sa katawan. “You’re definitely not a good man. Don’t kill me when you wake up. Nagpakabait ako at tinulungan kita. Don’t stab me at my back when you regain on your consciousness.” Sabi ni Iris sa lalaki.

Kapagkuwan napansin niya ang hitsura nito. The man was handsome, but he didn’t look like a Filipino. Halatang foreigner ito. Napailing na lamang si Iris. No wonder he got into trouble.

Kinuha niya ang sariling kumot at unan saka pumunta sa living room. Humiga siya sa mahabang sofa at doon siya natulog.

MEANWHILE, Andrew, and Austin were looking for the Mafia Don. Magmula pa nila kagabi na hinahanap si Don Joseph pero hindi nila ito nahanap.

“Sir, we didn’t find Don.”

“Sir, we have already looked around the place. We didn’t find Don Joseph.”

Austin looked at his twin brother. “Should we inform the underboss and the chief advisor about this?”

Umiling si Andrew. “We need to find him. Even if we turn this place upside down, we must find Don.”

“Okay.”

“But what if…”

Andrew looked at his brother. “What?”

“Paano kung ang naunahan tayo ng kalaban?” tanong ni Austin.

Umiling si Andrew. “Don Joseph wouldn’t let himself fall into the hands of his enemies. Sigurado ako na nandiyan lang siya. Or someone helped him.”

Nagtaka si Austin. “Who?”

Andrew shook his head again. “Hindi ko alam. Ang kailangan nating gawin ngayon ay hanapin siya. Kapag hindi natin siya nahanap hanggang bukas, kailangan na natin itong sabihin sa underboss at sa chief advisor. By then, we need to face our punishment.”

Tumango si Austin. “I understand.”

They are the Mafia Don’s bodyguards, yet they didn’t fulfill their duty. They must face their punishment and the punishment for neglecting their duty to protect the Mafia Don is death.