เมียพ่อเลี้ยง

เมียพ่อเลี้ยง | 6

“คุณจะทำอะไรกับเมษาถ้าเมษาหาเงินมาคืนไม่ได้” ฉันถามขึ้นทันที

ฉันรู้ตัวดีเลยแหละว่าภายในเวลาหนึ่งเดือนฉันไม่มีทางหาเงินมาคืนพ่อเลี้ยงได้ทันแน่ๆ แต่ที่ฉันพูดไปแบบนั้นเพราะหนึ่งเดือนมันมีเวลามากพอที่ทำให้ฉันสามารถหนีไปไกลจากที่นี่ได้ไปที่ไหนก็ได้ให้ไกลจากขุมนรกแห่งนี้

“เซ็กซ์ของเราไงละเมษา” พ่อเลี้ยงตอบกลับมาทันทีทำเอาฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“เมษาตกลง” ฉันตอบกลับทันทีหลังจากออกไปจากที่นี่แล้วฉันคงต้องวางแผนให้ตัวเองแล้วแหละว่าจะไปที่ไหนและทำอะไร

โชคดีที่ตอนนี้เงินในบัญชีฉันมีติดตัวอยู่สองพันนิดๆและยังมีเงินที่เคยกู้เงินยืมเรียนจากรัฐบาลมันจึงทำให้ฉันมีเงินพอที่จะไปจากที่นี่

ใจจริงฉันไม่อยากใช้เงินก้อนนี้เลยสักนิดเพราะฉันจะเก็บไว้เป็นค่าแรกเข้ามหาลัยแต่ตอนนี้ฉันคงหมดหวังเรื่องมหาลัยเพราะต้องหาทางหนีให้ได้แล้วค่อยทำงานเก็บเงินใหม่เริ่มเรียนปีหน้าก็คงไม่สาย

“หนึ่งเดือนเท่านั้นนะเมษากูให้เวลามึงเดือนเท่านั้น” พ่อเลี้ยงย้ำขึ้นมาอีกครั้ง

“ขอบคุณ” ฉันตอบกลับทันทีก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของพ่อเลี้ยงจะเดินตรงมาทางฉัน

มือหนาของเขาถอดเข็มขัดที่มัดข้อมือและข้อเท้าให้ฉันก่อนจะกระชากแขนฉันให้เข้าหาตัว

“กินข้าวก่อนค่อยไป” เขาพาฉันมาหยุดที่โต๊ะกินข้าวกลางบ้าน

“ไม่เป็นไรค่ะเมษาอยากรีบออกไปจากที่นี่” ฉันตอบกลับไปทันทีเพราะตอนนี้การออกจากที่นี่เร็วมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งเป็นผลดีต่อฉัน

“ตามใจหาทางออกไปเองฉันไม่ส่ง” ฉันพยักหน้ารับทันทีก่อนจะเดินออกจากบ้านพ่อเลี้ยง

จำได้อยู่ว่าต้องเดินผ่านไร่ก่อนถึงจะเห็นทางออกจากไร่แน่นอนว่าระยะทางไกลพอสมควรแต่ฉันก็ต้องเดินให้ได้

บอกกับตัวเองเลยว่า

ฉันจะไม่มีวันมาเหยียบที่นี่อีกแล้ว

ไร่กลิ่นดิน

“ยัยหนูจะไปไหนนั่น” เสียงของชายวัยกลางคนดังจากด้านหลังทำฉันหันไปมองทันที

คุณลุงในชุดชาวสวนขับรถบรรทุกผลไม้ถามฉันขึ้น

“เมษาจะไปหน้าไร่ค่ะลุง” ฉันตอบกลับทันที

“ขึ้นมาลุงจะไปส่งเดินเป็นวันก็ไม่ถึงหรอกหน้าไร่นะ” คุณลุงพูดขึ้นอีกครั้งส่วนฉันก็ไม่รีรอเพราะฉันก็ไม่อยากเอาเรี่ยวแรงตัวเองมาทิ้งไปกับการเดินเท้า

“ขอบคุณมากนะคะที่ให้เมษาติดรถมา” ฉันพูดขึ้นทันทีเมื่อถึงหน้าไร่

ไม่นานนักรถสองแถวประจำทางก็ผ่านมาฉันโบกมือและขึ้นไปทันที

โชคดีที่ในกระเป๋ากางเกงยังพอมีเศษเหรียญอยู่บ้างมันเลยทำให้ฉันมีค่ารถพอกลับบ้าน

และโชคดีไปมากกว่านั้นคือการที่ฉันกลับบ้านมาและไม่เห็นน้ามาลี ฉันหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองเพื่อหวังจะเก็บเสื้อผ้าแต่ต้องชะงักเมื่อข้าวของเครื่องใช้ของฉันมันหายไปหมด

และคงมีคนเดียวเท่านั้นคือน้ามาลี

ไม่รู้ว่าหายไปไหนถ้าน้ามาลีไม่เอาไปขายก็คงอยู่ในกระเป๋าใบนั้นใบที่เธอให้ฉันถือไปบ้านพ่อเลี้ยง

เมื่อไม่มีสิ่งของอะไรของฉันในบ้านหลังนี้อีกแล้ว ฉันก็ได้แต่หยิบสมุดบัญชีที่เป็นบัญชีที่รัฐโอนเงินให้และสมุดบัญชีเงินของฉันใส่กระเป๋าและเดินออกจากบ้าน

ฉันตรงไปยังธนาคารเพื่อขอเบิกเงิน ไม่แน่ใจว่าตอนนี้มีเงินในบัญชีมีเท่าไหร่เพราะฉันไม่เคยเช็คและไม่เคยเอามาใช้เลยตั้งแต่ยื่นกู้เงินตอนมัธยมสี่

“เงินในบัญชีมีเท่าไหร่หรอคะ” ฉันถามพี่พนักงานตรงหน้าขึ้นทันที

“มีเงินอยู่สี่หมื่นสองจ้ะ ถอนเท่าไหร่ดีเอ่ย” ตกใจไม่น้อยไม่คิดว่าการขอกู้ยืมเงินค่าครองชีพตลอดสามปีที่ผ่านมาจะทำให้ฉันมีเงินก้อนมากขนาดนี้

โชคดีที่ฉันไม่เคยใช้เงินก้อนนี้เลยเพราะคุณพ่อบอกว่าเอาไว้ใช้ตอนจำเป็นเท่านั้นและตอนนี้มันคงจำเป็นสำหรับฉันที่สุดแล้ว

“ถอนห้าพันบาทค่ะ” ฉันตอบกลับไปทันทีสำหรับเงินห้าพันบาทคงพอให้ฉันมีค่ารถค่ากินจ่ายไปถึงกรุงเทพและเหลือใช้อีกหลายวัน

หลังจากเสร็จธุระถอนเงินฉันก็รีบตรงมายังขนส่งประจำจังหวัดทันที

“กรุงเทพหนึ่งใบค่ะ” ฉันพูดขึ้นทันทีก่อนจะยื่นแบงค์พันให้กับพนักงาน

“รอบเร็วสุดหนึ่งทุ่มครึ่งรับไหมคะ”

“รับค่ะ” ฉันตอบกลับทันทีก่อนจะตั๋วมาและเงินทอนอีกสามร้อยกว่าบาท

นี่คือการเดินทางไกลครั้งแรกของฉันและหวังว่ามันจะดี ฉันไม่รู้เลยว่ากรุงเทพหน้าตาเป็นอย่างไรไปถึงต้องไปที่ไหนรู้แค่ว่าตอนนี้ฉันต้องไปให้พ้นจากที่นี่ค่อยไปกัดฟันสู้ที่นู้นก็คงไม่เป็นอะไรหรอก

พ่อเลี้ยงแทน

“นายจะปล่อยไปจริงๆหรอครับ” ไอ้มหันต์ถามผมขึ้นทันทีเมื่อเมษาเดินออกจากบ้านไป

“เด็กคนนั้นอยากไปไหนก็ปล่อยให้ไปเพราะต่อให้เธอจะหนีไปไกลถึงเมืองนอกกูก็จะหาเธอให้เจอ” ผมพูดขึ้นทันทีเพราะผมรู้ดีว่าเธอคงไปที่ไหนสักที่แน่นอน

คนจนตรอกแบบนี้ทำได้แค่หาทางหนีไปให้ไกลที่สุดจากที่ที่ตัวเองเคยอยู่เชื่อสิว่ามันเป็นแบบนั้น

“ผมจะให้คนตามไปดูเรื่อยๆจะได้ตามตัวถูก” ไอ้มหันต์พูดขึ้นอีกครั้ง

“ก็ดีจะได้ไม่ต้องเสียเวลาตามหาให้นาน ให้คนตามอย่าให้รู้ตัว” ผมตอบกลับไปทันที

ปล่อยให้เล่นสนุกให้เต็มที่แล้วอีกหนึ่งเดือนค่อยมาเจอกัน

“นายไม่เป็นห่วงเธอหรอครับ” ไอ้มหันต์ถามผมขึ้นอีกครั้งก่อนที่ผมจะละสายตาจากไอแพดเงยหน้าขึ้นมามองมัน

“ทำไมกูต้องเป็นห่วงในเมื่ออยากให้มีชีวิตดีๆที่นี่แล้วไม่ต้องการ ก็ไปเจอความลำบากข้างนอกดูสักนิดอย่างที่ใจต้องการก็คงไม่เป็นไร” ผมพูดขึ้นทันทีพร้อมกับก้มลงมองตารางส่งออกผลไม้อีกครั้งเพราะพรุ่งนี้ผลไม้ของไร่ผมจะถูกส่งไปยังประเทศจีนหลายสิบตัน

“เพราะนายไม่เคยบอกเธอไงครับว่าชีวิตดีๆที่นี่ของเธอคืออะไร” ใครบอกว่าผมไม่เคยบอก

“กูบอกตลอดว่าอยากมีชีวิตดีๆก็ให้ทำตัวดีๆ” ผมตอบกลับไปทันที

“นายทำให้เธอเข้าใจไปอีกแบบ คำพูดของนายทำให้เธอเข้าใจในอีกทาง” ไม่รู้ว่าไอ้มหันต์มันพูดจากำกวมไปเพื่ออะไร

“มึงออกไปได้แล้วกูจะดูเอกสารอีกสักครึ่งชั่วโมงแล้วเตรียมรถไว้ด้วยกูจะไปดูผลไม้ที่โกดัง” ผมพูดขึ้นต่อ ขืนคนพูดมากแบบไอ้มห้นต์ยังอยู่ในห้องด้วยมีหวังผมไม่ได้ตรวจความคืบหน้าของงานกันพอดี

“รถพร้อมแล้วครับนาย”

“ขอบใจ” ผมรับกุญแจรถจากไอ้มหันต์ทันทีก่อนจะขับตรงไปที่โกดัง

รถที่ใช้ในไร่ก็ไม่ได้เป็นรถหรูแต่อย่างใดเป็นรถกระบะธรรมดาที่เน้นใช้งาน ส่วนรถหรูถ้าถามว่ามีไหมก็ต้องบอกว่ามีเพราะผมเองก็เป็นพวกชอบสะสมรถหรูนำเข้าอยู่แล้วแต่ถ้าให้เอามาขับในไร่ก็เกรงว่าจะไม่เหมาะ

“คืบหน้ายังไงบ้าง” ผมถามคนงานประจำโกดังขึ้นทันที

“อีกสองตะกร้าก็เตรียมขนขึ้นรถแล้วครับพ่อเลี้ยง” คนงานตอบกลับมา

ทุกคนที่นี่เรียกผมว่าพ่อเลี้ยงทั้งหมดมีแค่ไอ้มหันต์เท่านั้นแหละที่เรียกผมว่านาย ไม่รู้ว่ามันไปสันหาคำนี้มาจากไหนแต่มันให้เหตุผลว่าไม่อยากเรียกผมซ้ำกับใคร

“ดูให้ดีอย่าให้มีอะไรปลอมแปลงคัดดีๆด้วยละ อย่าให้ของต้องถูกตีกลับ” ผมเน้นย้ำอีกครั้งเพราะการที่ของโดนตีกลับนั่นหมายความว่าของมันไม่ได้มาตราฐานนอกจากเสียเงินแล้วยังเสียเครดิตอีกด้วย

“ครับพ่อเลี้ยงก่อนเอาขึ้นรถพวกผมจะตรวจสอบอีกที”

“ดี” ผมพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาดูส่วนต่อไป

ผลไม้ที่จะเตรียมส่งออกตอนนี้นั่นคือองุ่นและที่ผมเดินมาตอนนี้นั่นคือโรงหมักไวน์

“พ่อเลี้ยงลองชิมดูครับผมว่าหมักไว้อีกสักเดือนรสชาติคงเป็นเข้าที่” พ่อรับแก้วจากคนงานก่อนจะยกดื่มเข้าปากทันที

“อืมดีแล้วแต่จะดีกว่านี้ถ้าครบเดือน” ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นด้วยกับคนงาน

ไร่ของผมไม่ได้มีแค่ส่งออกผลไม้องุ่นเพียงอย่างเดียวแต่ยังมีโรงหมักไวน์และสินค้าแปรรูปจากองุ่นอีกมากมาย

“ผมจะอัพเดตรสชาติไวน์ให้พ่อเลี้ยงทราบบ่อยๆครับ” คนงานตอบกลับมาอีกครั้ง ส่วนผมก็ได้แต่พยักหน้าเป็นอันเข้าใจ

หลังจากเสร็จงานตรงนี้แล้วผมก็ตรงกลับมาที่บ้านทันทีก่อนจะเข้าไปในห้องทำงานเพื่อเคลียร์เอกสารที่จะส่งออกผลไม้ในวันพรุ่งนี้

“คนของเรารายงานว่าตอนนี้เธออยู่ที่ขนส่ง” ผมเลิกสนใจเอกสารตรงหน้าและมองไอ้มหันต์ที่พรวดพราดเข้ามาทันที

“แล้วไงกูต้องสนใจหรือไงมึงเห็นไหมกูทำอะไรอยู่” ผมตอบกลับด้วยอาการหงุดหงิดเพราะไอ้มหันต์มันกำลังรบกวนการทำงานของผม

“ขอตัวครับ” เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังสร้างความรำคาญให้กับผมมันก็เดินหันหลังออกจากห้องไปอย่างเร็ว

“อยู่ขนส่งแล้วจะไปจังหวัดไหนวะนั่น” ผมพึมพำพูดกับตัวเองทันที

คิดไว้ว่าจะไม่สนใจแต่ก็อดที่จะคิดไม่ได้ไม่รู้ว่าเธอจะมีเงินติดตัวในการเดินทางหนีผมไปเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าออกจากจังหวัดนี้ไปจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง

สุดท้ายผมก็วางเอกสารในมือลงก่อนจะออกจากห้องทำงานตรงมาหาไอ้มหันต์

“สั่งคนตามไปจนรู้ว่าเธอไปไหนที่ไหน” ผมพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นไอ้มหันต์กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้าน

“ตอนนี้อยู่ขนส่งครับ”

“มึงคิดว่าเด็กคนนั้นจะอยู่ขนส่งตลอดเลยหรือไง ให้คนขับรถตามไปจนรู้ว่าไปจังหวัดไหนและอยู่ส่วนไหนของจังหวัดนั้นตามอย่าให้คลาดสายตา” ผมเน้นย้ำอีกครั้ง

“เมื่อกี้นายบอกผมแล้วนะครับ” มันพูดขึ้นมาทันที

“กูอยากบอกอีกมึงมีปัญหาอะไร” ผมถามกลับอีกครั้ง มีมันเป็นลูกน้องสร้่งความปวดหัวให้ผมมากพอสมควรเพราะการที่ผมเน้นย้ำเรื่องนี้กับมันก็เป็นผลดีแล้วไม่รู้จะถามผมให้มาเรื่องทำไม

“เหมือนนายจะเป็นห่วงเธอ” มันว่าขึ้นต่อทันทีทำเอาผมอยากจะเอามือทุบหัวไอ้มหันต์เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องเป็นห่วงเธอเลย

“กูไม่ได้เป็นห่วง”

“ปากไม่ตรงกับใจ”

“ไอ้มหันต์ !”

❤️

เซฟมหันต์