วชิรวิชญ์ดึงประตูห้องนอนปิดลง สีหน้าของเขามีร่องรอยของความอ่อนล้า คงเพราะวันนี้ทำงานมาตลอดทั้งวัน
เขาเดินไปหยุดที่หน้าต่างห้องนอน แหวกม่านที่ปิดอยู่ในเปิดออกจากกัน ดวงตาคมกริบจ้องมองฝ่าความมืดไปยังบ้านหลังกะทัดรัดที่อยู่ติดกับรั้วบ้านของเขา ซึ่งเป็นห้องนอนของนิวารินนั่นเอง
ตอนนี้หล่อนจะรู้สึกตัวตื่นหรือยังนะ หลังจากผล็อยหลับในรถของเขามาตลอดทาง
รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อจัดของ
วชิรวิชญ์โดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว
“เด็กบ้าอะไรก็ไม่รู้ ทั้งดื้อ ทั้งขี้เซา”
เขาดึงม่านปิดลง ก่อนจะเดินกลับมาทรุดนั่งลงบนเตียงใหญ่ ยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ด สมองยังคงสลัดเรื่องราวของนิวารินออกไปไม่ได้เลย
สมองที่ไม่เคยยอมให้เรื่องไร้สาระใดๆ เข้ามาก่อกวน ตอนนี้กำลังขุ่นคลั่กอย่างหนักเพราะเด็กดื้ออย่างนิวาริน
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าป
