ตอนที่ 3
1419 Words
นิวารินกลับมาถึงบ้าน พร้อมกับท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง ในอุ้งมือยังคงกำขวดแก้วใส่น้ำมันพรายสูตรเด็ดของแม่หมอวัยชราเอาไว้แน่น
“ต้องเอาไปอวดแม่สักหน่อย”
หล่อนรีบเข้าไปในตัวบ้าน และมองหาแม่ แต่ก็ไม่พบใครเลย
“อ้าว แม่ไปไหน หรือว่าออกไปหน้าปากซอย แต่ตอนเดินกลับมาก็ไม่เห็นนี่นา”
นิวารินเต็มไปด้วยความแปลกใจ และก็พยายามครุ่นคิด
“หรือว่าไปบ้านพี่หมออาร์มกันนะ”
เจ้าของความคิดอมยิ้ม หัวใจเต้นระรัวเหมือนกลองถูกตีไม่มีผิด
“ไปหาแม่ที่บ้านพี่หมออาร์มดีกว่า”
แล้วหญิงสาวก็หมุนตัวเดินออกไปนอกบ้าน โดยไม่ลืมถือขวดน้ำมันพรายติดมือไปด้วย
“เผื่อสบโอกาสจะได้ใช้มันกับพี่หมออาร์มเลย จะได้รักเราเสียที”
นิวารินยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายสุกสกาว ขณะไปหยุดยืนที่หน้ารั้วใหญ่ของบ้าน
วชิรวิชญ์
หล่อนจะหย่อนขวดน้ำมันพรายลงไปในกระเป๋ากางเกง แต่ก็คิดได้ว่ามันไม่มเหมาะสมจึงหย่อนใส่เสื้อชั้นในแทน
“ไม่ได้ๆ ใส่กระเป๋ากางเกงเดี๋ยวความขลังเสื่อมหมด”
หญิงสาวบ่นพึมพำ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่สองครั้ง และกดกริ่งที่อยู่ตรงหน้า
สักพักก็มีคนมาเปิดประตูรั้วให้ ซึ่งเป็นป้าแม่บ้านที่ทำงานอยู่ในบ้านของวชิรวิชญ์นั่นเอง
“อ้าว ครูนิว มาหาคุณหมอเหรอคะ”
“เอ่อ... ใช่ค่ะป้านิ่ม ขอนิวเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ” หล่อนทักทายหญิงสูงวัยอย่างคุ้นเคย เพราะเจอหน้ากันบ่อยมาก
“ได้สิคะ คุณหมอนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ริมสระว่ายน้ำน่ะค่ะ ส่วนคุณท่านทั้งสองอยู่ในห้องรับแขกค่ะ”
ป้านิ่มบอกสถานที่อยู่ของบุคคลเจ้าของบ้านให้หล่อนรู้ทั้งหมด
“ขอบคุณค่ะป้านิ่ม”
หล่อนฉีกยิ้ม กำลังจะเดินตรงไปที่สระว่ายน้ำ เพราะอยากไปหาวชิรวิชญ์ แต่เสียงของมารดาของเขาดังขึ้นเสียก่อน
“นั่นหนูนิวใช่ไหมจ๊ะ”
“เอ่อ... ใช่ค่ะคุณป้า”
หล่อนรีบเปลี่ยนทิศทางเดิน และตรงเข้าไปสวัสดีแม่สามีในอนาคตของตัวเองด้วยกริยานอบน้อมที่สุดเท่าที่จะทำได้
“สวัสดีค่ะคุณป้า”
“สวัสดีจ้ะ มาหาป้าเหรอ”
“เอ่อ...” หล่อนอึกอักไป
ถ้าบอกว่ามาหาพี่หมออาร์มคงน่าเกลียดไป
“คือนิวมาตามหาแม่น่ะค่ะ แม่ไม่อยู่บ้าน นิวก็เลยคิดว่าแม่มาที่บ้านคุณป้า”
“คุณนันไม่ได้มาที่นี่นะหนูนิว”
“อ๋อ เหรอคะ เอ้... งั้นแม่ไปไหนกันนะ
นิวหาไม่เจอเลยค่ะ แถมไม่ได้เอามือถือไปด้วย”
“ให้ป้าไปช่วยหาไหมหนูนิว”
แม่ของวชิรวิชญ์มีน้ำใจกับหล่อนเสมอต้นเสมอปลาย
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แม่อาจจะออกไปบ้านเพื่อนก็ได้ แต่คงลืมบอกนิว” หล่อนยิ้มฝืดๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “นิว... ขอไปคุยกับพี่หมออาร์มสักครู่นะคะคุณป้า”
“พี่หมอเขากำลังอ่านหนังสือน่ะ คงไม่อยากให้ใครกวน ป้าว่าหนูนิวมาคุยกับป้าดีกว่า ป้ากำลังต้องการคนปรึกษาอยู่พอดีเลย”
“ปะ... ปรึกษาเหรอคะ”
“ป้าจะปรึกษาเรื่องหาเมียให้กับพี่หมอน่ะ”
ดวงตาของนิวารินแทบถลนออกมาจากเบ้าเมื่อได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากของคู่สนทนาตรงหน้า
“ดะ... ได้ค่ะคุณป้า...”
หล่อนตอบออกไปเสียงเบาหวิว และแน่นอนว่าหล่อนไม่มีทางปฏิเสธคำเชื้อเชิญนี้อย่างแน่นอน เพราะหล่อนจะได้รู้ว่าหญิงตรงหน้ากำลังจะทำอะไรกับสามีในอนาคตของตัวเอง
คุณหมอ
ขอรักนะคะ
๓
นิวารินนั่งระบายยิ้มให้กับมารดาของ
วชิรวิชญ์อยู่ภายในห้องโถงที่ด้านหน้ามีโทรทัศน์จอยักษ์กำลังเปิดละครหลังข่าวอยู่
“คุณป้า... มีอะไรจะปรึกษานิวเหรอคะ”
เมื่อมารดาของหนุ่มในฝันเอาแต่นั่งฉีกยิ้มไม่พูดสักที หล่อนจึงต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นเอง
“คือ... มันอย่างนี้หนูนิว ป้าน่ะอยากอุ้มหลานใจจะขาดแล้ว”
“อ๋อค่ะ คุณป้าลองรับอุปการะเด็กไหมคะ
นิวพอรู้เรื่องนี้นะคะ”
“ป้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหนูนิว”
หล่อนรู้ดีว่าหญิงตรงหน้ากำลังจะโยงเข้าเรื่องอะไร แต่มันไม่ใช่เรื่องที่หล่อนต้องการจะได้ยินนี่นา
“คือป้าอยากอุ้มหลาน ซึ่งก็คือลูกของหมออาร์มน่ะ”
รอยยิ้มที่หล่อนฝืนระบายเกลื่อนหน้าเอาไว้ค่อยๆ จางลงจนคนตรงหน้าสังเกตได้
“หนูนิวหน้าซีดๆ เป็นอะไรไปหรือเปล่าจ๊ะ”
ก็จะไม่ให้หน้าซีดได้ยังไงล่ะ ในเมื่อได้ยินเต็มสองหูว่าผู้ชายที่หมายปองกำลังจะถูกมัดมือชกให้แต่งงานน่ะ
“คือ... นิวว่าเรื่องนี้คงต้องแล้วแต่ความสมัครใจของพี่หมออาร์มน่ะค่ะ”
“ถ้ารอให้หมออาร์มสมัครใจนะ ป้าคงเหลือแต่เถ้ากระดูกแล้วนั่นแหละ”
“คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งคะคุณป้า”
“มันขนาดนี้เลยล่ะหนูนิว หมออาร์มเอาแต่ทำงาน เห็นงานสำคัญว่าชีวิตครอบครัว นี่ป้าก็พาลูกๆ หลานๆ ของเพื่อนในแวดวงสังคมเดียวกันมาให้รู้จัก พ่ออาร์มก็เฉยชาไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย จนสาวๆ พวกนั้นหนีไปแต่งงานกันหมดแล้วเนี้ย”
เอาจริงๆ หล่อนก็เห็นใจคู่สนทนานะ แต่หล่อนก็ทำให้ให้ยอมรับไม่ได้ที่จะต้องสูญเสียมะม่วงสุกที่ตัวเองเฝ้ามานานหลายปีอย่าง
วชิรวิชญ์ไปให้คนอื่น
“นิว... คิดไม่ออกจริงๆ ค่ะว่าว่าจะช่วยคุณป้ายังไงดี นิวขอโทษนะคะ” หล่อนแสร้งตีหน้าเศร้า
“หนูนิวคิดไม่ออกไม่เป็นไร งั้นหนูนิวช่วยออกความคิดเห็นแทนก็แล้วกัน”
“เอ่อ... ก็ได้ค่ะคุณป้า”
หล่อนภาวนาให้การสนทนานี้จบลงโดยเร็ว เพื่อที่ตัวเองจะได้ไปหาวชิรวิชญ์เสียที
“ป้าทำเรื่องนัดดูตัวให้กับหมออาร์มพรุ่งนี้น่ะ หนูว่าหมออาร์มจะไปไหม”
“พะ... พรุ่งนี้เหรอคะ”
“ใช่ ว่าแต่หนูนิวดูท่าทางตกใจนะ”
“ค... คือไม่ได้ตกใจค่ะ แค่รู้สึกตื่นเต้นแทนพี่หมออาร์มน่ะค่ะ”
หล่อนแก้ตัว และก็ก้มหน้าลงมองพื้นเพื่อซ่อนความรู้สึก
“ว่าไงล่ะ หนูนิวคิดว่าหมออาร์มจะไปดูตัวไหม”
“นิว... ก็ไม่แน่ใจน่ะค่ะ แล้ว... พี่หมออาร์มตอบคุณป้าว่ายังไงคะ”
สาธุ ขอให้พี่หมออาร์มเล่นตัวไม่ยอมไปนัดบอดทีเถอะ
“หมออาร์มบอกว่าถ้าไม่มีเคสฉุกเฉินอะไร เขาเลิกงานแล้วจะไปจ้ะ”
“ห๊ะ!”
หล่อนตกใจจนแทบตกเก้าโซฟาลงไปนั่งบนพื้นเลยทีเดียว
“หนูนิว... ทำหน้าเหมือนผีหลอกเลย เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”
“ปะ... เปล่าค่ะคุณป้า นิวแค่ยินดีกับคุณป้าน่ะค่ะที่พี่หมออาร์มไม่... ปฏิเสธ...”
หล่อนต้องปั้นคำพูดยินดีตอบออกไป ทั้งๆ ที่แสนจะหดหู่
“งั้นหนูนิวก็คิดว่าหมออาร์มจะไปนัดบอดตามที่รับปากกับป้าใช่ไหมจ๊ะ”
“ก็... คงอย่างนั้นแหละค่ะคุณป้า” หล่อนฝืนยิ้มอีกแล้ว ทั้งๆ ที่น้ำตาตกใน
“ดีใจจังเลย งั้นขั้นต่อไป ป้าก็แค่ลุ้นให้หมออาร์มถูกใจผู้หญิงคนนั้น แต่หมออาร์มไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องผู้หญิงหรอก ป้าเลี้ยงมา ป้ารู้ดี”
คู่สนทนาของหล่อนยิ้มหวานยินดีปรีดา แต่หล่อนสิ กลับรู้สึกอกระบม จนคิดว่าน้ำมันพรายที่อุตส่าห์ดั้นด้นไปหามาอาจจะไม่ต้องใช้อีกแล้ว
“ค่ะคุณป้า”
“งั้นป้าไม่กวนหนูนิวแล้วจ้ะ จะไปหาหมออาร์มไม่ใช่เหรอ เชิญตามสบายเลยนะ ถือว่าเป็นคนกันเองก็แล้วกันนะ”
มารดาของวชิรวิชญ์อารมณ์ดีมากจนผิดหูผิดตา ในขณะที่หล่อนห่อเหี่ยวเหลือเกิน
“งั้นนิวขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณป้า”
หล่อนยกมือไหว้มารดาของวชิรวิชญ์แล้ว ก็ปลีกตัวเดินออกมา ใจล่องลอยคิดถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้
“พี่หมออาร์มก็ไม่ปฏิเสธ หรือว่าพี่หมออยากแต่งงานแล้วนะ”
“ครูนิวคะ จะกลับแล้วเหรอคะ” ป้านิ่มเอ่ยทัก ทำให้หล่อนชะงักเท้า
“เอ่อ... ว่าจะกลับแล้วค่ะ”
“อ้าว แล้วไม่ไปหาคุณหมอเหรอคะ คุณหมอยังนั่งอยู่ที่ริมสระเหมือนเดิมค่ะ”
- Writer
