ดึกสงัด นิวารินลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะหันไปมองยังโซฟาที่มีคุณสามีในนามนอนหลับอยู่
หล่อนขยับตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความระมัดระวังเพราะไม่ต้องการให้เขาตื่นขึ้นมาก่อนที่แผนการที่สี่จะเริ่มต้นขึ้น
เท้าเล็กถูกวางลงบนพื้นห้อง ก่อนจะย่องเหมือนโจรตรงที่โซฟา แต่เพราะภายในห้องมืดสลัว ทำให้หล่อนสะดุดอะไรบางอย่าง จนล้มคว่ำทับลงไปบนตัวของวชิรวิชญ์อย่างแรง
“ว๊ายยยย!!!”
สิ่งที่ร่างของหล่อนหล่นตุบลงไปทับนั้นช่างแข็งแกร่งเหลือเกิน แข็งเหมือนแผ่นศิลา แต่ก็อบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้า
อา...
รู้สึกดีจังเลย...
หล่อนกำลังหลงละเมออยู่กับความแนบชิด แต่ไม่นานคนที่หล่อนทาบทับอยู่ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก
“จะทำอะไรครับนิว”
“เอ่อ...”
พรึ่บบบบ
ไฟในห้องสว่างวาบขึ้น พร้อมๆ กับหล่อนที่สบประสานสายตากับวชิรวิชญ์เข้าอย่างจัง
“พี่หมอ...”
“เห็นทีแค่ฉีดยาเฉยๆ น่าจะไม่พอแล้วมั้งครับ”
“พี่หมอ... เอ่อ... นิว..
