“เกิดอะไรขึ้นหรือครับหมอป้อง”
วชิรวิชญ์ที่เพิ่งเดินกลับมาจากโรงอาหารของโรงพยาบาลเอ่ยถาม เมื่อเห็นเหล่าพยาบาลกับแพทย์ห้องฉุกเฉินวิ่งกันให้วุ่น
“เด็กจากโรงเรียนท้องเสียร่วมสิบคนเลยครับ คุณครูของโรงเรียนก็เลยรีบส่งตัวมารักษา”
วชิรวิชญ์รับฟังด้วยอาการนิ่งเงียบ และก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่หมอปกป้องเอ่ยขึ้นเอง
“โรงเรียนของครูนิวด้วยนะครับ นี่ผมเห็นครูนิวร้องไห้ใหญ่เลย”
สีหน้าที่ราบเรียบไม่เคยแสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาของวชิรวิชญ์ตอนนี้ถูกความเคลือบแคลงเข้าครอบงำทันที
“หมอป้องว่าอะไรนะครับ”
“เป็นเด็กนักเรียนจากโรงเรียนของครูนิวครับ”
วชิรวิชญ์ไม่พูดไม่ถามอะไรอีก เขาเดินตรงไปยังห้องฉุกเฉินด้วยความรีบร้อนทันที
“หมออาร์มจะไปไหนครับ”
ปกป้องตะโกนตามหลังไป แต่วชิรวิชญ์ไม่เสียเวลาหยุดเดินแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
