11- "Muling pagkikita."
1211 Words
PANAY ang pagsulyap ni Grant sa tabing-dagat nang makuha ng isang babae ang kanyang atensyon, and to think na may kasama siyang iilang mga associates niya na makikipagpulong sa darating na mga kliyente mula pa sa iba’t-ibang bahagi ng Asya at Europa.
“Tomorrow morning will be the arrival of Mr. Piettro, a middle-aged man owning huge hotels and tourist spots everywhere in Denmark. He is scheduled to meet you at 8 PM for dinner business discussion.”
‘Ni hindi makapag-focus ng maigi ang binata sa sinasabi at instruksyon ng kanyang mga kasama dahil maya’t-maya talaga ang pagsulyap niya doon sa babae mula sa ‘di kalayuan.
Naka-side view ito ngunit dahil sa distansya nila’y hindi niya maaninag ng maigi ang mukha ng babae. But the way she gracefully walks on the shore, giving so much justice with that white ruffled dress that’s above her knee, screams so much beauty and the fairness of her flawless skintone from head to toe.
“You need to close this deal with Mr. Piettro, Mr. Lorenzo, so, we can finally be introduced in Europe. Malay natin, ito na ang umpisa ng tagumpay natin kapag nai-close natin itong sa Denmark and hopefully, expand more everywhere in Europe,” anang isa naman sa mga senior associates na currently ay nasa sixties na nito.
“Mr. Lorenzo? Mr. Lorenzo?”
He just came back to his senses nang paulit-ulit nang tawagin ng senior ang kanyang pangalan.
“Yeah. Yeah, what is it again? Yes, I mean, yes, you’re right. I am confident I can close the deal with Mr. Piettro.”
“Nasa diskusyon pa ba talaga natin ang mga mata at tenga mo, Grant? You looked distracted, at nasa ibang bagay yata nakatuon ang atensyon mo,” ang opinyon naman ng isa pa sa mga General Managers ng associate companies nila.
“Ye****, of course! I’m listening,” kaila niya sa sinasabi nitong distracted umano siya, though he knows himself na totoo naman.
“Your eyes say the otherwise, Grant. Your mind, as well. Kunsabagay, sino nga naman ang hindi mabibihag ng isang misteryosang binibini na mahinhing naglalakad-lakad sa dalampasigan, hindi ba?” natawa pa ang matanda habang sinusundan ng tingin ang tinitingnan niya.
Natigilan si Grant. Kabisado talaga siya ng mga kasama at tila nababasa siya ng mga ito!
“Ganito na lang; let’s leave this meeting first, and then, you take a walk.”
“I agree. You can take a rest now, but don’t just forget about your important meeting tomorrow,” ngumisi pa ang senior associate. “You can go to her too, if you want.”
Isa-isang tinapik siya ng mga kasama bago nag-dismiss at nagkanya-kanya na rin ang mga ito, samantalang siya na naiwan dito ay nakapako pa rin ang mga mata sa babae sa dalampasigan.
Naglakad-lakad siya at dinala ng mga paa patungo roon. After all, he realized na hindi naman siguro masama kung lalapitan niya at makikipagkilala siya, hindi ba? Sabi nga ng kasama niya, he deserves a break too, so he can set aside business first and do things na matagal na niyang hindi nagagawa.
Nang malapit na siya’y natanaw niyang nakaupo na ang dalaga sa buhangin habang tinatangay ng sariwang hangin ang mid-length na tuwid na buhok nito. Tila malayo ang tingin nito at kasabay ng mga mata ay nasa malayo din ang iniisip nito.
He faked a cough to get her attention, ngunit tila wala itong narinig at hindi siya nilingon. He decided na mas lumapit pang lalo sa gilid nito.
“Ang ganda, ano?” aniya sa magiliw na tinig.
She smiled and nodded without breaking her eyes into the sea. “Oo nga, eh.”
He smiled as he knew she finally noticed his presence kasi tumugon na ito, eh. Naupo na rin si Grant sa tabi ng dalaga, at tulad nito’y pinanuod niya ang mga alon sa karagatan.
“Minsan pa nga, iniisip ko, masaya siguro kung naging dagat na lang ako. Walang anumang stress at walang maraming trabaho, malayang tubig lang na magpapaalon-alon sa bawat dalampasigan…” Natawa siya sa half-meant humor niyang ito.
Lalo pang napangiti ang dalaga, at sa wakas ay tumingin sa kanya. “Pero may mga unos pa din na darating kahit dagat ka. Hindi ba’t may mga bagyo, tsunami, at kung anu-ano pang natural calamities?”
“But still, after all of those things, matibay ako at mananatiling dagat pa rin, at kapag kalmado na ang lahat**** panahon at klima******** sa normal at magiging tahimik at malayang alon ulit ako,” magiliw na patuloy niya habang hindi pa rin maalis ang mga ngiti sa labi.
Meiryn didn’t answer anymore, at sa muli ay itinuon sa dagat ang mga mata na katulad ng binata ay may magandang ngiti din siya sa kanyang mga labi.
Nang tingnan ni Grant ang babae at maklaro niyang maigi dito sa malapitan ang mukha nito ay talagang nasurpresa siya sa nakikita. He didn’t expect she is this woman and he will see her again, sa ganito kagandang lugar pa!
“Ikaw… Mei?”
She was surprised too. “Kilala mo ako?”
“How am I going to forget the most beautiful face I’ve ever seen in St. Mandimore University’s lobby that one fateful day you bumped me habang hinahabol ka ng kaibigan mo…”
Tila naalala naman nito iyon. “Ah, yeah, I remember you now. Ikaw ‘yung nakasalo sa akin kaya hindi ako natumba no’n, ‘diba?”
He nodded. “And I was also the one you ignored on our graduation day nang lumapit ako sa inyo ng kaibigan mo para mag-congrats pero nilagpasan mo lang ako na parang hindi mo nakita at narinig.”
“Oh!” Tila hindi ito makapaniwala. “Really? I did it?”
Grant dearly nodded. “Unfortunately, yes. Hindi mo na naaalala?”
Parang cute na batang umiling ang dalaga. “Hindi, eh. That was a rude of me pala. Sorry, ha?”
“No, you don’t have to be sorry. Okay lang.” He extended his hand as he offered her for a handshake. “Now, please let me properly introduce myself to you. I’m Grant. Grant Lorenzo.”
She smiled and accepted it. “Mei*“
“Meiryn Montevalle. I know you.”
Marahang natawa na lang si Mei sa hindi inaakalang pagkakakilala sa kanya ng binata. “Kilala mo pala talaga ako, ha!”
“Who wouldn’t know the beautiful Meiryn Montevalle from Business Management of our batch! Of course, I know you, and I also know hindi lang iilan ang sumubok na magpalipad hangin sayo noon para lang mapansin mo despite them knowing you were about to enter the convent.”
As she stared directly to his face, Mei couldn’t help but grin in her approaching victory. Everything’s really going according to her plan. At tama talaga siya ng naisip, na maglalakad-lakad lamang siya at gamitin ang kanyang natatanging ganda, talagang mapapansin siya nito at lalapitan siya.
Kita naman niya ngayon? Hindi siya nagkamali. Without even doing anything or saying anything yet, kusa na itong lumapit sa kanya nang mapagmasdan pa lamang ang natatanging ganda niya.
Mukhang hindi man lang ako mahihirapang utuin ka, poor boy… Oh poor Grant Lorenzo!
- Writer
