ตอนที่1/4
1549 Words
ตอนที่1/4
ตอนที่ทั้งสองคนยกยาขึ้นมาดื่ม นางลุ้นมากๆว่าผลจะเป็นยังไง
“นายหญิงอย่าทำหน้าแบบนั้นเจ้าค่ะ” เอ๋….เสียงของเล่อนี่นา
“ข้าได้ส่งกระแสจิตคุยกับนายหญิงแล้วนายหญิงก็คุยกับข้าเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้”
อ่อ..แบบนี้ก็ดีมากๆเลยเล่อ “แล้วเจ้าอยู่ไหน ทำไมมองข้าไม่เห็น”
“ข้าอยู่ใกล้ๆนายหญิงนี่แหละเจ้าค่ะ แต่ไม่ได้ปรากฎตัวออกมา นอกจากนายหญิงจะอนุญาต ” เป็นแบบนี้เอง
“อืม…น้ำสมุนไพรหลานนี่ดีจริงๆ ตารู้สึกว่ามีเรี่ยวแรงกลับมาเหมือนวัยหนุ่มเลย อาการปวดขาตาก็ดีขึ้นด้วย”
“ข้าก็รู้สึกดีขึ้นเช่นกันตาเฒ่า ลี่เซียงหลานรักขอบใจเจ้ามากๆ เหมือนยายแก่จะหายปวดหลังแล้ว”
“ดีใจด้วยเจ้าค่ะ แต่หลานไม่แน่ใจว่ามันจะหายไปแปบเดียวหรือตลอดไป ดังนั้นช่วงนี้ท่านตาท่านยายห้ามทำงานหนักเด็ดขาด
รอดูสักพักถ้าหายจริงๆ อยากทำอะไรหลานให้ทำนะเจ้าคะ”
“เอาอย่างเจ้าว่าก็ได้ จำไว้นะตาเฒ่าหลานบอกอะไรก็ทำตามด้วย สงสารลี่เซียงหลานรัก ตัวแค่นี้หาเลี้ยงคนแก่ถึง 2 คน”
“ท่านตาท่านยายอย่าพูดอย่างนั้นเจ้าค่ะ ต่อไปหลานจะเลี้ยงดูท่านตากับท่านยายเอง เวลานี้พักผ่อนเยอะๆ นะเจ้าคะ"
“ได้ แล้ววันนี้จะเข้าป่าอีกหรือลูก”
“ไปเจ้าค่ะท่านยาย ข้าจะไปรอหยาว หยาว ที่หน้าบ้านก่อน กับข้าวข้าเก็บไว้ให้แล้ว วันนี้ข้าจะรีบไปกลับมา"
“โชคดีลูก อย่าเข้าไปลึกนะ มันอันตราย”
“ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้าจะจำไว้” นางเอาตะกร้าแบกใส่หลังถือมีดเก่าๆ 1 เล่ม
“เล่อออกมาได้แล้ว เล่อ ข้าอยากจะรู้ว่าวันนี้หยาว หยาว จะเข้าป่าอีกรึไม่”
“นายหญิงรอสักครู่ เดี๋ยวข้าจะไปดูให้” มีเล่ออยู่ด้วยมันดีจริงๆ
“นางคงไม่เข้าป่าแล้วนายหญิง น้องชายนางไม่สบาย พ่อแม่นางไปรับจ้าง ไม่ต้องรอนางแล้ว เราไปกันเถอะ”
ข้าเดินไปมีเล่อบินวนอยู่ใกล้ๆ วันนี้ข้าต้องได้สมุนไพรที่มีราคาแล้วก็ไปขายสมุนไพรที่ร้าน ได้เงินมาจะซ่อมแซมบ้าน ทำห้องส้วม ห้องน้ำ ห้องครัว หาซื้อเสื้อผ้าสำเร็จรูปมาให้พวกเราสามคน ตอนนี้ทั้งสามคนเสื้อผ้ามีแต่รอยปะซ่อม
“เล่อวันนี้เราไม่ต้องไปไกล หาที่ๆข้าจะเอาของออกมา โดยที่ไม่มีใครเห็น”
“ไปที่ลำธารเลยนายหญิงเช้าๆไม่มีใครมาเจ้าค่ะ”
ข้ารีบไปที่ลำธารมันเงียบสงบดีจริงๆ น้ำเย็นมากๆด้วย
ข้าลูบที่แผลเป็น นึกถึง โสม 100 ปี สัก 10 ต้น ปลาช่อน 10 ตัว ขิง ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด พริก เกลือ กล้วยน้ำว้า ผลไม้ทับทิม ยาแก้ไข้
พอแค่นี้ก่อน วิ้ง ข้าเข้าไปนำของทั้งหมดออกมาเรียงใส่ในตะกร้าโดยเอาของที่มีน้ำหนักมากใส่ลงก่อน
ส่วนปลาข้าตัดไม้ไผ่มาผ่าเป็นเส้นเล็กๆแล้วเสียบเข้าไปที่หัวปลา ตะกร้าก็แบกไว้ข้างหลังมืออีกข้างถือปลาที่เสียบเป็นพวงๆล่ะ 5 ตัว
“นายหญิงจะลำบากไปทำไม เอาออกที่บ้านก็ได้ ดูสิหิ้วปลามาตั้ง 10 ตัว แล้วยังแบกของเต็มหลังอีก”
“เล่อ ข้ากลัวท่านตาท่านยายจะสงสัยเอา ก็เลยต้องทำแบบนี้”
วันนี้ยามซื่อข้าก็กลับมาแล้ว เพราะตั้งใจว่าจะเอาโสมไปขายที่หมู่บ้านสุยเจียง
“เอ้า วันนี้กลับมาเร็วกว่าเมื่อวานอีก แล้วนั่นหลานไปได้ปลามายังไง เอามานี่ตาช่วยถือ”
“วันนี้หยาว หยาว ไม่ได้ไปเจ้าค่าท่านตา ข้าเลยไปดูวางกับดักปลาที่ทำไว้เมื่อวาน ได้ปลาตั้ง 10 ตัว ข้าจะแบ่งไปให้นางสัก 5 ตัวเจ้าค่ะ”
“ดีแล้วลูก เดี๋ยวตาจะเอาปลาไปทำความสะอาดไว้ เจ้าไปเก็บของเถอะ”
ข้ารีบเข้าห้องครัว เอากล้วย 2 หวีมาวางไว้ ผลทับทิมวางไว้ เอาเกลือใส่ลงไปในไห ทุกอย่างถูกเรียงไว้ ง่ายต่อการหยิบจับ ส่วนโสมข้าเอาใบกล้วยปิดไว้ แล้วสะพายตะกร้าออกมา
“ท่านตาข้าได้สมุนไพรมาหลายต้น ข้าอยากเอาไปขายดู ท่านให้ข้าไปนะเจ้าคะ”
“ตาจะไปกับเจ้าด้วย รอตาไปบอกท่านยายเจ้าก่อน”ท่านตาเดินกระฉับกระเฉงกว่าเมื่อวาน สงสัยขาจะหายแล้ว
ส่วนท่านยายอยู่ในบ้านคอยปะซ่อมเสื้อผ้าให้ข้าและท่านตา หลังจากนั้นท่านตาก็เดินออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
แต่ก่อนแกจะลงไปหมู่บ้านสุยเจียงบ่อยๆ สามปีแล้วมั้งที่แกไม่ได้ลงไป
“ท่านตาไหวนะเจ้าคะ หัวเข่าเพิ่งจะดีขึ้นเอง ความจริงข้าไปเองก็ได้ หลานจำได้ทุกเส้นทางลับเจ้าค่ะ”
“ไหวสิ รีบไปกันเถอะ ตาจะช่วยเจ้าแบกตะกร้าเอง”
“ท่านตาเดินนำไปเลยเจ้าค่ะ มีแค่สมุนไพร 10 ต้นกับมีด 1 เล่มเท่านั้น ท่านตาถือปลาไปนะเจ้าคะ เอาไปฝากหยาว หยาว”
“ได้ๆเรารีบไปเถอะ” ตอนนี้ข้าอยู่หน้าประตูบ้านนาง ข้าตะโกนเรียกนางสักพักนางก็ออกมา
“ข้าเอาปลามาฝาก แล้วทำไมวันนี้เจ้าไม่เข้าป่าไปกับข้า ข้ารอเจ้าตั้งนาน” ที่จริงข้าไม่ได้รอนะหยาว หยาว ข้าขอโทษที่ต้องโกหก
“ข้าขอโทษนะลี่เซียง น้องชายข้าตัวร้อน ข้าต้องอยู่เช็ดตัวให้ แล้วทำไมเอาปลามาให้ข้าเยอะแยะ”
“ข้าแบ่งเท่าๆกัน เจ้าอยากคิดมากน้องชายเจ้าอาการเป็นยังไง ข้ากับท่านตาจะไปตลาดเจ้าจะฝากอะไรรึไม่"
ที่ข้าถามอาการเพราะจะเอายาของข้าให้น้องนางกิน ข้าไม่ได้บอกว่าจะไปขายอะไร รอนางถาม ข้าค่อยบอก ยิ่งพูดน้อยยิ่งปลอดภัยนะลี่เซียง
“ข้าไม่มีของที่อยากได้ ขอบใจเจ้ามาก”
แค่ของกินที่เอามาให้ นางกับครอบครัวกินได้หลายมื้อ ลี่เชียงมีน้ำใจกับครอบครัวนางตลอด
สายๆแบบนี้ไม่มีรถม้าแล้ว ขากลับค่อยนั่งรถม้ามาละกัน นี่มันจะยามเว่ยแล้ว ข้าเอากล้วยขึ้นมากิน แบ่งให้ท่านตา 1 ลูก
สักพักเราก็มาถึงร้านยาที่ท่านตาเคยมาขายสมุนไพรให้ แต่ก่อนสมุนไพรที่ท่านตาเอาขายให้ร้านนี้ส่วนมากเป็นสมุนไพรห้ามเลือดราคาถูก ก็ไม่ได้เยอะพออยู่ได้ ชาวบ้านก็ไม่ค่อยหากันเพราะได้เงินน้อย
หลังๆมาเริ่มไม่มีเพราะด้วยสภาพอากาศที่หนาวจัดเกือบทั้งปี เจ้าของร้านใจดี เคยเอาขนมให้นางกินด้วย ถึงกระนั้นท่านตาก็ไม่ได้ทำตัวสนิทกับเถ้าแก่ร้าน
หลงจู๊คนนี้ไม่ใช่คนเดิมที่ข้าเคยมาขายสมุนไพรกับท่านตา ข้าและท่านได้เข้าไปในร้าน
"เอ่อ…ไม่ทราบว่าทั้งสองคนต้องการยาอะไรหรือขอรับ เข้ามาในร้านก่อนก็ได้" ท่านตามองหน้าข้า
“พวกเราจะมาขายสมุนไพร ไม่ทราบว่าทางร้านจะรับซื้อหรือเปล่าหลงจู๊” ท่านตาพูดขึ้น
“นี่เจ้าค่ะ” ข้าเปิดให้ดูแต่ไม่ได้เอาออกมา พอหลงจู๊เห็นเท่านั้นแหละ เขาทำหน้าตกใจ แล้วรีบเชิญพวกเราให้เข้าไปหลังร้าน
"รอสักครู่นะขอรับ ดื่มน้ำชาก่อน เถ้าแก่กำลังคุยธุระอยู่” ประมาณ 1 เค่อเถ้าแก่ก็ออกมา
“เอ้าา….หวังลิ่ว เจ้านั่นเอง เป็นยังไงบ้างได้ยินว่าเจ้าหกล้มเข่าไม่ดี นี่หายแล้วหรือ
แล้วนั่นนังหนูลี่เซียงสิน่ะ โตขึ้นมากแทบจะจำไม่ได้ หลงจู๊คนเก่าลาออกไปแล้ว ขอโทษที่ปล่อยให้พวกเจ้าทั้งสองคนรอนาน”
“คารวะเถ้าแก่ ,คารวะเถ้าแก่เจ้าค่ะ” ชายชราอายุ 70 กว่าแล้วแต่ดูแข็งแรงกระฉับกระเฉง สายตาแหลมคม
“ตอนนี้ข้าหายแล้วขอรับ ที่ผ่านมาได้หลานสาวคนนี้ดูแลหาข้าวหาน้ำให้ วันนี้พวกเราเอาสมุนไพรมาขายให้เถ้าแก่….อีกอย่างพวกเราเพิ่งมาถึงไม่ต้องขอโทษหรอกขอรับ”
“เจ้าเรียกข้าเหมือนเดิมเถอะ จะมาเถ้าแก่อะไรหวังลิ่ว ทำเป็นคนอื่นคนไกล เดือดร้อนขนาดนั้นไม่เคยขอความช่วยเหลือจากข้าสักนิด
ร้านข้าอยู่ได้ทุกวันนี้เพราะได้สมุนไพรที่เจ้าเอาขายให้ข้า ช่วงนั้นคนอื่นเขาไม่หามาขายเพราะราคามันถูก
แต่หลังจากนั้นเกิดสงครามสมุนไพรตัวนี้เป็นที่ต้องการของกองทัพ มีที่ร้านข้าร้านเดียว ทำให้ข้าตั้งตัวอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้"
- Writer
