#ไร้ซึ่งความรัก :: CHAPTER 1 [30%]
937 Words
แบล็คฝุ่น #1
:: ความจริงที่ปิดตาย ::
“เฮ้อ” ฉันมองใบประกาศเรียนจบมัธยมปลาย ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงที่โต๊ะหินอ่อนเพราะไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเอายังไงต่อดีกับการเรียน
“ฝุ่น!” เสียเรียกทำให้หันไปมอง เพื่อนสาวสนิทชื่อ ‘นีน่า’ ฉีกยิ้มกว้างมาแต่ไกล “เกรดแกดีเวอร์”
“อือ” ตอบกลับไปเสียงอ่อย
“ตกลงเข้ามหาลัยไหนอะ เข้าที่เดียวกันปะ นะๆ ฉันอยากอยู่กับแก” นีน่าเป็นเพื่อนสาวที่ฉันสนิทมาตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงปัจจุบันเนื่องจากฉันไม่ค่อยชอบเข้าสังคม ทำให้มีเพื่อนน้อยและนีน่าก็เลือกที่จะสนใจฉันมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ
“ไม่รู้” ตอบกลับไป “อาจจะไม่เรียน”
“ถามจริง?” จากกสีหน้าที่ยิ้มแย้มกลับแปรเปลี่ยนเป็นตกใจ “หรือเพราะป้าไม่ให้เรียน”
“ก็มีส่วน” ฉันมองตรงออกไปยังนอกรั้วโรงเรียน ฉันชื่อ ‘ฝุ่น เหมือนฝัน ภัชรภิรมย์ อายุ 18 ปี’ ฉันตัวคนเดียวมาตลอดเนื่องจากพ่อกับแม่ได้จากไปอย่างสงบ ไม่พอโชคชะตายังพรากพี่ชายคนเดียวของฉันไปอีกต่างหาก จู่ๆ พี่ชายของฉันก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย ทำให้ฉันต้องอาศัยอยู่กับป้าที่มีสามีใหม่และลูกติดที่จ้องจะงาบฉันอยู่ตลอดเวลา
“แล้วจะเอายังไงต่อเนี่ย” นีน่าเท้าคางมองสบตากับฉัน “ไอ้พี่หื่นกามนั่นก็จ้องจะกินแก”
“ได้แต่ถอนหายใจ” ชีวิตเหมือนไม่เห็นแสงสว่างเลยด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ชีวิตฉันเหมือนจมอยู่ในความมืดจนหาทางออกไม่เจอด้วยซ้ำ “อาจจะต้องไปทำงานกับป้าที่โรงแรม”
“เสียดาย แกน่ะเรียนเก่ง ทำไมไม่ขอทุนดูล่ะ” ฉันเคยขอไปแล้ว แต่ไม่ได้ไงเลยไม่อยากพูดให้นีน่าฟังว่าทุนพวกนี้เหมือนไม่ได้มีไว้สำหรับฉัน แต่มีไว้สำหรับคนที่มีเส้นสายมากกว่า “ฉันต้องไปเรียนคนเดียว เหงาอะ”
“เอาน่า ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน สัญญา”
“จริงนะ! แกสัญญาแล้วนะฝุ่น”
ส่งยิ้มให้กับเพื่อนและมันจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอกัน นีน่าก็เลยพาฉันไปเลี้ยงข้าว ดูหนังและตบท้ายด้วยของหวานเสร็จก็ดึกพอควร ฉันมาถึงบ้านแบบสองชั้นที่มีบริเวณหน้าบ้านกว้างในเวลาต่อมา ที่นี่เป็นที่ที่ไม่อยากกลับมาเลย เพราะฉันรู้ไงว่าเวลานี้ป้าไม่อยู่ต้องไปทำงาน สามีป้าก็เช่นกันรายนั้นก็ต้องไปต่างจังหวัดบ่อยๆ จะมีก็แต่พี่ขัน ลูกติดสามีของป้า เขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา แต่ฉันไม่ชอบที่เขาชอบหาเรื่องฉวยโอกาสกับฉันตลอด เขาอายุมากกว่าฉันสี่ปีเรียนมหาลัยคณะสถาปัตยกรรม เขาเคยเข้าหาฉันเมื่อตอนอายุเพียงแค่สิบหก แต่ตอนนั้นรู้สึกป้าจะเข้ามาเห็นซะก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรฉัน นับจากนั้นดูเหมือนป้าก็คอยเตือนเขาตลอด แม้ว่าป้าจะไม่ชอบใจที่ฉันเป็นกาฝากก็ตามที แต่ท่านก็ไม่อยากให้ลูกชายตัวเองทำผิดแม้เราจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ และเพราะแบบนี้มันทำให้ฉันคิดถึง ‘พี่ฟิน’ พี่ชายที่แสนดีของฉัน สวรรค์ไม่น่าพรากเขาไปจากฉันเลย
“กลับมาแล้วเหรอ?” น้ำเสียงเข้มดังขึ้น เรียกสติฉันให้มองคนที่นอนเหยียดตรงอยู่มุมโซฟารับแขก รอยยิ้มกระตุกที่มุมปากและกวาดสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า “หิวแล้ว ไปทำอะไรให้พี่กินหน่อยสิ”
“ค่ะ” ตอบรับคำก็วางกระเป๋านักเรียนไว้ที่โซฟา พลางเดินตัวลีบเข้าครัวไปคิดจะทำข้าวผัดให้เขาทานง่ายๆ จะได้รีบหนีขึ้นห้องไปให้เร็วที่สุด
“เร็วๆ นะ พี่หิว”
เฮือก!
ตกใจสุดขีดเมื่อได้ยินคำพูดที่ใกล้ใบหู ถึงได้รู้ว่าพี่ขันเข้ามาซ้อนด้านหลังฉัน “ตกใจอะไร หืม”
“ปะ เปล่าค่ะ” กัดฟันตัวเองแน่นและจัดการกระทะที่มีข้าวผัดกำลังส่งกลิ่นหอม เมื่อได้แล้วเรียบร้อยฉันก็จัดการเทใส่จานให้เขาที่ยืนกอดอกพิงขอบโต๊ะอาหารอยู่ “เสร็จแล้วค่ะ”
“ฝุ่น” ฉันที่กำลังเดินจากไปถูกเขารั้งต้นแขนไว้ จำต้องหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงมาใกล้ “เมื่อไหร่จะรู้ตัวสักทีว่าพี่ชอบ”
สบตากับเขาพลางส่ายหน้าไปมา “แต่เราเป็นพี่น้องกันนะคะ”
“ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ สักหน่อย”
“แต่หนูถือว่าใช่” ตอบออกไปพลางบิดต้นแขนออกจากการกอบกุม ทว่าฝ่ามือของเขาเหนียวยิ่งกว่าตีนตุ๊กแกซะอีกนะ
“ถ้าไม่ยอมกันดีๆ คงชอบให้พี่ใช้กำลังใช่ไหม?” สีหน้าบ่งบอกว่าโกรธมากทีเดียว “อย่าคิดว่าแม่กับพ่อพี่จะช่วยอะไรฝุ่นได้นะ”
“...”
“พี่เอาฝุ่นเป็นเมียได้เมื่อไหร่ แม่จะไม่ทำร้ายฝุ่น” ขอเสนอชวนอ้วกจริงๆ “พี่จะปกป้องฝุ่น ขอแค่ฝุ่นยอมเป็นเมียพี่”
“ไม่ค่ะ! ปล่อยหนู”
ฉันพยายามดีดดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม และดูเหมือนว่ามันจะสำเร็จเมื่อฉันวิ่งออกมาจากห้องครัวตรงไปคว้ากระเป๋าวิ่งขึ้นไปยังห้องด้านบนทั้งที่พี่ขันยังคงตามไม่หยุด “ฝุ่น!”
ประตูห้องเปิดขึ้นฉันรีบปิดล็อกทันทีอย่างรวดเร็ว พลางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหอบ
- Writer
