หลังจากคุยกับบรูโน่อยู่พักใหญ่ เมลินก็ขอตัวกลับเข้าห้อง เห็นโทรศัพท์วางอยู่ก็คิดอยากจะโทร.ไปหาคนที่อยู่เมืองไทย แต่นึกได้ว่าเวลาต่างกันถึงห้าชั่วโมง
"ดึกป่านนี้คงหลับกันหมดแล้ว พรุ่งนี้เช้าค่อยโทร.ก็ได้" หญิงสาวตัดใจวางโทรศัพท์ลงตามเดิมแล้วเปิดลิ้นชักหยิบกระเป๋าออกมาแทน
แต่พอเปิดกระเป๋าก็ถึงกับถอนหายใจเมื่อเห็นเอกสารต่างๆ "เมื่อไหร่จะได้เจอแม่ จะได้กลับบ้านซะที คิดถึงยายจะแย่อยู่แล้ว"
เมลินบ่นกับตัวเองก่อนจะมองถุงกำมะหยี่สีแดงอย่างเซ็งๆ "แกก็เหมือนกัน เมื่อไหร่ฉันจะเจอเจ้าของแกซะที เจอเมื่อไหร่คอยดูนะแม่จะกระโดดงับหูเลย ทำเอาคนถูกตีเกือบตาย"
สิบสามปีก่อน...
"นังเม! ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย ตัวเล็กแค่นี้ริอ่านเป็นขโมยเหรอฮะ"
"ขโมยอะไรยาย" เด็กหญิงเมลินให้วัยเก้าขวบลุกขึ้นถามอย่างงัวเงีย ทั้งที่เพิ่งจะได้นอนอย่างเต็มหลังจากงานศพของบิดาเพิ่งจะเสร็จสิ้นไป
"ก็สร้อยเส้นนี้ไง เอ็งไปขโมยของใ
