"เป็นยังไงบ้าง หนาวมากไหม อดทนหน่อยนะ" ลูก้า โรมาโนถามเสียงเครียด พลางขยับเข้าไปหาร่างบางเพื่อจะช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้แก่เธอ
ห้องเก็บของด้านหลังร้านค้าไม่มีฮีตเตอร์ช่วยเพิ่มความอบอุ่น ทั้งคู่จึงต้องทนหนาวรอจนกว่าเจ้าของร้านใจดีจะตามหาบอดี้การ์ดทั้งสองคนของเขาพบ
"ไม่หนาวเท่าไหร่หรอกฉันทนได้" แต่ง่วงมากกว่า...
เมลินเป็นโรคไม่ถูกกับที่แคบ เธอมักจะหายใจไม่ค่อยออกเมื่ออยู่ในสถานที่ที่อากาศไม่ค่อยระบาย ทำให้รู้สึกง่วงจนตาแทบจะปิด
"ง่วงเหรอ ถ้าง่วงก็นอนลงได้เลยนะ" เขาว่าพลางเปลี่ยนท่านั่งแล้วตบที่หน้าตักตัวเอง แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังนั่งนิ่งก็เร่งเร้าขึ้นอีก "นอนลงสิ"
เมลินมองเจ้าพ่อมาเฟียที่คิดว่าต้องโหดๆ เถื่อนๆ ฆ่าคนเป็นว่าเล่นเหมือนในละคร แต่เวลานี้เธอกลับเห็นด้านที่อ่อนโยนและนุ่มนวลของเขา การเอาใจใส่ดูแลเล็กๆ น้อยๆ สร้างความประทับใจให้กับเธออย่างมาก จึงค่อยๆ ล้มตัวลงนอนเอาหัวหนุนตักแกร่
