เมียรักของนับแสน

บทที่ 12

“คอร์สของครีมใช้เวลาทำตั้งสองชั่วโมงเชียวนะคะ ครีมว่าคุณแสนกลับไปก่อนก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรอเป็นเพื่อนครีมหรอก เดี๋ยวครีมกลับบ้านเอง ใกล้ๆ แค่นี้ด้วยค่ะ”

“ไม่เอา ผมจะรอ ไม่อยากอยู่ห่างครีมสักนาที”

“แล้วไม่เบื่อหรือคะ” แม้นั่งรออยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน นั่งติดกัน แต่นับแสนก็ยังไม่ยอมปล่อยมือที่กุมจับอยู่ บ่อยครั้งที่เขายกขึ้นไปจุมพิตแรงๆ พอเธอดุและบ่น เขาก็บอกว่าเขาจูบมือตัวเองที่กุมมือเธอเอาไว้ต่างหาก

... คนบ้าอะไร จะจูบมือตัวเอง นั่นน่ะข้ออ้างชัดๆ

“ไม่เห็นจำเป็นต้องเบื่อนี่ครับ ถ้าผมกลับไปเราก็ห่างกันอีก แต่ถ้าครีมเข้าไปทำทรีตเม้นท์ที่ห้องนั้น เราก็ห่างกันแค่ห้องกั้นเอง และผมยังมองเห็นว่าครีมอยู่ในนั้น ยังไงก็ต้องออกมาหาผม... นานเท่าไรผมก็พร้อมจะรอ”

สายตาหวานเชื่อมถูกส่งไปทันที่ที่ประโยคสร้างความประทับใจถูกกล่าวจบ

“คุณแสนนี่ชักจะปากหวานจนครีมเหลิงแล้วนะคะ จะมีแฟนหนุ่มที่ไหนยอมมานั่งรอแฟนสาวทำสวยตั้งหลายชั่วโมงด้วยความเต็มใจ” เพราะมันเขี้ยว หญิงสาวเลยเอื้อมมือไปบีบจมูกนับแสนบ้าง แบบที่เขาชอบทำบ่อยๆ จนจมูกเธอแดงช้ำไปหมด

“แค่ครีมยังมองว่าผมเป็นแฟนหนุ่มอยู่ ผมก็พอใจแล้วครับ”

ยายปีศาจนี่เวลายิ้มเอย หัวเราะเอย ยิ่งตอนที่เขาหยอดบ่อยๆ แล้วเขิน ยิ่งน่าดูน่ามอง

“หรือคุณแสนอยากเป็นแฟนแก่คะ เรื่องนั้นครีมไม่ขัดศรัทธาหรอกนะ” เธอแหย่เขาบ้าง คาริสารู้สึกสนิทใจกับชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนได้รู้จักกันมาเป็นแรมเดือนแรมปี ไม่ใช่เพียงไม่กี่วัน

“เชิญคุณคาริสาห้องทรีตเม้นท์ค่ะ” เสียงพนักงานสาวร้องเรียกพร้อมผายมือเชื้อเชิญ

“งั้นครีมเข้าไปข้างในก่อนนะคะ”

นับแสนพยักหน้าและมองตามร่างบาง ที่เดินสะบัดก้นได้รูปในกางเกงยีนส์สีซีดเน้นขาเรียวยาวไปด้านในจนลับสายตา... ใกล้แล้ว ทุกอย่างง่ายดายกว่าที่คิดเอาไว้ อีกนิดเดียวเขาก็จะได้ดำเนินตามแผนการขั้นต่อไป ปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ได้มีความสุขอีกไม่นานหรอก เดี๋ยวเจ้าหล่อนจะได้รู้ว่าความทุกข์ทรมานเป็นเช่นไร !

สองเดือนครึ่งแล้วที่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและนับแสนดำเนินมาได้อย่างราบรื่น ไหนใครบอกว่ารักดีๆ ไม่มีในโลก คนรักดีๆ ก็ไม่มีเหลืออยู่แล้ว คาริสาขอเถียงขาดใจ เพราะตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกับผู้ชายที่ชื่อนับแสน สิงหโชติเดชา เธอกับเขาไม่เคยต้องทะเลาะหรือหมางใจกันเลยสักครั้ง นับแสนไม่เคยขัดใจเธอสักเรื่อง แถมบางครั้งยังไม่ต้องพูดอะไรสักคำ เขาก็ดูเหมือนรู้ใจ เข้าใจความคิดของเธอไปซะหมด

แต่คงต้องยกเว้นเรื่องขี้หึงสุดพลังเอาไว้เรื่องหนึ่ง เวลาเขาเห็นเธอใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหน แม้จะเป็นเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องอย่างธนัชชัย เจ้านายอย่างธนาดล หรือแม้แต่ญาติๆ ที่เป็นเพศชายของน้องนักเรียนพิเศษของคุณลุงคุณป้า ที่เจอกันบ้างเป็นบางครั้งในออฟฟิศสอนพิเศษหน้าตลาดที่คุณลุงคุณป้าเช่าไว้ และเธอก็แวะเวียนไปช่วยพวกท่านเป็นครั้งคราว นับแสนก็จะหาเรื่องงอแง งุ้งงิ้ง แถมถ้าไม่ได้ดั่งใจก็ชอบทำปั้นปึ่งให้เธอง้อ

... และวิธีง้อแบบเดียวเท่านั้นที่เขาจะพอใจ นั่นคือได้ตะบี้ตะบันจูบเธออย่างเอาเป็นเอาตายนั่นแหละ พ่อเจ้าประคุณถึงจะอารมณ์กลับมาคงที่

อาจฟังดูเหมือนนับแสนจะเป็นคนน่าเบื่อไม่มีอะไรน่าค้นหา แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น ชายหนุ่มผู้นี้มีเสน่ห์ที่เหลือร้าย อยู่ใกล้เขาทีไรคาริสาก็มักถูกพลังงานร้อนๆ บางอย่างดึงดูดให้หลงเข้าไปในวังวนเสน่ห์ของเขาอยู่ร่ำไป

หลังจากที่นับแสนและเธอตกลงคบกันอย่างเป็นทางการ นับแสนก็มาหาเธอทุกวัน เขายอมยืดเวลากลับไร่เหนือฟ้าเพิ่มอีกอาทิตย์ มารับมาส่ง และพาเธอตระเวนหาอะไรอร่อยๆ ทานไปทั่ว ตกดึกก็โทรมาคุยด้วยมิได้ขาด หยอดความหวานเติมความละมุนอยู่ทุกค่ำคืน ถึงแม้อีกหนึ่งสัปดาห์ให้หลังนับแสนจะกลับไปที่ไร่เหนือฟ้าและไม่ลงมากรุงเทพฯ อีกเลย แต่เพราะตามที่เจ้านายเธอได้ตกลงให้เธอเป็นคนขึ้นไปติดต่องานที่โน่นอยู่แล้ว ดังนั้นเพียงไม่นานนักคาริสาก็ได้พบกับเขาอย่างที่ใจถวิลหา

การไปที่เหนือฟ้าสองครั้งทำให้หญิงสาวได้เห็นความเป็นอยู่ และที่ที่คนรักของเธอทำงาน ครอบครองเป็นเจ้าของว่ากว้างใหญ่ไพศาลและน่าอยู่แค่ไหน รวมทั้งญาติพี่น้อง คนสนิทชิดเชื้อของนับแสนที่เหนือฟ้าด้วย ทุกคนน่ารักเป็นกันเองโดยเฉพาะน้องๆ ‘นับ’ ของเขาทั้งสามคน (ซึ่งทุกคนเป็นพี่เธอหมด) เวลาพวกเขาเรียกเธออย่างล้อๆ ว่าพี่สะใภ้มันเลยออกจะกระดากอยู่นิดหน่อย

“มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอยะแม่ครีมเทียม” แม้จะพูดแบบนั้นแต่น้ำเสียงของเจ๊ติ่งก็ดูอาวรณ์ไม่น้อย

“อย่าไปถามอะไรให้น้องมันคิดมากสิยะ ครีมมันเจอคนดีๆ จะได้เป็นฝั่งเป็นฝาพวกเราควรจะดีใจ” ชฎาพรว่าเพื่อนรักไป แต่น้ำตาคล้ายจะซึมออกมาจากเบ้าจนต้องป้ายเบาๆ

วันนี้คาริสาเข้ามาเก็บของเพราะครบกำหนด 15 วันที่ยื่นใบลาออกไว้ก่อนแล้ว และอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้าจะถึงงานแต่งงานแบบสายฟ้าแลบของเธอกับนับแสน

“โธ่ เจ๊ติ่งกับพี่พรอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราก็เจอกันแล้ว ทุกคนจะได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ครีม สัญญากันไว้แล้วนะคะ ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด”

คาริสายังคงทำเสียงขู่พร้อมหน้าตาขึงขังได้น่ารักและน่าเอ็นดูที่สุดในสายตาเพื่อนร่วมงานที่ล้อมกันอยู่ทั้งสี่คน

... สักพักก็ทำเป็นป้องปากพูดเสียงเบา

“คุณแสนฝากมาบอกว่าประตูเงินประตูทองซองละหมื่นค่ะ รีดไถ เอ๊ย ! เรียกร้องได้ตามต้องการค่ะ”

พอคาริสาพูดจบก็มีเสียงฮือฮาเบาๆ ดังขึ้นในวงสนทนา

ใช่แล้ว... ครั้งที่สองที่เธอขึ้นไปเหนือฟ้า นับแสนจัดงานเซอร์ไพร์ส ขอเธอแต่งงาน อาจเป็นเพราะบรรยากาศแสนโรแมนติกเย็นสบาย ลมโชยแรงๆ ได้กลิ่นดอกไม้สักชนิดที่เหนือฟ้าลอยมาตามลม สายตาวิงวอนอบอุ่นของนับแสน หรือไม่ก็เพราะเธอหลงรักผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ทำให้เธอพยักหน้าตกลงพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความปลาบปลื้ม...

“แต่ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งเลยนะฮะพี่ครีม ผมจะไปกั้นประตูเงินประตูทองเจ้าสาวได้ไงล่ะ ไม่ใช่เจ๊ติ่งซะหน่อย” ธนัชชัยบ่นเป็นจริงเป็นจัง เขาก็อยากได้ซองแบบพวกสาวๆ ด้วยนี่นา

“บนเวทียังขาดพิธีกรนะคะน้องนัด แล้วพี่ก็จองตัวนัดกับจ๋าตลอดงานเลยค่ะ ค่าตัวสามหมื่นเชียวน้า”

คาริสาเห็นทุกคนยิ้มหน้าบานก็มีความสุข เพราะเธอเคยลองตกลงเรื่องการจัดพิธีแต่งงานกับนับแสนแล้ว แต่ก็อย่างที่รู้ๆ ว่าส่วนมากเธอขัดใจพ่อบุญทุ่มได้ซะที่ไหน แต่อย่างน้อยเขาก็ยอมเธอเรื่องนึง ว่าขอให้จัดงานแบบเล็กๆ อบอุ่นเป็นกันเอง เธออยากมองไปทั่วงานแล้วมีแต่คนที่รู้จัก รักใคร่กัน... และก็อย่างว่า เล็กๆ ของนับแสนก็เกินงบที่เธอตั้งไว้ตั้งสามเท่าเข้าไปแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่ยอมให้ทางเธอจ่ายสักสตางค์แดงเดียว

“หูย น่าอิจฉายายจ๋า ได้สองต่อเลยนะยะ” เจ๊ติ่งกระเซ้าพร้อมกระแทกไหล่ร่างเล็กบางของสาวแว่นไปหนึ่งที

“แล้วลุงกับป้าครีมว่ายังไงบ้างจ๊ะ หลานสาวสุดที่รักประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบแบบนี้”

“ไม่ว่าเลยค่ะพี่พร แถมยังรู้เห็นเป็นใจกันหมด วันที่คุณแสนขอครีมแต่งงานคุณลุงกับคุณป้าก็อยู่ที่เหนือฟ้าช่วยจัดแจงทุกอย่าง วันหยุดที่แล้วคุณแสนก็มารับพวกท่านไปเที่ยวที่เหนือฟ้า เข้ากันได้ดี๊ดี”