ตอนที่ 4 : ช่อกุหลาบขาว

1710 Words

เอรินยิ้มกว้างมากกว่าเดิม หลังจากมองเห็นคนที่มานั่งรออยู่ที่หน้าห้องพัก ซึ่งกำลังชูถุงขนมให้ดูพร้อมด้วยรอยยิ้ม แปลกใจที่ได้เห็นเพื่อนพร้อมกับถุงขนม ซึ่งพอจะดูออกว่ามาจากร้านไหน “มาได้ไง แม่สาวแสบ” เอรินทักทายทองทิพย์ ซึ่งเอามือท้าวสะเอวทำท่ากวนๆ ใส่ในทันที เมื่อได้ยินคำทักทายจากคุณหมอสาว “อ้าวทักทายเพื่อนแบบนี้ มาทุ่มกันหน่อยไหมล่ะ” ทองทิพย์อมยิ้มเมื่อเห็นเอรินทำท่าหวาดกลัวขึ้นมา “เรื่องอะไรล่ะ ยูโดสายดำ มาท้าคนไม่มีสาย ตัวเองน่ะเป็นครูเขานะ มาทุ่มลูกศิษย์ คิดได้ไงเนี่ย” เอรินหัวเราะ “เลิกแสบตั้งแต่มีแฟนแล้ว ยังจะแซวอีก เรื่องก็นานมาแล้วนะ” “ล้อเล่นน่ะ มาทำเสียงอ่อย อ๋อมนะ ไม่ใช่แม่นิ่มนวล ไม่ต้องมาอ้อนว่าแต่มีอะไร เอาขนมมาฝากเหรอเยอะเชียว” เอรินมองที่ถุงขนม ซึ่งเพื่อนรักถืออยู่ “เปล่า เป็นคนมาส่งขนม” “ส่งขนม ใครสั่งจ๊ะ” เอรินยิ้ม คิดว่าถูกเพื่อนอำเล่น “ชื่อปานรวี” ทองทิพย์เห็นรอยยิ้มแปลกๆ ของเอริน “แล้วทำไมต้องมาส่งเอง มีอะไรหรือเปล่า” เอรินถาม แต่ไม่ยอมมองสบตาด้วยกลับมองไปที่ถุงขนม “นิ่มฝากข้าวมันส้มตำมาด้วย รับไหมคะ แต่ท่าทางขนมหวานจะถูกใจกว่านะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ถ้าเป็นนายตรัยเป็นคนส่งก็ว่าไปอย่าง” “นิ่มน่ารักจัง จำได้ด้วยว่าอ๋อมชอบข้าวมันส้มตำ” “ขนมก็ไม่สนสิแบบนี้” ทองทิพย์พูดยิ้มๆ เพราะรู้ดีว่า คุณหมอสาวซึ่งเป็นเพื่อนนั้นชอบทานขนมมาก “ยังเป็นเพื่อนกันหรือเปล่า ถามแบบนี้” เอรินแกลังทำเป็นพูดดุ “เป็นสิจะเป็นตลอดไปด้วย แต่ใครย๊ะ คุณปานรวีน่ะ” ทองทิพย์ถาม แต่เอรินไม่ตอบเดินไปหยิบจานและช้อนส้อมพร้อมด้วยน้ำ ดื่มเย็นๆ สำหรับคน ที่มาส่งขนมให้ “ว่าที่พี่สะใภ้ของตรัย” เอรินคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าควรจะบอกกับทองทิพย์อย่างไรที่จะไม่ต้องซักถามอะไรมากนัก “อ๊ะ ว่าที่คู่สะใภ้” ทองทิพย์ยิ้มทะเล้นให้เอรินที่ทำหน้าดุในทันที “พูดดังไปคนอื่นเอาไปนินทา ยังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” เอรินบ่นพึมพำ “เออทำไมไม่ยอมเป็น นายตรัยเจ้าชู้ หรือ” ทองทิพย์ถามและรับจานมาจากเอริน “ไม่รู้เหมือนกัน ทิพย์กินด้วยกันนะ กินไปคุยไป” ทองทิพย์สังเกตท่า ทางแปลกๆ ของเอริน “ไม่เจอกันพักใหญ่ มีอะไรอยากเล่าให้เพื่อนฟังไหมล่ะ” “มีสิเมื่อวานตรัยพาไปกินข้าวที่บ้าน ไม่บอกอ๋อมก่อนว่าจะพาไปเจอพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้” เอรินถอนใจเบาๆ “ก็ดีสิ แสดงว่าตรัยคงจริงจังแล้วล่ะ” “แต่ไม่ถามอ๋อมก่อนนี่” เอรินบ่นพึมพำ เหลือบมองไปที่ถุงขนมบ้างระหว่างคุยกับทองทิพย์ “ระวังเถอะ เกิดขอแต่งงานขึ้นมา เตรียมตัวเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน แต่คงต้องทีหลังพี่ชายนะ” ทองทิพย์คิ้วขมวด เมื่อเห็นรอยยิ้ม จางๆ ของเอริน “เปลี่ยนเรื่องไหม เพิ่งไล่นายตรัยกลับไปเมื่อสักครู่ เพื่อนก็มานั่งพูดแต่เรื่องตรัยอยู่กินข้าวไม่ลงกันพอดี” เอรินทำหน้าดุใส่ทองทิพย์ที่หัวเราะออก มาแล้วรีบแกะห่อขนมเอาใจคนที่เริ่มทานอาหาร ซึ่งนิมานำมาฝาก “โหดุมาก อย่าไปดุคนไข้แบบนี้นะ ช็อคตายพอดี” ทองทิพย์พูดยิ้มๆ “บ้าหรือไง ใครจะไปดุคนไข้” “ไปล่ะ ไม่กวนคุณหมอดีกว่า ดุเหลือเกิน แต่ดูท่าทางกุหลาบขาวของนายตรัยจะตกกระป๋องนะ รู้ว่าสาวชอบกินขนม ดันซื้อ ดอกไม้มาให้ ชาติไหน จะได้เป็นแฟน” ทองทิพย์หัวเราะ เมื่อเห็นสายตาดุๆ ของเอรินที่ชี้หน้าแล้วบ่นพึมพำ “เอาไว้จะแอบไปหานิ่มที่ร้าน จะคุ้ยเรื่องบรรดาแฟนเก่าทั้งหลายมาเล่าให้นิ่มฟัง ดูดิ๊ใครจะจ๋อยกว่ากัน” เอรินอมยิ้ม เมื่อเห็นเพื่อนทำหน้าจ๋อย “เล่นงี้เลย เออว่าแต่ สนิทกับว่าที่พี่สะใภ้นายตรัยด้วยหรือไม่เห็นจะเคยเล่าให้ฟัง” ทองทิพย์ถาม “เพิ่งเจอกันเมื่อคืน ตรัยวานให้ขับรถไปส่ง เพราะพี่เขาไม่ได้ขับรถมา” เอรินบอก “อ้องั้นก็เข้าใจแล้วขนมแทนคำขอบคุณ ฝากขอบคุณพี่เขาด้วยนะที่ช่วยอุดหนุนขนมร้านนิ่ม แล้วยังทำให้เราสองคนได้เจอกัน อีก” ทองทิพย์ยิ้มเดินเข้าไปสวมกอดเอรินเอาไว้ “ขอบใจนะที่แวะมา แล้วจะบอกพี่เขาให้” เอรินยิ้มให้กับคนที่ขอตัวกลับไปแล้ว เอรินเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ ตั้งใจว่าจะโทรฯ ไปขอบคุณคนที่ส่งขนมมาให้ แต่ดูเหมือนจะช้าไปกว่าคนที่กำลังคิดถึงอยู่ ชื่อที่โชว์อยู่นั้นทำให้เอรินยิ้มน้อยๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ ใจตรงกันเลยนะคะ กำลังจะโทรฯ ไปพอดีเลย” เอรินยิ้ม “เชื่อได้หรือเปล่าคะ” ปานรวีพูดแหย่แล้วอมยิ้ม “แล้วแต่พี่ป๊อบค่ะ ว่าอยากเชื่อไหม แต่อ๋อมพูดความจริงนะคะ” “แหย่เล่นนิดเดียว เสียงเปลี่ยนเลยนะคะ” “ขอโทษค่ะ” เอรินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เมื่อได้ยินปานรวีพูดเรื่องน้ำ เสียงที่เปลี่ยนไป “ฟังน้ำเสียงตอนที่ทักทาย ก็รู้แล้วค่ะว่าใจตรงกัน” “ขอบคุณค่ะ” เอรินยิ้มน้อยๆ “รอแป๊บนะคะ เหมือนมีเด็กงอแงอีกแล้วนะ ว่าไหม” ปานรวีพูดจบ ก็วางสายในทันที เอรินถอนใจเฮือกใหญ่ รู้สึกผิดไม่รู้ทำไมถึงได้มีอาการแปลกๆ กับการที่ได้ยินปานรวีพูดแหย่เล็กน้อย แค่เพียงครู่เดียวเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เอรินมองดูโทรศัพท์หวังว่า คนที่วางสายไปจะโทรฯ กลับมา แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆ ดังขึ้น จึงเลือกที่จะเดินไปที่ประตูห้อง “พี่ป๊อบ” เอรินจ้องมองคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าห้องด้วยความแปลกใจ “ใช่ค่ะ พี่เองแต่จะจ้องอีกนานไหมคะ” ปานรวีหัวเราะเล็กๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มของเอริน “อ๋อมตกใจค่ะ อยู่ๆ ก็มายืนอยู่ตรงนี้” เอรินบอก “มานี่มาจะได้หายตกใจ” ปานรวียิ้ม เดินเข้าไปสวมกอดเอรินเอาไว้ คนที่ถูกกอดยิ่งรู้สึกตกใจมากขึ้นกว่าเดิม ขืนตัวเล็กน้อย ถอยออกมานิดหน่อย แต่ก็ถูกอ้อมกอดของปานรวีรั้งตัวเอาไว้ เอรินยิ้มน้อยๆ และโอบกอดคนที่กอดกระชับก่อนเอาไว้พอๆ กับที่ปานรวีกอดเช่นกัน “ขอบคุณนะคะ สำหรับดอกไม้สวยๆ” ปานรวีรู้สึกว่า ไม่อยากคลายอ้อมกอดออกจากคนที่กอดกระชับเธอแนบแน่นเช่นกัน หากแต่ว่าถ้ากอดคุณหมอสาวไว้นาน คนที่เดินผ่านไปมาจะมองไม่ดี “ทานกลางวันมาหรือยังคะ” เอรินถาม หลังจากทั้งสองสาวคลายอ้อมกอดออกจากกัน “ยังค่ะ พอดีช่วงบ่ายพี่มีประชุมใกล้ๆ แถวนี้ เลยตั้งใจว่าจะมาแวะมาขอบคุณเด็กงอแงก่อน แล้วค่อยไปหาอะไรทาน” ปานรวี ยิ้มๆ กับคนที่ออกอาการเขินให้เห็นเล็กน้อย โดยเฉพาะแก้มที่แดงระเรื่อขึ้น “ขอโทษด้วยค่ะ ที่น้ำเสียงฟังดูไม่ดีเท่าไร” เอรินก้มหน้าเล็กน้อย “ก็ยิ้มได้แล้วนี่ แล้วกับคนไข้ล่ะคะ งอแงแบบนี้ด้วยหรือเปล่า” ปานรวีอยากเห็นรอยยิ้มของคนที่ยังคงรู้สึกผิด จึงแกล้งพูดแหย่ “ไม่เคยเป็นเลย แต่ทำไมถึงงอแงกับพี่ป๊อบก็ไม่รู้ค่ะ” เอรินพูดงึมงำอยู่ในลำคอ “อ้อนล่ะมั้ง แบบนี้” ปานรวียิ้ม เมื่อเอรินมองสบตาด้วยแล้วยิ้มอายๆ “อ้อนต่อได้ไหมคะ” เอรินถามมองสบตากับคนที่ยิ้มๆ ทำท่าคิด “ไม่รู้สิ คงต้องลองดูนะ” “แน่ใจนะคะ ว่ามือรับไหว” เอรินยิ้มกว้างมากขึ้นนั่นทำให้คนที่มาหารู้สึกสดใสขึ้นด้วยเช่นกัน “ยังไม่ตอบดีกว่าค่ะ ขอบคุณสำหรับดอกกุหลาบขาวนะคะ พี่ขอตัวก่อนอ๋อมจะได้ทานกลางวัน” ปานรวียิ้มให้เอริน “ทานกลางวันด้วยกันก่อนดีกว่าค่ะ นะคะ นะ อ้อนแล้ว ใจอ่อนหน่อยนะคะ ผู้กอง” เอรินยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงสวย ทำเอาปานรวีถอนใจเบาๆ หัวใจเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับแววตาและรอยยิ้มอันสดใสของคุณหมอสาวขึ้นมา “ไม่กวนดีกว่าค่ะ” ปานรวีบอก หลังจากมองเห็นกุหลาบขาวช่อใหญ่ซึ่งวางอยู่ที่โต๊ะในห้องของเอริน “ของตรัยค่ะ” เอรินรีบบอกในทันที เมื่อเห็นสายตาของปานรวีซึ่งมองไปที่กุหลาบช่อนั้น “ค่ะ” “ธุระที่จะไปต่อ รีบไหมคะ” เอรินถามเสียงอ่อยๆ “ไม่ค่ะ” “อยู่ทานข้าวมันส้มตำกับอ๋อมก่อนนะคะ ขนมด้วยแล้วค่อยไป” “ไม่กวนดีกว่าค่ะ” ปานรวีบอก “มีอะไรในใจกับดอกกุหลาบขาวช่อนั้นหรือเปล่าคะ ไม่ได้เกี่ยวกับช่อเมื่อเช้านะคะ พี่ป๊อบ” เอรินยิ้มน้อยๆ ให้คนที่จ้องเขม็ง เมื่อได้ยินสิ่งที่เอรินพูด “อันที่จริงทานข้าวมันส้มตำกับอ๋อมก่อนก็ดีนะ พี่จะได้ไม่ต้องไปทานข้าวคนเดียว” เอรินพอจะเดาความคิดของปานรวีออก หลังจากคนที่มาจ้องมองช่อกุหลาบสีขาวที่คล้ายกันกับช่อเมื่อเช้านี้ที่ได้รับ “คิดอะไรอยู่นะ ป๊อบเอ๊ย” ปานรวีแอบถอนใจอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินตามคนที่จับมือและพาเดินเข้าไปในห้อง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more