ตอนขากลับเข้ากรุงเทพฯมา มารตรียังคงนั่งปิดปากของตัวเองเงียบกริบ เธอไม่อยากพูดกับคนปากไม่ดีที่มักคอยสรรหาคำพูดเจ็บๆคันๆมาจิกกัดเธออยู่ตลอดเวลา นี่ถ้าไม่ติดมีสายด่วนโทรเข้ามาหาเขา เรียกตัวให้กลับไปดูโครงสร้างอะไรสักอย่างหนึ่งเกี่ยวกับงานเปิดตัว ไม่รู้วันนี้ทั้งวันเธอจะได้กลับบ้านไปหาคุณตากี่โมงกี่ยามกันแน่ แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้เธอมีนัดสัมภาษณ์งานสำคัญเสียด้วย เธอจึงอยากรีบกลับไปเพื่อเตรียมตัวเตรียมความพร้อมเอาไว้ งานนี้เป็นความมุ่งหมายเอาไว้ตั้งแต่เธอเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัย การเรียนได้เกียรตินิยมเหรียญทอง มันจะปูทางให้เธอได้เดินเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทแห่งนี้ บริษัทที่ครั้งหนึ่ง เคยตกอยู่ในความครอบครองของคุณตาพิธาน จวบจนกระทั่งสิ้นสุดลงเมื่อบิดาเธอเข้าไปบริหาร...
และถึงแม้ใจคัดค้านไม่อยากพูดกับเขาสักเท่าไหร่ หากแต่สายตาอ่อนหวานกลับคอยแอบชำเลืองมองซีกหน้าของสารถีผู้หล่อเหลา
