บทที่ 7 คนใช้
1517 Words
บทที่ 7 คนใช้
06 : 50 น.
ไม่ยักจะรู้ว่าบ้านคนรวยจะมีเสียงไก่ขันด้วย คิดว่ามีแต่บ้านคนจนหรือบ้านนอกคอกนาเสียอีก
เสียงไก่ทำให้ฉันต้องตื่นอย่างงัวเงีย แค่บิดกายจะลุกมันก็มีอาการปวดเมื่อยตามตัวไปหมดแล้ว และไม่ใช่แค่นั้น ยังจะเจ็บจี๊ดที่ช่วงล่างด้วย
“ ทั้งปวดตามขาตามแขน ไม่พอ ยังเจ็บตรงนั้นอีก เฮ้อ…วะ…ว่าแต่คุณเจไดล่ะ ” คิดอะไรได้ก็พูดออกไป พร้อมหันไปมองหาคนข้างๆ แต่กลับว่างเปล่าหรือว่าเขาไปทำงานแล้ว…
มันก็ดี ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาในตอนนี้เลย ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี แค่คิดเรื่องเมื่อคืน ใบหน้าหวานกลับร้อนผ่าว แล้วยังเสียวท้องวูบด้วย โอ๊ยๆๆ เลิกคิดๆสักทีเถอะ ยัยลีอา
“ ไปอาบน้ำดีกว่า อะ…โอ๊ยย! ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้ ” เผลอลุกขึ้นพรวดพลาด มันเลยเจ็บจี๊ด ทำได้แค่เดินช้าๆ พร้อมถางขา หากเดินในที่คนเยอะคงอายน่าดู
ชั้นล่าง…
“ เอ่อ… ป้าคะ มะ…มี ” พูดไม่ทันจบประโยค ก็โดนขัดขึ้นเสียก่อน
“ ตื่นแล้วเหรอคะ คุณลีอา ไปนั่งรอที่โต๊ะได้เลยค่ะ เดี๋ยวป้าจะยกอาหารเช้าไปเสิร์ฟให้ ” ป้าจวบหันไปสนใจของที่อยู่บนเตาแก๊สต่อ
“ เอ่อ…ป้าจวบคะ… ”
ที่ฉันรู้ว่าป้าเขาชื่ออะไร เพราะเมื่อคืนตอนที่ออกไปเปิดประตูให้ฉัน ป้าเขาได้แนะนำตัวไปแล้วด้วยว่าเป็นแม่ของพี่ทิตเขา
“ มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ คุณลีอา ”
“ เอ่อ… คุณเจไดล่ะคะ ไปทำงานแล้วเหรอ? ”
“ วันนี้วันหยุดของคุณหนูค่ะ ว่าแต่เมื่อคืนไม่ได้นอนด้วยกันเหรอคะ? ” คำถามนี้ชวนให้ใบหน้าหวานเห่อร้อนอีกครั้ง
“ นอนค่ะ แต่พอตื่นขึ้นมาหนูก็ไม่เห็นเขาแล้วค่ะ ”
“ อ๋อ… ป้าคิดว่า...คุณหนูน่าจะ... ”
“ แม่ๆ คุณนายบ้านใหญ่มาครับ ” เสียงของพี่ทิตก็ดังแทรก
“ เหรอ? มาทำไม? แกรู้ไหมตาทิต ” คนเป็นแม่หันไปถามลูกชายด้วยใบหน้าตื่น คุณนาย? ใครเหรอ!
“ พี่แรมบอกว่ามาหาคุณหนู ” คนเป็นลูกชายพูดกับแม่
“ แกไปปลุกคุณหนูที่ห้องเลยนะ เดี๋ยวแม่จะไปเตรียมน้ำเย็นๆ ให้คุณนายก่อน ” ป้าจวบพูดจบเดินไปทันที ทิ้งฉันให้ยืนอยู่เดียว เอาไงดี…งั้นตามป้าเขาเข้าครัวไปแล้วกันเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
“ อ้าว…คุณลีอาต้องการอะไรเหรอคะ บอกป้ามาเลย เดี๋ยวป้าจะเอาไปให้ แต่ตอนนี้คุณลีอาไปนั่งรอที่ห้องโถงก่อนนะคะ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะมาช่วยยกของป้าไงคะ ”
“ ไม่ต้องๆ คุณเป็นภรรยาของคุณหนู คุณต้องไปนั่งนะคะ ห้ามทำแบบนี้ เดี๋ยวป้าจะโดนดุเอา ”
“ ไม่มีใครว่าหรอกคะ ถ้าหนูอยากช่วย มาค่ะ ”
ฉันพูดจบ ก็ฉวยจานที่ใส่ผลไม้และขนม พาไปวางบนถาดเล็ก แล้วยกขึ้นเดินออกจากครัวทันที ส่วนน้ำเย็นๆ ก็เป็นหน้าที่ของป้าจวบเขาที่พาตามหลังมา
“ ฉันก็คิดว่าคนบ้านนี้หายหัวไปไหนกันหมดแล้ว บ้านเงียบราวกับป่าช้าเลย ” เสียงทรงพลังดังขึ้น เท้าฉันหยุดชะงัก เสียงนี้มันคุ้นหูมาก เหมือนฉันจะเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนเลย
ใบหน้าของคนตรงหน้าตึงเขม็งมองฉันอย่างไม่พอใจมากนัก แต่ถึงใบหน้านั้นถึงจะบึ้งตึงและเติมแต่งไปด้วยเครื่องสำอางที่หนาโบ๊ะแต่…กลับดูมีออร่ามาก อายุน่าจะไม่เยอะหรืออาจจะเป็นรุ่นพี่ฉันสักปีสองปีก็ว่าได้
“ น้ำมาแล้วค่ะ คุณนาย ” ป้าจวบเดินเข้ามาล้มตัวนั่งบนขาแล้ววางถาดน้ำลงบนโต๊ะ
“ และนี่ขนมกับผลไม้ค่ะ ” ฉันพูดแล้วยิ้ม ไม่รู้ว่าจะมาดีหรือมาร้ายก็ยิ้มสู้ไปก่อน ฉันส่งถาดเล็กให้ป้าจวบเอาไปวางทันที
“ เธอ…เป็นใคร? ”
“ เอ่อ…คุณลีอาเป็นมะ… ”
“ อ๋อ เจไดบอกฉันแล้วว่ารับคนใช้ใหม่เข้ามาด้วย ” หล่อนคนนั้นพูดหน้าตาเฉย พร้อมยกน้ำขึ้นมาดื่ม
มือฉันสองข้างประสานกันแน่น เขาบอกคนอื่นว่าฉันเป็นคนใช้เหรอ? เหอะ แล้วเมื่อคืนล่ะ ที่เรามีอะไรกันมันคืออะไร
“ แม่ครับ ” เสียงพี่ทิตดังขึ้น
“ ว่าไง คุณหนูจะลงมาไหม ”
“ ไม่ครับ คุณเจไดบอกว่าเพลีย อยากนอนต่อ แต่อยากให้คุณลีอาไปดูแลด้วยครับ ”
หางานให้ฉันอีกสินะแต่มันก็ดีกว่ายืนอยู่ตรงนี้ให้ใครก็ไม่รู้สำรวจจากหัวจรดเท้าพร้อมสายตาที่ดูเหยียด จนทำให้อึดอัดแหละนะ
“ ขอตัวก่อนนะคะ ” ฉันพูดขึ้นพร้อมกัมหัวเล็กน้อย
“ เดี๋ยวสิ เธอเป็นคนใช้ใหม่คงยังไม่รู้ว่าฉันคือใครใช่ไหม? ”
“ ค่ะ ”
“ ฉันเป็นภรรยาของคุณเจมส์ซึ่งเป็นน้องชายของคุณจอนที่เป็นพ่อของคุณหนูเธอไง ฉันชื่อปุ๊กลุกแต่คนใช้ต่ำต้อยแบบเธอควรเรียกฉันว่าคุณนายก็พอ ” ที่แท้ก็คืออาสิะ แต่ทำไมดูเหมือนจะมาอวดเบ่งยังไงไม่รู้
“ ค่ะ ” ฉันพูดพร้อมก้มหน้ารับ แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไป
“ เดี๋ยวสิ เธอดูเหมือนไม่มีมารยาทเลยนะ มือไม้ทำไมไม่ยกขึ้นไหว้ฉันด้วยล่ะ ”
“ เอ่อ…คุณนายครับ คือว่าคุณเจไดบอกว่า ให้คุณลีอารีบไปครับ บอกว่าเดี๋ยวนี้และตอนนี้เลย ” พี่ทิตพูดขัด
“ อ๋อ …ว่าแต่ทำไมแกถึงเรียกมันว่าคุณหรือเป็นเด็กนั่งดริ้งที่คุณเจไดหิ้วกลับมาจากผับบาร์อีก ” ขี้สงสัยจังเลยนะ
“ คุณลีอาไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะอยู่จัดการทางนี้เอง ” พี่ทิตเดินเข้ามาพูดกับฉันเบาๆ
ใครจะอยู่ต่อล่พ ฉันก็รีบไปทันที ว่าแต่ฉันต้องไปหาเขาที่ไหน ห้องไหนเนี่ย!?
ครืดด ครืดดด
โทรศัพท์มือถือสั่น ฉันรีบล้วงมือเข้ากระเป๋ากระโปรงหยิบขึ้นมาดูว่ามีอะไรเข้า
***แมสเสจส่งมาจาก
( ผัวคือพระเจ้า )
“ ห่ะ…ใคร จำได้ว่าฉันไม่เคยเมมชื่อนี้เลยนะ ” พูดบ่นกับตัวเอง แล้วกดจิ้มเข้าไปดู
‘ ผมอยู่ห้องริมซ้ายสุด ให้เวลาเพียงหนึ่งนาทีหลังจากได้รับข้อความนี้ ’
พออ่านก็รู้ว่าใครคือคนเผด็จการ เขามีเบอร์โทรฉันได้ไง จำได้ว่าไม่เคยแลกเบอร์แลกไลน์กันเลยสักครั้ง
‘ ก๊อกๆ ก๊อกๆ ’
แขนเรียวยกขึ้นเคาะประตูตรงหน้า มันคือมารยาท ใครจะกล้าถือวิสาสะเข้าไปล่ะ เจ้าของห้องดุอย่างเสือเลยนะ
ครืดดด ครืดด
‘ เข้ามา ห้องผมเก็บเสียง ต่อให้ผมตะโกนออกไปคุณก็ไม่ได้ยินหรอก ’
“ ขาไม่มีหรือไง ทำไมไม่คิดจะมาเปิดประตูให้ ” พูดบ่นไปอย่างนั้นแหละ พยายามรวบรวมความกล้าที่ต้องเผชิญหน้าเขา
“ แอ๊ด ”
พอเปิดประตูเข้าไป ในห้องมืดมาก มีแสงเล็ดล็อดผ่านหน้าต่างเล็กน้อย ใช้สายตาเพ็งมอง ห้องนอนเป็นสีดำทั้งห้องเลยสินะ แม้แต่ผ้าม่านก็ดูมืดมน
“ เปิดไฟให้หน่อย ” เข้ามาถึง ก็โดนใช้ทันที
ก็เดินเข้าไปอย่างงมๆ เพราะไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน ไม่รู้ทิศทางด้วยจะเอ่ยถามแต่...
“ ว้าย ” จู่ๆ ก็โดนสวมกอดจากทางด้านหลัง
“ ผมเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ต้องเปิดหรอกไฟ เพราะแค่ได้กลิ่นกายคุณ ผมก็ทนไม่ไหวแล้ว” มือหนาบีบเคล้นอกอวบ
“ ไม่ค่ะ คะ…คุณเจได เมื่อคืนก็หนักไปแล้วนะ พี่ทิตบอกว่าคุณเพลีย ทำไมถึงไม่นอนล่ะคะ ” ฉันพยายามเอ่ยห้าม พร้อมมือที่พยายามแกะมือเขาออกจากร่างบางไปด้วย
“ ว่าไงนะ พี่ทิตเหรอ? ” น้ำเสียงขึงขังทันที
“ ว้าย ” รู้สึกว่าตัวกำลังลอยเหนือพื้น
ปึก
“ โอ๊ย ” ถูกโยนอย่างแรงบนเตียงที่หนานุ่ม
“ ผมพูดไปแล้ว ทำไมคุณถึงจำยาก ว่าไม่ให้เรียกมันว่าพี่ทิต ให้เรียกไอ้ทิตไง ” เขาพูดต่อ แต่ฉันไม่ได้สนใจเขาหรอก ตอนนั้นจับต้นจนปลายไม่ถูก มันเคว้งไปหมด มองไปรอบๆ มันมืดสนิท ห้องนี้น่าจะทึบมากด้วย เพราะเสียงพูดมันกึกก้องอยู่ในหู
“ ขอโทษค่ะ …คะ..คุณเจได ไม่นะคะ อย่า กรี๊ดด ” ถึงจะไม่รู้ว่าเขาอยู่ทิศไหน ตรงไหน ฉันพยายามเขยิบตัวเองถอยกลับหลังไปอัตโนมัติก่อนแล้วแต่ก็โดนจับขาแล้วกระชากไปหาร่างกายที่กำยำพร้อมที่จะขย้ำฉันจนได้
“ ไม่ๆ โอ๊ยยย เจ็บ ”
❤️_________❤️
นามปากกาธัญญวรินทร์
- Writer
