ในคืนวันนั้นหวังอ๋องไม่ได้เสด็จกลับมาเหมือนอย่างที่คาดคิดเอาไว้ เซี่ยอีอิ่งที่หาทางหลบหนีแล้วแต่ก็ไม่เห็นโอกาสเสียทีจึงออกอุบายแสร้งเจ็บป่วย และหลายวันต่อมาจึงขอร้องให้เหวยฉินส่งลู่จื่อให้มาดูแลปรนนิบัตินาง ทางด้านนายทหารที่มีหน้าที่ดูแลเชลยศึกเกิดความกลัวว่าถ้าหากแม่ทัพใหญ่รู้เรื่องนี้เข้าแล้วเขาไม่ยอมทำตามคำขอขององค์หญิงต่างแคว้นผู้นี้หัวอาจหลุดออกจากบ่าได้เลยจำใจส่งนางกำนัลที่กลายมาเป็นสาวรับใช้ซักผ้ากลับคืนสู่ผู้เป็นนายเหนือหัว
“องค์หญิงเพคะ” ลู่จื่อดีใจจนน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย การไปเป็นสาวรับใช้นั้นทำให้ชีวิตของนางลำบากมากเหลือเกิน
“เจ้าไม่ต้องร้องไห้ ต่อไปนี้จงทำตามที่ข้าบอก” เซี่ยอีอิ่งลูบมือเล็กที่หยาบกระด้างขึ้นเป็นกองของนางกำนัลข้างกายด้วยความเศร้าใจ
“เพคะ” จากนั้นลู่จื่อก็ไปสั่งให้ทหารประจำโรงครัวทำข้าวต้มพร้อมกับข้าวหลายอย่างที่ประกอบไปด้วยเนื้อสัตว์มาให้องค์หญิงห้า แม้พวกเข
