Taste of Love นายมาเฟียตัวร้าย

ความผิดที่ไม่ได้ก่อ 2

พายุฝนที่พัดกระหน่ำมาตลอดทั้งคืน น้ำแข็งไม่สามารถข่มตาให้นอนหลับตามที่แป้งบอกได้เพราะเธอยังไม่รู้ชะตากรรมของไอด้าว่าเป็นยังไงบ้าง เธอร้องไห้ออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อมกับโทษตัวเองว่าถ้าหากเธอดึงดันที่จะไม่ให้ไอด้าไปเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เธอรู้สึกผิดที่ไม่สามารถห้ามเพื่อนสนิทได้ดังที่แดเนียลพูดไว้

"ฝนหยุดแล้ว..ฉันต้องรีบออกไปตามหาไอด้า.."น้ำแข็งเอ่ยกับตัวเองเสียงเบาในตอนเช้ามืดของวันใหม่เธอคอยเวลาให้ลมพายุผ่านไปอย่างใจจดใจจ่อ น้ำแข็งหยิบฟฉายและเดินย่องออกจากห้องไปเพราะไม่ต้องการให้แป้งที่มานอนเป็นเพื่อนเธอคืนนี้ตื่นไปด้วย

น้ำแข็งเดินออกตามหาไอด้าตามชายฝั่งเพียงลำพังเธออยากเป็นคนหาเพื่อนสาวให้เจอเพื่อที่จะได้เห็นกับตาว่าไอด้ายังปลอดภัยดีแต่ตอนนี้เธอเดินหาทั่วชายฝั่งในส่วนที่จะเดินไปได้แล้วแต่ก็ไปพบ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีส้มของแสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ ท้องฟ้าที่สดใสหลังพายุสงบลงต่างจากความรู้สึกภายในใจของน้ำแข็งตอนนี้ที่กระวนกระวายราวกับมีพายุที่บ้าคลั่งพัดอยู่

"เสนอหน้ามาทำไม?!"เสียงตะคอกดังมาจากด้านหลัง แดเนียลและฟาร์พร้อมคนของรีสอร์ทเดินมายังจุดที่เธอยืนอยู่

"มาตามหาไอด้าค่ะ.."น้ำแข็งตอบเขาพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำ เธอไม่กล้าสบตาเขาเลยสักนิด สายตาอันน่ากลัวที่มองมายังเธอจนทำให้รู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก

"น้องน้ำแข็งไม่เป็นไรแล้วเหรอครับ? กลับไปหาแป้งเถอะนะ พวกพี่จะตามหาต่อเองครับ"ฟาร์เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอเพื่อบังสายตาของแดเนียลเอาไว้ เขารู้ดีว่าตอนนี้แดเนียลกำลังเอาความโมโหทั้งหมดมาลงที่น้ำแข็ง ในความคิดเขาน้ำแข็งไม่ได้ผิดอะไรเลยด้วยซ้ำแต่การจะไปห้ามหมาบ้าอย่างแดเนียลในเวลานี้มันก็ไม่ต่างจากการที่พยายามออกทะเลในตอนที่พายุลูกใหญ่กำลังมาเช่นกัน แดเนียลในเวลานี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากการตามหาตัวคนรักอย่างไอด้าให้เจอ

"ไม่เป็นไรค่ะ น้ำแข็งอยากเจอไอด้ามากกว่า"น้ำแข็งเอ่ยตอบกลับฟาร์เสียงสั่น ตอนนี้เธอกลัวเหลือเกินว่าเพื่อนของเธอจะเป็นอะไรไป ความหวังที่จะเจอไอด้าเริ่มสั่นคลอนเมื่อระยะเวลาการตามหานานขึ้นเรื่อยๆ

"น้องน้ำแข็ง!!"ฟาร์เรียกชื่อน้ำแข็งเสียงดังพร้องกับพุ่งเข้าไปพยุงตัวรุ่นน้องสาวเอาไว้

"ไม่เป็นไรค่ะ เราตามหาไอด้ากันต่อเถอะ"น้ำแข็งพยายามลุกขึ้นยืนอีกครั้งแต่เรี่ยวแรงของเธอที่มีก็ไม่สามารถที่จะทำแบบนั้นได้

"ตอนนี้น้ำแข็งตัวร้อนมากนะครับเดี๋ยวพี่พากลับบ้านพักแล้วฝากให้แป้งพาน้องไปหาหมอ"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ฟาร์ น้ำแข็งอยากตามหาไอด้าให้เจอก่อน"น้ำแข็งตอบกลับฟาร์เสียงแผ่ว เธอฝืนยิ้มให้รุ่นพี่หนุ่มทั้งที่รู้สึกอ่อนเพลียจากอาการป่วยและไม่ได้นอนมาทั้งคืน

"อย่ามาเป็นตัวภาระอยู่ที่นี่ ไสหัวกลับไปซะ!"แดเนียลเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้า ในสายตาของเขาเธอไม่มีความน่าสงสารเลยสักนิด เขาโทษว่าเป็นความผิดของเธอที่ทำให้เรื่องเลวร้ายเช่นนี้เกิดขึ้น ความห่วงไอด้าแฟนสาวของเขาที่ยังไม่รู้ชะตากรรมว่าจะเป็นยังไงบ้างทำให้เขาเอาความคับแค้นใจนี้มุ่งไปที่น้ำแข็งจนหมด

แดเนียลสั่งให้คนของเขาแยกกันออกไปตามหาไอด้าตามแต่ละจุดที่คิดว่ากระแสน้ำจะสามารถพัดเธอเข้าฝั่งได้แต่ตอนนี้เวลาผ่านไปครึ่งวันแล้วก็ยังไม่เจอแม้แต่ร่องรอยของหญิงสาวอันเป็นที่รัก แล้วยิ่งพอเห็นหน้าของน้ำแข็งก็ยิ่งทำให้อารมณ์โมโหของแดเนียลพุ่งสูงขึ้นไปอีก

"เพราะเธอ!! ถ้าเธอห้ามไอด้าไว้เรื่องแบบนี้มันก็คงไม่เกิดขึ้น!!"แดเนียลเดินมาผลักน้ำแข็งจนหญิงสาวล้มลงต่อหน้าเขา

"ใจเย็นสิวะได้แดน น้องน้ำแข็งไม่ผิดนะเว้ย"ฟาร์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาผลักแดเนียลให้ออกห่างจากน้ำแข็งก่อนจะประคองสาวรุ่นน้องให้ลุกขึ้น

"ทำไมกูต้องใจเย็นกับยัยนี่ด้วย?"แดเนียลทำท่าจะเดินเข้ามาหาเรื่องน้ำแข็งอีกรอบแต่ฟาร์ขวางไว้

"มึงบ้าไปแล้วเหรอวะ? น้องเขาไม่ได้ผิดเลยนะเว้ย เมื่อคืนแป้งเล่าให้กูฟังแล้วเรื่องที่คุยกับน้ำแข็ง ไอด้าอยากอวดมึงว่าขับเจ็ทสกีเองได้เลยขอให้น้ำแข็งไปเป็นเพื่อน มึงมีสติแล้วคิดหน่อยสิวะ"

"มึงนั่นแหละควรจะมีสติ! ยัยนี่อาจจะโกหกก็ได้ อะไรทำให้มึงไว้ใจยัยเด็กนี่ได้ขนาดนั้นล่ะ"แดเนียลสวนย้อนถามฟาร์ทันที การกระทำของเพื่อนอย่างฟาร์ทำให้เขายิ่งพาลโกรธน้ำแข็งมากขึ้นไปอีกที่ทำให้ฟาร์ออกโรงปกป้องตัวเองได้ขนาดนี้

"มึงอย่าพาลแดน น้ำแข็งเองก็เสียใจไม่ต่างจากมึงหรอก ไอด้าเป็นเพื่อนน้องนะเว้ย น้ำแข็งเห็นไอด้าถูกคลื่นซัดหายไปต่อหน้าต่อตาตัวเอง น้องจะช็อกแค่ไหน ถึงขนาดนั้นก็ยังมาออกตามหาเพื่อนคนเดียวอีกต่างหาก ทั้งที่มันอันตรายสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่นี้แถมน้องยังป่วยอีก แค่นี้มันก็มากพอที่จะทำให้กูเชื่อน้องแล้วเว้ย"ฟาร์ตอบกลับแดเนียลยาวเหยียด ถ้าแดเนียลไม่พาลโกรธจนหน้ามืดตามัวก็คงจะรู้ได้ว่าน้ำแข็งไม่ได้ทำผิดหรือโกหกอะไรเลยสักนิด กลับกันหญิงสาวตัวเล็กที่เขากำลังปกป้องตอนนี้รู้สึกผิดและกำลังโทษตัวเองด้วยซ้ำ

"ถ้าหาไอด้าไม่เจอ เธอตายแน่!"แดเนียลตะคอกใส่น้ำแข็งอีกครั้งก่อนจะเดินหนี น้ำแข็งที่ยืนก้มหน้านิ่งเงียบอยู่ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ไม่ตอบโต้อะไรเขาเลยสักนิดเธอยอมรับผิดทุกอย่างและกำลังโทษตัวเองอยู่ในใจ

"น้องน้ำแข็งไม่ต้องไปสนใจหมาบ้าแบบมันหรอกนะครับ กลับกันเดี๋ยวพี่ส่ง"ฟาร์พาน้ำแข็งกลับมาส่งที่บ้านพักพร้อมกับฝากฝังให้แป้งและปอเช่ดูแลน้ำแข็งให้ดีเพราะสภาพจิตใจของเธอค่อนข้างย่ำแย่ เขารู้สึกสงสารรุ่นน้องสาวคนนี้เป็นอย่างมาก เมื่อวานเธอยังเป็นเด็กสาวที่ร่าเริงสดใสอยู่แท้ๆ มาวันนี้กลับไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม มีเพียงคราบน้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองข้างอยู่ไม่ขาดสาย

"ทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะน้ำแข็งเดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะ น้องตัวร้อนมากเลย"แป้งพยายากอดปลอบน้ำแข็งอีกทาง หลังจากที่ฟาร์กลับมาส่งน้ำแข็งก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด จนเธอและปอเช่อดสงสารไม่ได้

"น้ำแข็งไม่เป็นไรค่ะพี่ แฟนของไอด้าพูดถูกแล้ว ทุกอย่างเป็นเพราะน้ำแข็งเองค่ะ..ถ้าตอนนั้นน้ำแข็งห้ามไอด้าได้เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้น น้ำแข็งทำร้ายไอด้า..."น้ำแข็งเอ่ยออกมาเสียงสั่นพร้อมกับปล่อยโฮอีกครั้ง

"ใจเย็นๆ ก่อนน้ำแข็ง พี่เชื่อว่าไอด้าจะต้องปลอดภัย"แป้งยังคงกอดปลอบน้ำแข็งไม่ห่าง เธอเองก็เริ่มเสียงสั่นด้วยความสงสารรุ่นน้องคนนี้เหลือเกิน

"ทำไมคนที่หายไปไม่ใช่น้ำแข็งกันนะ.."น้ำแข็งเอ่ยออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะหมดสติไปเพราะพิษไข้

"แป้งน้องหมดสติไปแล้วรีบพาน้องไปหาหมอเถอะ เป็นอะไรไปอีกคนแล้วจะยุ่ง"ปอเช่รับน้ำแข็งมาจากแป้งก่อนจะอุ้มพาเธอขึ้นรถไปโรงพยาบาล

อาการของน้ำแข็งไม่ได้หนักมากนักเพียงแค่ไข้ขึ้นบวกกับไม่ได้นอนและเครียดจึงทำให้หมดสติไป หมอแนะนำให้นอนพักดูอาการที่โรงพยาบาลหนึ่งคืนหากพรุ่งนี้อาการดีขึ้นจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ แป้งจึงอาสาเฝ้าไข้น้ำแข็งโดยปอเช่กลับมาที่บ้านพักอีกครั้งเพื่อนำเสื้อผ้าไปไว้ให้แป้งเปลี่ยนสำหรับพรุ่งนี้

"อาการน้องเป็นยังไงบ้างวะเช่"ฟาร์ถามเพื่อนทันทีเมื่อปอเช่เดินเข้ามาภายในบ้าน

"หมอให้นอนดูอาการหนึ่งคืนก่อน แล้วทางนี้เป็นยังไงบ้างวะ"คำถามของปอเช่ทำให้ฟาร์เงียบลงทันที ส่วนแดเนียลที่นั่งอยู่โซฟาก็ปาหมอนลงพื้นก่อนจะเดินออกไปนอกบ้าน

"มึงอย่าพาน้ำแข็งกลับมาที่บ้านอีกนะ เดี๋ยวกูช่วยเก็บกระเป๋าน้องให้ ถ้าไอ้แดนเจอน้องช่วงนี้น้ำแข็งเป็นอันตรายแน่"ฟาร์บอกเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง

"ขนาดนั้นเชียว มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?" ปอเช่ถึงกับอดสงสัยไม่ได้เพราะฟาร์ดูจริงจังมากต่างบุคลิกของเขายามปกติที่เป็นคนขี้เล่น

"เราตามหาไอด้ากันจนทั่วชายหาดที่จะไปได้ แบ่งทีมค้นหาทางน้ำก็ไม่เจอแม้แต่เงาของไอด้า แต่สิ่งที่เจอกลับเป็นเสื้อชูชีพที่ขาดลอยอยู่กลางทะเลพร้อมกับยางมัดผมที่ไอ้แดนมันสั่งทำพิเศษให้ไอด้าเกี่ยวอยู่กับชูชีพตัวนั้น ตอนนี้ไอ้แดนคลั่งมากสั่งนักประดาน้ำดำลงไปหาไอด้าใต้ทะเลอยู่"ฟาร์เล่าสถานการณ์ให้ปอเช่ฟังอย่างเคร่งเครียด

"แล้วเกี่ยวอะไรกับน้ำแข็ง น้องมันไม่ได้ผิดสักหน่อย"

"ทุกคนแม่งรู้หมดว่าน้ำแข็งไม่ผิด แต่ไอ้เหี้ยนั่นมันไม่สนใจไงเพราะบ้าไปแล้ว มันกำลังหาคนผิดโดยการโยนทุกสิ่งทุกอย่างให้น้ำแข็ง มึงก็รู้ว่าไอ้แดนมันปกติที่ไหนเวลามันบ้าขึ้นมาใครจะห้ามมันได้ โลกอีกด้านของมันพวกเราเองยังไม่กล้าไปก้าวก่ายด้วยซ้ำ ยังไงก็ตามสิ่งที่พวกเราพอทำได้ตอนนี้คือซ่อนน้ำแข็งไว้ พอไอ้แดนเลิกบ้าเดี๋ยวมันก็เลิกโทษน้องไปเองแหละ"ฟาร์ส่ายหน้าเมื่อพูดถึงแดเนียล เขารู้ดีว่าเพื่อนสนิทของตัวเองคนนี้ร้ายและมืดมนแค่ไหน ไอด้าเป็นเหมือนแสงสว่างเดียวของมันที่มีอยู่และตอนนี้แสงสว่างนั้นก็ได้หายไปจากมันแล้วจนเขาไม่รู้ว่านับจากนี้หากแดเนียลเจอกับน้ำแข็งเข้า สาวรุ่นน้องจะตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแค่ไหน

โรงพยาบาล..

แป้งนั่งเฝ้าน้ำแข็งไม่ห่างหลังจากที่ฟังเรื่องราวต่างๆ จากฟาร์และปอเช่ทางโทรศัพท์ เธอเองก็แอบกลัวเช่นกันว่าแดเนียลจะทำอันตรายกับรุ่นน้องสาวคนนี้เพราะความบ้าคลั่งที่หาคนรักไม่เจอ แม้ทุกคนจะเกลี้ยกล่อมให้เขาใจเย็นลงก็ตามแต่แดเนียลก็ไม่ได้ฟังเลยสักนิด จากที่ฟาร์เล่าให้ฟังคือแดเนียลกลับเข้ามาที่บ้านพักอีกครั้งก่อนจะขับรถหายออกไปจนปอเช่ต้องเรียกรถมาส่งที่โรงพยาบาล

"ไอ้บ้านั่นมันเสียสติไปแล้วจริงๆ สินะเนี่ย"แป้งพูดขึ้นทันทีเมื่อพบหน้าของชายหนุ่มทั้งสอง

"ตามที่บอกไปนั่นแหละ มันกำลังคลั่งเรื่องไอด้าอยู่ให้เวลามันหน่อย แล้วทางนี้ล่ะเป็นยังไงบ้าง"ฟาร์เอ่ยถามแป้งในขณะที่สายตามองไยังน้ำแข็งที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

"ก็อย่างที่เห็นยังไม่ตื่นแต่ไข้ลดแล้วแหละไม่ต้องห่วง"แป้งตอบกลับฟาร์พร้อมกับมองไปที่น้ำแข็งอีกคน

"สงสารน้องว่ะ แม่ง.."ฟาร์จ้องใบหน้าซีดที่กำลังหลับอยู่ด้วยความสงสาร