ตอนที่ 2. สู้ๆ นะคะ อาจารย์คิม

1265 Words

‘งานที่นี่ก็มีทำ ทำไมต้องกลับเมืองไทย’ ‘มุกก็แค่อยากอยู่เมืองไทยมากกว่า’ ‘มีใครทำอะไรให้มุกไม่สบายใจหรือเปล่าลูก’ ‘ไม่มีค่ะ’ เธอตอบเร็วแบบไม่ต้องคิดมาก ‘มุกก็แค่อยากใช้ชีวิตที่มุกเลือกเอง’ ‘พูดเหมือนแม่บังคับมุกยังไงไม่รู้’ ‘ก็เพราะแม่ไม่บังคับมุกไงคะ มุกเลยเลือกกลับไปใช้ชีวิตที่เมืองไทย’ ‘มุกจะกลับไปอยู่กับพ่อเหรอ’ ‘นิสัยอย่างมุกอยู่กับพ่อไม่ได้หรอกค่ะ มุกดูคอนโดไว้แล้ว ให้มุกอยู่คอนโดดีกว่าค่ะ’ ‘ถ้ามุกคิดดีแล้วก็ตามใจลูก แต่ถ้ามีอะไรก็พูดกับแม่ได้เสมอ’ ‘ค่ะแม่’ มีเหตุผลร้อยแปดพันเก้าที่ยกมาให้แม่คล้อยตาม แต่เรื่องหนึ่งที่เธอไม่อยากยอมรับเพราะมีบางเรื่องติดค้างในความรู้สึกเธอ พลอยดาวจัดการเรื่องคอนโดให้เธอก่อนแล้ว เมื่อมาถึงเมืองไทย เธอก็เข้าพักได้ทันที แน่นอนว่าพ่อไม่ค่อยพอใจแต่ก็เปลี่ยนใจเธอไม่ได้ ช่วงอยู่ต่างประเทศ เธอทำกิจกรรมบ่อย พลอยดาวเป็นอินฟลูเอนเซอร์ (Influencer) มีช่องยูทูปของตัวเอง การทำงานประจำในตำแหน่งเลขาฯ คือความท้าทายหนึ่งของเธอ เธอตั้งเป้าว่าจะทำงานประจำให้ได้อย่างน้อยหนึ่งปี ลบคำสบประมาทว่าคนอย่างเธอทำงานประจำไม่ได้แน่นอน แต่เริ่มงานมาไม่นานก็มีเหตุให้เธอต้องหยุดงาน เพราะยังไม่ครบกำหนดสามเดือน เธอจึงขอร้องให้พลอยดาวมาทำงานแทนเธอ ซึ่งครั้งแรกก็ผ่านไปได้อย่างดี ส่วนครั้งที่สองนั้นเหมือนมีอะไรสักอย่างที่พลอยดาวเล่าไม่หมด แต่ถ้าพลอยดาวไม่เล่า เธอก็ไม่อยากคาดคั้นเอาอะไร ยกเว้น สายตาที่เจ้านายหรือคุณกวิวัชร์จ้องเธอเหมือนจ้องจับผิด ทำเอาเธอประหม่าไปด้วยแต่เพราะเคยเรียนการแสดงเลยไม่ยากที่จะปรับสีหน้าสู้กับเจ้านาย จนกระทั่ง ถูกจับผิดจนได้ ใครจะรู้ว่าบอสของเธอจะแยกเธอกับพลอยดาวออกได้จริงๆ ดินเนอร์คืนนั้น เธอลุงทุนเช่าชุดราตรีเหมือนกันสองชุด แต่งหน้าทำผมแบบเดียวกันเป๊ะๆ พลอยดาวไม่เห็นด้วยกับแผนนี้นัก แต่เธออยากรู้จริงๆ และอีกส่วนเธอกลัวว่าบอสจะหลอกพี่สาวฝาแฝด แต่สุดท้ายบอสก็แยกออกได้แทบจะทันทีว่าเธอสวมรอยไปเล่นเป็นพลอยดาว หลังจากดินเนอร์คืนนั้น พลอยดาวมั่นใจว่าพราวมุกกับเจ้านายของเธอมีใจให้กันแน่ๆ แต่เรื่องที่พราวมุกไม่เคยเล่าให้ใครฟังแม้แต่พลอยดาวก็คือ... คืนนั้น เธอลงมาที่ชั้นล่าง ตั้งใจเตร็ดเตร่อยู่สักพักเผื่อพลอยดาวต้องการความช่วยเหลือ ทว่าเธอกลับเจอผู้ชายตัวสูงใส่แว่นคนนั้นเดินออกมาจากลิฟต์พอดี เคยมีใครพูดกับเขาไหมนะว่า เวลาเขาใส่สูทสีเข้มแบบนี้มันขับเน้นรูปร่างของเขาชะมัด อย่างกับนายแบบเดินออกมาจากนิตยสารแฟชั่นเลยทีเดียว คิ้วเข้มขมวดยุ่งแล้วเอ่ยทัก ‘น้องมุก’ เสียงของลูกศิษย์พ่อทำให้ตื่นจากภวังค์ แล้วทำหน้ายู่ ‘ไม่คิดว่าเป็นพลอยเหรอคะ’ เขายิ้มแล้วโคลงศีรษะ รอยยิ้มนั้นทำเอาเธอตาพร่าไปชั่วขณะ จนเขาเดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ เธอถึงรู้สึกตัว ‘พลอยไม่ชอบมาที่แบบนี้หรอก’ ‘หมายความว่ายังไงคะ’ เธอทำตาบึ้งตึง เขาหัวเราะแล้วดันแว่นสายตาชิดใบหน้าด้วยความเคยชิน ‘ก็ถ้าเป็นมุกมาก็ไม่แปลกไง มุกทำช่องยูทูปอะไรไม่ใช่เหรอ มาทำคอนเทนต์อะไรหรือเปล่าล่ะ’ เธอกอดอกยืนคุยกับเขา ‘แล้วนายล่ะ มาทำอะไร’ ‘มางานแต่งงานรุ่นน้อง’ เขายิ้มดูจะไม่ติดใจที่เธอเรียกเขาอย่างไม่เคารพทั้งที่อีกฝ่ายก็อายุมากกว่า ‘พี่กำลังจะกลับแล้ว เราล่ะ จะกลับหรือว่าเพิ่งมาถึง’ พราวมุกหยิบมือถือออกมา กดข้อความถึงพลอยดาวว่าถอนกำลังกลับไปตั้งหลักรอที่คอนโด ส่งข้อความเสร็จเงยหน้าขึ้นก็เห็นเด็กสาวสองสามคนเดินเข้ามาใกล้ แล้วยกมือไหว้ชายหนุ่มที่ขยับเท้ามายืนข้างโดยที่เธอไม่รู้ตัว ‘อาจารย์คิมกลับแล้วเหรอคะ กลับเร็วจัง’ ‘อืม นอนดึกไม่ไหวแล้ว’ ‘สู้ๆ นะคะอาจารย์คิม’ ‘ขอบใจ’ เด็กสาวส่งยิ้มให้พลอยดาวเล็กน้อยแล้วจูงมือกันเข้าไปในลิฟต์ พราวมุกหลิวตามองคนที่ยืนข้างตัวแล้วพูดขึ้น ‘อาจารย์คิม นั้นลูกศิษย์นะคะ’ ‘ก็ลูกศิษย์นะสิ’ เขาขมวดคิ้วอีกครั้ง ‘พวกนั้นก็มางานแต่งนั้นแหละ’ ‘แล้วสู้ๆ เรื่องอะไรคะ’ เธอยังหาทางจับผิดเขาอยู่ ‘ทำปริญญานิพนธ์นะ พ่อน้องมุกเขี้ยวน่าดู ปีนี้จะผ่านหรือเปล่าก็ไม่รู้’ ถ้าพูดถึงพ่อ เธอยอมจริงๆ ‘แล้วตกลงมุกจะกลับหรือไปไหนต่อ ให้พี่ไปส่งไหม?’ ‘กลับค่ะ แต่กลับเองได้ จิบไวน์ไปแก้วเดียว ขับรถได้สบายมาก’ เขาทำหน้านิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ย ‘เอางี้ น้องมุกขับรถนำ พี่ขับตาม น้องมุกถึงคอนโดปลอดภัยดีพี่จะกลับบ้านพี่’ ‘ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ค่ะ ถ้ามาเอาใจเพื่อให้ไปสรรเสริญคุณความงามดีกับพ่อล่ะก็ มันช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ เรื่องสอบวิทยานิพนธ์อะไรนั้นมันขึ้นกับความสามารถของนายเอง’ คราวนี้เขาหัวเราะออกมา ‘ยืนคุยแบบนี้คงไม่จบเสียที มาเถอะ พี่ขับรถตามไปส่ง’ ผู้ชายคนนี้ชอบทำให้เธอพร่าทุกที ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ แล้วไหนจะท่าดันแว่นตาชิดใบหน้านั้นอีก ขืนอยู่แบบนี้ต่อไป เธอต้องกระโดดปลุกปล้ำแน่ๆ พราวมุก! คนนี้เป็นลูกศิษย์พ่อนะ! ‘เป็นอะไรหรือเปล่า’ ‘ไม่มีอะไรคะ ฉันจะกลับแล้ว’ พราวมุกเดินไปที่ลานจอดรถ เธอขึ้นรถตัวเองและขับออกมาแบบไม่สนใจอะไร แต่พอขับออกมาได้ไม่กี่นาที เธอก็อดมองที่กระจกส่องหลังไม่ได้ รถของเขาขับตามมาจริงๆ จนถึงคอนโด เธอจึงจอดรถและเก็บกระเป๋ารวมทั้งของใช้เดินลงจากรถ เขาลงจากรถแต่ไม่ได้เดินเข้ามาหา เหมือนแค่มองว่าเธอเข้ามาในคอนโดแล้วจริงๆ เขาจึงเดินกลับเข้าไปในรถแล้วขับออกไป เธอรู้ว่า ว่าเธอไม่ใช่คนพิเศษของเขา สิ่งที่เขาทำก็แค่ความเป็นสุภาพบุรุษและเขาก็รู้จักพลอยดาวและพ่อของเธอด้วย จะทำเป็นไม่ใส่ใจก็คงไม่ดีนัก ตอนนี้เธอต้องพักเรื่องพลอยดาวไว้ก่อน เพราะปัญหาตัวเองก็ถาโถมหนักเอาการ อ๊ะ! ไม่สิ! ก้อนฟอสซิลพันปีอย่างตาคิมหันต์นะเหรอจะทำอะไรคนอย่างพราวมุกได้ หญิงสาวเบ้ปากมองบนแล้วบรรจงลอกแผ่นมาร์กหน้าออกจากใบหน้า แล้วนวดด้วยครีมบำรุงผิวสำหรับกลางคืน เธอเป็นคนใส่ใจเรื่องพวกนี้มากผิดกับพลอยดาวที่แค่ทาครีมบำรุงผิว ถ้าวันไหนพี่สาวฝาแฝดมานอนค้างด้วย เธอจะจัดการพลอยดาวด้วยตนเองทุกที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more