“อิ๋วทำอะไรผิดเหรอคะ” ริ้วแพรย้อนถามอย่างไม่เข้าใจว่าตนเองทำอะไรผิดเขาถึงได้ดูโมโหนัก แถมยังสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปในไร่อีก เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอไปทำอะไรขัดหูขัดตาเขาเข้าตอนไหน
“ไม่ต้องถามมาก! ฉันสั่งหน้าที่เธอคือต้องทำตาม เข้าใจไหม!”
“ค่ะ” สุดท้ายเธอจะไปว่าอะไรได้ นอกจากยอมตอบตกลงทำตามที่เขาสั่ง ที่นี่มันเป็นของเขา มันไม่ผิดเลยหากเขาจะสั่งไม่ให้เข้าไปเหยียบพื้นที่ส่วนตัว ที่ไม่เข้าใจคือเธอทำอะไรผิดเขาถึงต้องมาห้ามกัน
“อยู่ที่นี่! ห้ามออกไปไหนจนกว่าฉันจะกลับ!” เมื่ออีกคนรับคำเกื้อคุณก็สั่งต่อพร้อมหมุนตัวเดินออกไป แต่ไม่นานเขาก็เปลี่ยนใจหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธออีกครั้ง เงียบนับนาทีก่อนจะเอ่ยสั่งเด็ดขาด
“แล้วก็ห้ามไปยิ้มให้ผู้ชายคนไหนอีก! อย่าลืมว่าเธอเป็นเมียฉัน…ฉันไม่ชอบ!” คำว่า ‘เมีย’ ทำอีกคนใจสั่นเมื่อได้ยิน แต่ไม่นานความรู้สึกเหล่านั้นก็ค่อยๆ หายไปเพราะรู้ว่าคงเป็นได้แค่เมีย
