เล่ห์รัก รอยมลทิน

บทที่ 8

ริ้วแพรอาศัยความเป็นคนเข้ากับคนอื่นได้ง่ายทำใจดีสู้เสือเดินตรงเข้าไปยังกลุ่มของคนงานซึ่งตอนนี้กำลังนั่งทำบางสิ่งกันอยู่ที่แคร่ไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่ หญิงสาวเริ่มต้นจากการส่งยิ้มอ่อนหวานไปให้ทุกคนที่เงยหน้าจ้องมองเธอด้วยความสงสัย

           “ทำอะไรกันอยู่เหรอคะป้า” เสียงหวานตัดสินใจร้องถาม สีหน้าดูให้ความสนใจของที่คุ้นตาตรงหน้าเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นใกล้ๆ

           “ใครวะ! หน้าตาสวยๆ ไม่น่าใช่คนแถวนี้”

           “นี่ป้าไปอยู่ที่ไหนมา นี่คุณริ้วแพรเมียนายไง! คุณผู้หญิงเพิ่งพามาเปิดตัวเมื่อกี้นี้เอง” หนึ่งในนั้นตอบแทนก่อนจะจ้องมองเมียนายด้วยความชื่นชอบ เพราะไม่บ่อยนักที่จะได้คนสวยๆมาเยือนที่ไร่สักคน

           “ต๊าย! ป้าขอโทษนะคะคุณ วันๆ อยู่แต่ในโรงครัวไม่ค่อยได้ออกไปไหน คุณอย่าถือโทษโกรธป้าเลยนะคะ” นางเขียวเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ พอจะรู้มาบ้างว่าเจ้านายหนุ่มขึ้นไปแต่งงานที่กรุงเทพ แต่ไม่ยักเคยเห็นหน้าเจ้าสาว  จนตอนนี้ที่อีกฝ่ายมายืนฉีกยิ้มกว้างส่งให้กันอยู่

           “อิ๋วไม่โกรธป้าหรอกค่ะ ว่าแต่ทำบัวลอยไข่หวานกันอยู่เหรอคะ” ริ้วแพรตอบ   ไม่ให้โกรธเคืองอะไรอีกฝ่ายเลยที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

           “ใช่ค่ะคุณ ของหวานของพวกคนงานมัน คุณริ้วแพรอยากรับสักถ้วยไหมคะเดี๋ยวป้าทำให้ก่อน” หญิงชราเอ่ยถามอย่างเอาใจ เมื่อนายรักใคร นางและคนงานที่นี่ก็พร้อมที่จะรักไปด้วยอย่างไม่มีเงื่อนไข

           “อิ๋วอยากช่วยมากกว่าค่ะ ให้อิ๋วช่วยนะคะ” คนที่ห่างหายจากการทำขนมมาหลายวันเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ต่างจากทุกคนที่มีสีหน้ากังวลไม่น้อย เพราะไม่กล้าใช้เมียนายมาทำอะไรแบบนี้โดยที่เขาไม่สั่ง

           “ถ้านายรู้จะว่าเอาได้นะคะ”

           “พี่เกื้อไม่ว่าหรอกค่ะ ถ้าว่าอิ๋วจะบอกว่าอิ๋วอาสาทำเอง นะคะให้อิ๋วช่วยเถอะค่ะ อิ๋วทำเป็นนะคะ” ริ้วแพรตอบอย่างกระตือรือร้น มันคงดีกว่าต้องยืนดูอยู่เฉยๆ อย่างน้อยให้เธอทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง

           “ถ้างั้นก็ได้ค่ะ” นางเขียวตอบตกลงพร้อมสั่งเด็กๆ ที่รับหน้าที่เป็นลูกมือขยับทางให้ริ้วแพรได้นั่งลงข้างกัน ก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นมาให้

           “คุณอิ๋วทำเก่งจังเลยค่ะ” ไม่นานหนึ่งในวงล้อมก็เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางคล่องแคล่วของริ้วแพรที่ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็ชวนน่ามองไปหมด ขณะที่หลายๆคนต่างเชื่องช้าและดูไม่ชินกับสิ่งที่ทำอยู่เท่าไหร่

           “อิ๋วเรียนจบด้านนี้มาค่ะ ตอนอยู่กรุงเทพก็มีร้านขนมเค้กเล็กๆ เป็นของตัวเองเลยพอทำได้บ้าง” ริ้วแพรตอบพร้อมส่งยิ้มให้ทุกคนอย่างไม่ถือตัว การเป็นกันเองของเธอทำให้หลายคนคลายอาการเกร็งไปในที่สุด   ก่อนจะเปลี่ยนมาชวนหญิงสาวพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง

           “มิน่าคล่องมือเชียว แถมหน้าตายังดูน่ากินกว่าของป้าเขียวอีก”หลายคนต่างหัวเราะสมทบเมื่อเห็นว่าจริงอย่างที่ดวงพรว่า จะมีก็แต่นางเขียวที่นั่งหน้าหงิก   คาดโทษหลานสาวว่าเดี๋ยวจะอดข้าวเที่ยง

           ไม่นานทุกอย่างก็พร้อมสรรพ ครั้งนี้ริ้วแพรก็ขอมาช่วยด้วยอีกแรงเพราะเห็นว่ายังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมง กว่าสามีเธอจะเลิกงาน

คนที่เพิ่งจะถูกกล่าวถึงเดินเข้ามายังโรงครัวพร้อมกับคนสนิทเพื่อร่วมทานข้าวกับทุกคนเหมือนทุกวัน ที่เห็นจะต่างไปก็คือเสียงฮือฮาจากอีกฝากที่ดังขึ้นมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้เรียกความสนใจจากเขาเท่าที่ควรเพราะตอนนี้สิ่งที่ต้องการคือข้าวสวยร้อนๆ พร้อมกับเท่านั้น ความหิวที่มีมากมันทำให้ลืมใครบางคนไปเสียสนิท...

           “บัวลอยไข่หวานป้าเขียววันนี้อร่อยมากเลยนาย ลองชิมดูสิครับ” สมยศไม่พูดเปล่า จัดการวางทุกสิ่งที่เพิ่งไปต่อคิวให้ผู้เป็นนายเหมือนทุกวัน ซึ่งอีกคนไม่ได้ตอบ เลือกที่จะก้มหน้าทานข้าวเที่ยงของตัวเองไป   ก่อนจะเห็นด้วยกับคนสนิทเมื่อได้ลองทานบัวลอยตรงหน้า

           “อืม อร่อยจริงๆ ห่อกลับบ้านให้ฉันด้วยสักสองถุง” สมยศยิ้มรับก่อนจะวิ่งไปสั่งนางเขียวให้จัดการให้ ไม่นานหญิงชราก็เดินเข้ามาหาพร้อมบัวลอยสองถุงตามคำสั่งของเจ้านาย  ผู้เป็นทุกอย่างของที่นี่

           “บัวลอยป้าวันนี้อร่อยมากครับ ผมว่าจะเอากลับไปฝากคุณแม่ด้วยท่านชอบทาน”    คนถูกชมยิ้มรับก่อนเฉลยความจริงที่น่าตกใจ

           “โอ้ย ป้าทำที่ไหนกันคะ นู้นคะคนทำยืนอยู่นั่น!” เกื้อคุณหันไปตามคำบอกเล่าก่อนความหงุดหงิดจะโถมเข้าใส่อย่างจังเมื่อพบว่าไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนเลยที่กำลังยืนตักขนมหวานให้พวกคนงานที่กำลังมุงดูหล่อนเหมือนเป็นของประหลาด ซ้ำยังเที่ยวส่งยิ้มให้คนอื่นไปทั่ว!

           ชายหนุ่มเผลอลุกขึ้นเดินตรงเข้ามาภรรยาอย่างลืมตัว ลืมไปหมดว่าควรวางท่าเย็นชาใส่…

“มายืนทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้ริ้วแพร!” เขาถามพร้อมกระชากแม่ตัวดีเข้าหาตัวอย่างแรง ไม่รู้หล่อนคิดบ้าอะไรถึงมายืนแจกยิ้มให้คนงานชายแบบนี้ภาพที่เห็นเมื่อครู่ทำเขาหงุดหงิดจนเก็บอาการไม่อยู่

           “ทำขนมคะ” ริ้วแพรตอบไปตามความจริง เธอพยายามคิดว่าตนเองทำอะไรผิดแต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกอยู่ดี  จะให้ถามคงไม่กล้า

           “กลับบ้าน!” เกื้อคุณตวาดสั่งก่อนจะลากภรรยาออกมาจากโรงครัว ไม่สนเลยสักนิดว่าจะมีสายตาของใครต่อใครมองตาม นาทีนี้เขาสนเพียงแต่ว่าจะทำยังไงให้ริ้วแพรรู้  ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ

           ใช้เวลาไม่นานรถที่แล่นมาด้วยความเร็วก็ถูกเบรกอย่างรุนแรงที่หน้าบ้าน ไม่รอให้อีกคนได้อธิบายเกื้อคุณก็ลากภรรยาเข้ามาด้านใน

           “ต่อจากนี้ห้ามเข้าไปวุ่นวายในไร่อีก!” เขาออกคำสั่งพร้อมจ้องมองอีกคนอย่างคาดโทษ หงุดหงิดตัวเองแทบบ้าที่ไม่รู้จะโกรธอะไรนักหนากะอีแค่หล่อนไปยิ้มให้คนอื่น รู้เพียงแต่ว่าอะไรก็ตามที่มันเป็นของเขาแล้วก็ต้องเป็นแค่ของเขาคนเดียว ต่อให้สิ่งนั้นมันจะไม่ใช่ของรักของหวง เขาก็ไม่คิดปันให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น!