“นะน้ำ...ถือว่าพี่ขอร้องล่ะ บอกว่าพี่หลับไปแล้ว ช่วยพี่หน่อยนะน้ำ นะน้ำ...”
น้ำเสียงคล้ายกับจะร้องไห้ของลัลดา ทำให้สาวใช้คู่สนทนาใจอ่อนด้วยความสงสาร
“พี่ลัลคงเจอคุณไมค์ดุด่ามาหนักหนาสาหัสใช่ไหมคะ ถึงได้กลัวคุณไมค์ขนาดนี้”
แก้มนวลของลัลดามีสีระเรื่อขึ้น นี่ถ้าน้ำรู้ว่าหล่อนถูกเมสันทำอะไรมาบ้าง คงจะช็อกตาตั้ง
“พี่รบกวนหน่อยนะน้ำ”
“จ้ะ น้ำจะไปบอกคุณไมค์ให้ แล้วถ้าได้เรื่องยังไงจะรีบมาแจ้งข่าวนะพี่ลัล”
“ขอบใจจ้ะ ขอบใจจริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ลัล งั้นน้ำไปก่อนนะ เดี๋ยวปล่อยให้คุณไมค์รอนานๆ จะของขึ้นอีก”
ลัลดามองร่างของคู่สนทนาที่เดินออกไปจากห้องพักของตัวเองจนลับตา ก่อนจะดึงประตูให้ปิดสนิทลง พร้อมกับล็อกอย่างแน่นหนา จากนั้นก็เดินไปทรุดตัวนั่งบนเตียงอย่างอ่อนแรง
“ลัล...ไม่มีวันยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกแล้วล่ะค่ะ”
หล่อนปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอาบแก้ม ภาวนาอยู่ในอกให้น้ำไม่ถูกเมสันเอ็ด
