เมสันปรบมือให้กับตัวเองในใจ เมื่อเขาสามารถทำเฉยชา แสดงท่าทางคล้ายกับว่าระหว่างเขากับลัลดาไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันมาก่อนออกมาได้
สามวันสามคืนแล้วที่เขาทำได้แบบนี้ ไม่แม้แต่จะมองหน้าหล่อน และที่ยินดีที่สุดก็คือสามารถเก็บไม้เก็บมือจากร่างอวบอัดอรชรของลัลดาได้ แม้ว่าหล่อนจะเดินเฉียดเข้ามาใกล้สักแค่ไหนก็ตาม
มันยอดเยี่ยมมากในแง่ของความทระนงของตนเอง แต่มันกลับย่ำแย่สุดๆ กับความทรมานทางร่างกาย เขาเฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาเสมอ ว่าทำไมจะต้องรู้สึกหิวกระหายผู้หญิงที่น่ารังเกียจอย่างลัลดามากมายขนาดนี้ หล่อนน่าขยะแขยง ไม่ต่างจากเศษขยะเน่าๆ แต่เขากลับโหยหาหล่อนทุกค่ำคืนอย่างบ้าคลั่ง ตั้งแต่ได้ลิ้มรสเนื้อสาว ก็ไม่อาจขจัดความรู้สึกแสนวิเศษที่ได้รับจากหล่อนออกไปจากความทรงจำได้เลย มันตามหลอกตามหลอนราวกับผีบ้า และเขาก็รังเกียจความรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านเช่นนี้นัก
คืนนี้เป็นอีกคืนที่เขาเลือกจะไม่กลับ
