หากหัวใจยังมีรัก

ตอนที่ 2/2 ฮันนีมูน

เมื่อมาถึงบริษัท ชรันรีบเรียกฝ่ายบัญชีประชุมด่วน ซึ่งผู้ที่เข้าประชุมล้วนแต่เป็นบุคคลที่ใกล้ชิดคุณเดช แต่สรุปแล้วไม่มีใครติดต่อคุณเดชได้เลย

นอกจากคุณเดชถือหุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นต์ในโพตา เบเวอเรจ กรุ๊ป แล้วเขายังมีตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายบัญชี ที่ผ่านมาไม่มีทีท่าว่าเขาจะประพฤติฉ้อโกงแต่อย่างใด แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นคุณเดชถึงได้ถอนเงินออกแล้วชิ่งหนีหายเข้ากลีบเมฆเช่นนี้

“ไปเช็กมาหน่อย ว่าการจ่ายเงินครั้งสุดท้ายของคุณเดช อยู่ที่ไหน” ชรันสั่งกับผู้ช่วยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ครับคุณรัน” คชาซึ่งมีรูปร่างสูงพอๆ กับเขารับคำก่อนจะรีบออกไป เพื่อไปจัดการเรื่องที่เขาสั่ง

เมื่อนั่งอยู่ในห้องเพียงลำพัง ชรันอดคิดถึงเรื่องเมื่อหนึ่งเดือนก่อนไม่ได้ คุณเดชเข้ามาพบคุณย่าฉวีวรรณที่คฤหาสน์หลังใหญ่ในวันหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเขาไม่อยู่บ้านเพราะไปดูงานต่างจังหวัด

คุณเดชได้ยื่นข้อเสนอกับคุณย่าด้วยการขอให้เขาแต่งงานกับวรดา โดยจะเซ็นยกหุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นต์ที่ถืออยู่ให้เขาทั้งหมด ซึ่งในขณะนั้นชรันถือหุ้นอยู่ใน โพตา เบฟฯ ประมาณสามสิบกว่า มากกว่าหุ้นส่วนบางคนไม่กี่หุ้น คุณย่าฉวีวรรณจึงรับข้อเสนอนี้ไว้ เพราะหลายปีมานี้มีแต่คนจ้องจะทำให้เขาหลุดจากเก้าอี้ผู้บริหาร

ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่ามีคนจ้องจะเล่นงานตลอดเวลา แต่คนอย่างเขาไม่มีอะไรต้องกลัวกับเรื่องที่อาจจะถูกชิงเก้าอี้บริหารจากหุ้นส่วนบางคน เนื่องจากเจ็ดปีที่ขึ้นมายืนอยู่ในฐานะประธานบริษัท สร้างผลงานโดดเด่น และนำพาโพตา เบเวอเรจ ก้าวหน้าจนเป็นที่รู้จัก ทั่วเอเชีย รวมทั้งประเทศแถบตะวันตกอีกหลายประเทศ จึงไม่มีอะไรที่เขาต้องกังวลหรือหวาดกลัวใดๆ

แต่เหนือสิ่งอื่นใดที่ชรันไม่อยากรับข้อเสนอ เพราะเขามีแฟนที่คบหาดูใจกันอยู่แล้ว จู่ๆ จะให้มาแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รักคงเป็นไปไม่ได้

ชรันเงยหน้าจากเอกสารฉบับสุดท้ายที่เขาเพิ่งจรดลายเซ็นลงไป แล้วยกข้อมือดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา ปรากฏว่าตอนนี้ห้าโมงกว่าแล้ว ชายหนุ่มเอนหลังกับพนักพิงเก้าอี้ทำงานพร้อมปิดเปลือกตาลง เมื่อคิดว่าต้องกลับบ้านไปเจอภรรยาที่เขาไม่ได้เต็มใจแต่งงานด้วยอย่างยิ่ง หัวคิ้วเข้มขมวดชิดมุ่น ถ้าให้กลับไปนั่งใช้ลมหายใจร่วมกับหล่อน เขาขอนั่งทำงานหลังขดหลังแข็งต่อดีกว่า

ครืด ครืด … เสียงสมาร์ตโฟนบนโต๊ะทำงานดังขึ้น เรียกชรันลืมตาหันไปทางมือถือ แต่เมื่อเห็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้จึงกดตัดสาย ทว่าในเวลาต่อมาโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เพื่อตัดความรำคาญเขาจำเป็นต้องกดรับสาย

[ฮัลโหลคะรัน] เสียงหวานของคนในสายทำเอาชรันถึงกับดีดตัวจากเก้าอี้เร็วไว เสียงนี้เขาคุ้นเคยดีกว่าใคร เพราะเธอคือคนรักของเขา แต่เธอหายไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อนแล้ว ตั้งแต่ที่เขาบอกกับเธอว่าจะแต่งงานกับวรดา และถึงตอนนี้เขาก็ติดต่อเธอไม่ได้ สั่งให้คนออกตามหาเธอรวมทั้งจ้างนักสืบก็ยังไม่พบ

“อัญ อยู่ไหนผมจะไปหา” ชรันได้สติรีบกรอกเสียงถามด้วยความตื่นเต้น

[ฮือ ฮือ อัญ… เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้แล้ว ที่อัญโทรหาคุณ อัญแค่จะบอกว่าอัญคิดถึงคุณเหลือเกิน แค่นี้นะคะ]

“อัญ! อัญ! อัญ!” ชรันเหมือนคนสติหลุด วิ่งพรวดออกจากห้องด้วยความร้อนรน ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะไปไหน จึงได้แต่ขับรถไปยังสถานที่ ที่เธอเคยไป ทว่าชรันขับรถไปหลายที่แล้วแต่ก็ไม่เจอ สุดท้ายชายหนุ่มจึงขับรถไปยังสถานที่ที่พวกเขาเจอกันครั้งแรกนั่นก็คือบาร์ขนาดเล็ก ตอนนั้นเขามานั่งดื่ม ขณะที่อัญญาณีนั้นเป็นนักร้องที่มาร้องเพลงที่นี่ ชรันยอมรับว่าได้ฟังเสียงเพราะๆ กอรปกับเห็นดวงหน้าสวยหวานของเธอครั้งแรก เขาก็ตกหลุมรักเธอแล้ว เขาตามจีบเธออยู่สองเดือน กว่าเธอจะยอมรับเขาเป็นแฟน จากนั้นทั้งสองก็สานความสัมพันธ์ต่อมาเรื่อยๆ แต่ถึงอย่างนั้นไม่เคยพาเธอเข้าไปในคฤหาสน์เลยสักครั้ง เพราะคุณย่าไม่ชอบอัญญาณี ด้วยเหตุผลอะไรชรันไม่รู้ เขาจึงพาตัวเองไปอยู่กับเธอที่คอนโดเปรียบเสมือนรังรักของพวกเขา

ในขณะที่ชรันกำลังนั่งดื่มอยู่นั้น เสียงเพลง ‘ยอมจำนนฟ้าดิน’ ซึ่งเป็นเพลงที่เขาได้ฟังครั้งแรกจากอัญญาณีดังขึ้น ชายหนุ่มวางแก้วเครื่องดื่มในมือลงบนโต๊ะ ก่อนจะรีบปราดเข้าไปหน้าเวที แต่คนที่ร้องเพลงไม่ใช่อัญญาณีอย่างที่เขาหวัง เป็นนักร้องผู้หญิงอีกคน ชรันเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม แล้วนั่งดื่มต่อเรื่อยๆ กระทั่งเขารู้สึกว่าเมามากแล้ว เขาถึงได้โทรหาคนขับรถที่บ้านให้มารับ

.........................................

วรดาในชุดนอนสีขาว เดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงด้วยความกังวลใจ เวลานี้ห้าทุ่มกว่าแล้ว แต่ชรันยังไม่กลับบ้าน ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน ชรันตื่นเช้ามาก จัดการตัวเองเสร็จ ก็ออกจากบ้านเลย พอช่วงเย็นกว่าเขาจะกลับมาถึงบ้านก็เลยห้าทุ่มไปแล้ว ราวกับหลีกเลี่ยงไม่อยากเจอหน้ากัน จากที่นั่งรอเขาเป็นชั่วโมง พอไม่เห็นลาดเลาว่าเขาจะกลับมาง่ายๆ เธอจึงขึ้นมานอนก่อน ในขณะที่กำลังจะเอนกายลงบนที่นอน ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังมาจอดที่หน้าบ้าน เธอรีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมก่อนจะพาตัวเองลงไปยังชั้นล่าง และพอเดินลงมาถึงหน้าบันได เธอเห็นลุงอ่ำคนขับรถวัยกลางคนของบ้านถิรทรัพย์ปรีดา ประคองชรันที่ตอนนี้สภาพเมามาก ก้าวซวนเซแทบจะทรงตัวไม่อยู่เข้ามาในห้องโถง

“มาให้ดาช่วยค่ะลุง”

“ครับคุณหนู ฝากด้วยนะครับ” ลุงอ่ำส่งชรันซึ่งเมาแทบไม่ได้สติให้เธอรับช่วงต่อ

วรดาประคับประคองพาคนเมาไม่ได้สติซึ่งหนักเอาการ ขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเล ในที่สุดก็ขึ้นมาถึงห้องนอน ก่อนจะทิ้งชายหนุ่มลงอย่างเหนื่อยหอบ

ตุ้บ!

**************

พี่รันเสียใจหนักละสิ ถึงได้เมาแอ๋กลับมาแบบนี้

ทีนี้ลำบากยัยน้อนเลยต้องคอยดูแลอิพรี่

*** ฝากกดติดตาม กดเข้าชั้นด้วยนะคะ