หากหัวใจยังมีรัก

ตอนที่ 5/2 คนนอกสายตา

ชรันรับซองสีน้ำตาลจากคชา จากนั้นหยิบโฉนดที่ดินออกมาดู คุณเดชมีปัญหาเรื่องเงินอะไรถึงขนาดต้องนำบ้านไปจำนอง ที่ผ่านมาไม่เห็นว่าอีกฝ่าย จะแสดงท่าทีว่ามีปัญหาเรื่องเงินเลยนี่ คิดแล้วเงยหน้ามองเลขาหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้าม คชาเหมือนจะรู้ใจผู้เป็นนายจึงเอ่ยว่า

“ดูเหมือนบ้านหลังนี้ถูกนำไปค้ำประกันกับธนาคารก่อนที่คุณวรดาจะกลับมาจากอิตาลีอีกนะครับ”

“นายลองสืบดู หรือไม่ก็ถามคนที่บริษัทดูสิ ว่าคุณเดชมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“ครับคุณรัน” คชารับคำก่อนจะพูดอีกเรื่องที่เขาเพิ่งรู้มาจากนักสืบ

“เราพบการเลื่อนไหวของคุณอัญญาณีที่ภูเก็ตครับ” หลังจากวันนั้นที่ชรันให้ตรวจสอบเบอร์ที่โทรหาเขา จ้างนักสืบเอกชนแกะรอย จึงได้ความว่าอัญญาณีลงไปที่ภูเก็ต และไปอยู่เป็นอาทิตย์แล้ว ตั้งแต่ก่อนที่ชรันกับวรดาจะไปฮันนีมูนเพียงหนึ่งวัน

“งั้นเตรียมตั๋วเครื่องบินให้ฉันหนึ่งที่ด่วนที่สุด” ชรันบอกด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้ม แต่ในเวลาต่อมารอยยิ้มค่อยๆ จางหาย หลังได้ยินประโยคถัดมาของเลขาหนุ่ม

“ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่ภูเก็ตแล้วครับ นักสืบบอกว่าไม่พบความเคลื่อนไหวของเธอมาสี่วันแล้ว”

“นายไปจัดการ จ้างนักสืบเพิ่มอีก เสียเงินเท่าไหร่ฉันไม่เกี่ยงขอแค่รู้ว่าอัญอยู่ที่ไหน” เขาอยากเจอเธอ ไม่รู้ว่าอัญญาณีเป็นตายร้ายดียังไง เธอสบายดีไหม ลำบากหรือเปล่า คิดมาถึงตรงนี้ชรันพานึกโกรธทุกคนที่มีส่วนทำให้เขากับอัญญาณีต้องเป็นแบบนี้ ก่อนแต่งงาน เขาตกลงกับเธอว่าหลังจากที่แต่งงานเขาจะให้วรดาเซ็นหย่าให้ทันที และถ้าเธอไม่หย่า เขาจะทำทุกวิถีทางบีบให้เธอเซ็นใบหย่าให้ได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าหลังคืนแต่งงานอัญญาณีได้หายตัวไป ถึงตอนนี้เขาก็ติดต่อเธอไม่ได้

“เรื่องคุณเดช นายเช็กกับไฟลท์บินหรือยังว่าตกลงเขาไปที่ภูเก็ตจริงๆ ไหม?”

“เช็กแล้วครับ คุณเดชไปที่ภูเก็ตจริงๆ ไปวันเดียวกับที่คุณรันกับคุณวรดาไปฮันนีมูนครับ”

ชรันยิ่งขมวดคิ้วหนักเมื่อคิดไม่ตกว่าคุณเดชไปทำอะไร หรือนัดกับบุตรสาวไว้ ชรันถอนหายใจหนักก่อนจะบอกให้เลขาหนุ่มออกไป

เลิกงานแล้วชรันขับรถไปที่คอนโดส่วนตัวที่เขาและอัญญาณีเคยอาศัยอยู่ด้วยกัน ที่นี่คือรังรักของพวกเขา อัญญาณีเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ เธอไม่ได้มีดีเฉพาะรูปร่างหน้าตา แต่เธอมักจะรู้จักวิธีเอาใจเขา แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เธอก็ใส่ใจรายละเอียดจนน่าทึ่ง เมื่อคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ที่เคยทำร่วมกันในยามอยู่ด้วยกัน ทำให้ชรันทิ้งตัวลงบนโซฟาราวกับคนอาลัยตายอยาก

“อัญอยู่ไหนนะ กลับมาหาผมได้ไหม” ชรันพึมพำกับรูปถ่ายในมือเบาๆ รอยยิ้มหวานละมุนนี้ชวนให้เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น เธอน่ารักอ่อนหวาน เอาใจเขาสารพัดจนเขาติดกับหนีไปไหนไม่ได้ แต่คุณย่ากลับไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ เคยพาเธอไปที่บ้านครั้งหนึ่ง แต่คุณย่าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบเธอ ด้วยการต่อว่าเขาอย่างไม่ไว้หน้า จนเขาต้องรีบพาเธอออกไป และหลังจากนั้นเขาไม่เคยพาเธอไปที่คฤหาสน์อีกเลย

ชรันหลับตาลงช้าๆ เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน ไม่รู้ว่าป่านนี้หญิงสาวจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ผู้หญิงบอบบางอย่างนั้นจะดูแลตัวเองได้ไหม คิดแล้วชรันยิ่งร้าวรานในอก ทำให้นึกโกรธผู้หญิงอีกคน ‘วรดา’ แก้วเหล้าในมือถูกควงด้วยมือแกร่ง ในอกเริ่มคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ วรดาเธอจะต้องชดใช้ให้กับอัญญาณี!

ชรันยกแก้วในมือดื่มน้ำสีอำพันจนหมดแก้ว ก่อนจะรินใส่แก้วใหม่แล้วยกดื่มอีกครั้ง นั่งดื่มต่อสักพักจึงขับรถกลับบ้าน

ด้านวรดาเวลานี้กำลังเตรียมมื้อเย็นช่วยป้านวลและป้าพายเพื่อเอาใจใครบางคน แม้จะค่อนข้างแน่ใจว่าเขาอาจไม่พอใจ แต่เธอในฐานะภรรยา ก็อยากเอาใจเขา สักพักพอได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน เธอละมือจากในห้องครัว แล้วท่องน่องออกไปหาคนที่ก้าวลงจากรถ เห็นโหนกแก้มแดงๆ ของเขาแล้วรู้ว่าเขาน่าจะดื่มมา แต่คงดื่มไม่มาก เพราะเขายังดูปกติ

“พี่รันทานอะไรมาหรือยังคะ?” วรดารีบเอ่ยถาม ทำลายบรรยากาศอึมครึม ตอนนี้ชรันเหมือนอารมณ์ไม่ดี ชายหนุ่มกลับนิ่งเฉยไม่ได้ตอบอะไรเธอ แต่ส่งสายตาผ่านทางห้องครัว ที่ป้าพายและป้านวลกำลังช่วยกันเตรียมอาหารเย็นอยู่ จากนั้นร่างสูงก็หมุนตัวเดินขึ้นชั้นบนโดยไม่ยอมคุยกับเธอสักคำ วรดามองแผ่นหลังกว้างที่ผ่านหน้าเธอแล้วทำได้แค่เดินตามเขาขึ้นไปยังชั้นบนบ้าน เพราะต้องการจะคุยเรื่องที่จะให้ป้านวลมาอยู่ด้วย และเมื่อพอเดินมาถึงห้องหนังสือ เขาก็หันมามองเธอด้วยแววตาวาวโรจน์

“มีอะไร?”

วรดาซึ่งพอเห็นสายตาคมเข้มจับจ้องมองราวกับรำคาญเต็มที่ เธอรู้สึกเหมือนหายใจไม่เต็มปอดและไม่อยากอยู่ขวางหูขวางตาเขามากนัก จึงรีบพูดในสิ่งที่ต้องการพูดกับเขา

“น้องดาให้ป้านวลมาอยู่ที่นี่ค่ะ พี่รันจะว่าอะไรไหมคะ”

“จะขออีกทำไมในเมื่อเธอพาเขามาแล้วนี่” ชรันวางเสื้อสูทลงบนพนักโซฟา จากนั้นลงมือถอดเนกไทออก

“วันหลังอย่าทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาฉันอีก”

วรดาสะอึกกับคำพูดเขาจนพูดไม่ออก เธออยากจะเถียงเขาเหลือเกินว่า จะโทรขออนุญาตเขาตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว แต่เธอไม่มีเบอร์โทรติดต่อเขาเลย

“น้องดาขอโทษค่ะ” จะผิดหรือจะถูกเธอก็อยากกล่าวขอโทษเขา เธอมันก็แค่ผู้อาศัย

ชรันหันมามองเธอตาขวาง จากนั้นเดินไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงาน วรดาไม่ได้สนใจต่อแววตาชิงชังของเขา เธอกลับคลี่ยิ้มพร้อมเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“พี่รันหิวหรือยังคะ วันนี้น้องดาทำของโปรดให้พี่รันด้วยนะคะ”

“ยุ่ง! เจ้ากี้เจ้าการ น่ารำคาญ” พ่นคำผรุสวาทจบ หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่น เมื่อเห็นว่าของบนโต๊ะทำงานเปลี่ยนที่เปลี่ยนทาง จากนั้นก็เปิดกล้องวงจรปิดมาดู และพอเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ชรันเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะด้วยสายตาดุดันอีกครั้ง

“ใครสั่งให้เธอมายุ่งกับโต๊ะทำงานของฉัน!”

“เออคือน้องดา…” วรดานึกหาเหตุผลให้ตัวเอง แล้วป้าพายก็เดินเข้ามาพอดี

“ป้าเป็นคนขอให้หนูดามาดูความเรียบร้อยเองค่ะคุณรัน” วรดานึกขอบคุณป้าแม่บ้านที่ช่วยเธอไว้ ยอมรับว่าเห็นแววตาคาดโทษที่ชรันมองมาแล้ว ทำให้เธอหมดหนทางแก้ตัว

“ป้าขอโทษนะคะต่อไปป้าจะระวังมากกว่านี้ค่ะ” ป้าพายบอกด้วยสีหน้าหวาดหวั่น พอเห็นสีหน้าอึมครึมของเจ้าของห้อง จึงขอตัวลงไปชั้นล่าง โดยมีวรดาตามลงไปติดๆ

“ขอบคุณป้าพายมากนะคะ ที่ช่วยดา”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหนูคิดอะไรถึงได้เข้าไปในห้องนั้นล่ะคะ คุณรันเธอเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวน่ะค่ะ”

วรดารู้ว่าตัวเองเสียมารยาท ที่เข้าไปค้นห้องทำงานของชรันแบบนั้น แต่เธอมีเหตุผล เธอแค่อยากรู้ว่าผู้หญิงที่ชื่อ ‘อัญ’คือใคร จึงได้เข้าไปหาความจริง

“ป้าพายคะคนที่ชื่อ ‘อัญ’ นี่เป็นแฟนของพี่รันใช่ไหมคะ?”

“เออคุณหนูรู้เรื่องนี้ได้ยังไงคะ ใครเป็นคุณบอกคุณ”

“ดาได้ยินพี่รันละเมอถึงเธอค่ะ”

“เอ่อคือ เธอเป็น…” ไม่ทันที่แม่บ้านจะได้พูดอะไร ชรันตรงเข้ามาในห้องอาหารเสียก่อน ป้าพายรีบออกไปเตรียมอาหารในห้องครัว ทิ้งให้วรดาเผชิญหน้ากับชรันเพียงลำพัง พอเห็นสีหน้าคุกรุ่นจนดูกระด้างของชายหนุ่มแล้ว เธอจึงเดินไปนั่งอีกฝั่งของโต๊ะอาหารด้วยความระมัดระวัง และเมื่ออาหารถูกนำมาเสิร์ฟครบทุกเมนู วรดาจึงตักกับข้าวที่ชรันชอบให้เขาเพื่อหวังจะเอาใจ แต่พอเห็นชายหนุ่มเขี่ยออกข้างจาน วรดาถึงกับหน้าถอดสี แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ ตักเมนูที่คิดว่าเขาชอบกินมากที่สุดให้เขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ชายหนุ่มมองเธอพลางตวาดเสียงกร้าว

“อย่าเอามือสกปรกแตะจานของฉัน”

“น้องดา…” วรดาสีหน้าเอ๋อไปโดยปริยาย เธอใช้ช้อนกลางตลอด แม้แต่ปลายเล็บไม่ได้โดนส่วนไหนของจานเขาเลย

“แค่เห็นหน้าเธอ ฉันก็กินข้าวไม่ลงแล้ว ยังจะมาสะเออะตักอาหารให้ฉัน ทุเรศ” ชรันลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไป ทิ้งให้วรดามองตาม ลำคอตีบตัน ชรันเกลียดเธอขนาดนี้เลยหรือ

พรุ่งนี้เธอคงต้องติดต่อหาทนายของบิดาแล้วล่ะ ดูจากสิ่งที่ชรันปฏิบัติต่อเธอ เธอก็พอเห็นอนาคตลางๆ แล้วว่าเขาคงจะไม่มีวันญาติดีต่อเธอ

+++++++++++

เอ็นดูยัยน้อน อิพี่ใจร้าย น้องสู้ๆ นะ