วรดาที่นอนคิดเรื่องบ้านทั้งคืน ตื่นเช้ามาจึงหาวิธีต่อรองกับชรันอีกครั้ง ในระหว่างที่เขากำลังแต่งกายเธอซึ่งแต่งตัวเสร็จก่อนเขาสักพักแล้วจึงได้พูดเรื่องที่คิดมาทั้งคืน
“เรื่องบ้านน้องดาจะให้คุณย่าช่วย” เธอพูดพลางจับสังเกตเขาไปพลาง หากแต่สิ่งที่ได้มาคือความเงียบ เมื่อเห็นอย่างนั้นวรดายอมรับว่าหงุดหงิดเล็กน้อย จึงพูดขึ้นอีกครั้ง
“เห็นแก่คนที่จากไปแล้ว กรุณาไล่ผู้หญิงของพี่รันออกไปได้ไหมคะ” ครั้งนี้คนเย็นชาหันมาทางเธอ สีหน้าและแววตาประกายเจิดจ้า ออกจะแพรวพราว ขัดกับบุคลิกโดยสิ้นเชิง
“อยากได้บ้านคืนใช่ไหม?” จบคำถามของเขา วรดารีบพยักหน้า รู้สึกมีความหวังขึ้นมาบ้าง
“ลาออกจาก เบเน่ ฟู้ดส์ สิ แล้วไปทำงานที่บริษัทของฉัน”
วรดาจับจ้องคนทำหน้าจริงจังที่กำลังยืนใส่เนกไทอย่างใจเย็นพลางขมวดคิ้วมุ่น เธอจะลาออกจากงานดีๆ อย่างนั้นได้อย่างไร สมัยนี้งานไม่ใช่ว่าจะหากันง่ายๆ กว่าจะหางานที่ตรงตามความสามารถ
