รุ่งเช้าวันต่อมา…
วรดาที่หลับอยู่บนที่นอน ซึ่งมีเพียงผ้าห่มคลุมกาย ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา กวาดสายตามองรอบๆ ห้อง เวลานี้ชรันไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว เมื่อหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง
“เก้าโมงครึ่งแล้ว!” วรดาโพล่งออกมาพร้อมกับดีดตัวลุกนั่ง ทว่าเธอถึงกับนิ่วหน้าเมื่อตอนนี้เธอรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวที่สำคัญคือเธอปวดหัวตุบๆ
“โอ๊ยทำไมปวดหัวจัง” เธอยกมือนวดขมับเบาๆ จากนั้นจึงคว้าโทรศัพท์หมายจะโทรหาชลิต แต่เป็นเขาที่ติดต่อเข้ามาเสียก่อน
“ท่ารองคะ คือดิฉันไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ” ไม่รอให้อีกฝ่ายถามไถ่เธอชิงพูดก่อน พอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากปลายสาย วรดาถึงกับทำหน้าไม่ถูก นี่เขาขำอะไรเธออย่างนั้นหรือ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”
“เอ่อคือดาขอโทษนะคะ ที่ลางานโดยไม่แจ้งล่วงหน้า” น้ำเสียงเธออ่อนอ่อยเหมือนคนรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรครับ ก็เมื่อวานหลังเลิกงานคุณดาบอกผมแล้วนี่ครับ”
“เหรอคะ…” วรดาน
