วันต่อมาวรดาออกจากบ้านแต่เช้า ไปหาลุงธเนศในโรงแรมแห่งหนึ่งตามที่นัดกันไว้เพื่อคุยเรื่องทรัพย์สินของบิดา ในระหว่างที่นั่งรอทนายประจำตระกูล เธอเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง กำลังเดินออกจากล็อบบี้ของโรงแรม แล้วเธอก็จำได้ในทันทีว่าเคยเจอหล่อนที่ภูเก็ต
“เจอกันอีกแล้ว” หล่อนหันมายิ้มหวานให้เธอ
“ค่ะ” วรดายิ้มทักทายตอบ นึกแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมบังเอิญจัง วันนี้เธอคนนี้สวมชุดเดรสสีเหลืองอ่อนยิ่งขับให้คนใส่ดูอ่อนหวานน่ารัก ทักทายไม่กี่ประโยคหล่อนก็เดินจากไป
วรดามองตามร่างระหงที่เดินออกจากล็อบบี้แล้วเม้มปากแน่น รู้สึกอย่างไรบอกไม่ถูก ซึ่งพอดีกับที่ทนายประจำตระกูลเดินมาถึงพอดี ฉุดเธอออกจากอารมณ์แปลกๆ แล้วหันมาสนใจชายวัยกลางคนในชุดภูมิฐาน
“ขอโทษด้วยครับคุณหนูที่ปล่อยให้รอ” ลุงธเนศกล่าวกับเธอด้วยสีหน้าเหมือนรู้สึกผิด ซึ่งเธอรีบสั่นหน้าด้วยความเข้าใจ
“ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง ดาเพิ่งมาถึงเหมือนกัน” ช่วงเวลาเช้าๆ
