“คุณหนีผมไปไหนมา ผมคิดถึงคุณมากเลยรู้ไหม” ปลายนิ้วแกร่งของชรันไล้สัมผัสดวงหน้าสวยของแฟนสาวเบาๆ ไม่เจอกันแค่สองเดือน ทำไมอัญญาณีถึงได้ผอมลงไปมากขนาดนี้ ชายหนุ่มจึงรั้งเธอเข้ามากอดไว้หลวมๆ ก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนกระหม่อมของเธอเบาๆ อย่างที่เคยทำเป็นประจำ
“อัญหลบไปรักษาแผลใจค่ะ”
“รักษาแผลใจ?” หัวคิ้วเข้มเลิกสูง รู้สึกผิดต่อเธอไม่น้อย
“ใช่ค่ะ รักษาแผลใจ แต่ตอนนี้ไม่ต้องรักษาแล้วค่ะ เพราะรันกลับมาหาอัญแล้วนี่คะ” หล่อนกรีดรอยยิ้มหวานก่อนจะหอมแก้มเขาฟอดหนึ่ง ซึ่งชรันไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด กลับยิ้มราวกับมีความสุข เนื่องจากตอนสมัยเป็นแฟนกันพวกเธอชอบหอมแก้มกันตลอด แม้อัญญาณีอายุน้อยกว่าชรันหลายปี แต่เธอไม่เคยเรียกเขาว่าพี่หรือแทนตัวเองว่าน้องเลย
“รันหย่ากับเด็กนั่นหรือยังคะ” จู่ๆ อัญญาณีก็เอ่ยถามถึงสิ่งที่เคยคุยกันไว้ ชรันที่ได้ยินคำถามนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะส่ายหน้า
“ทำไมเหรอคะก็ไหนว่าหลังแต่งงา
