ความเย็นชา และอาการหมางเมินที่ชรันแสดงออก ทำให้วรดาทั้งอึดอัดและน้อยใจ จนเย็นวันหนึ่งจึงได้ตัดสินใจพูดเรื่องหย่า ในขณะที่อยู่กันตามลำพังในห้องนอน
“น้องดาจะคืนอิสระให้พี่รันค่ะ”
“เพื่อ?” เขาเลิกคิ้วถาม ทำสีหน้าคล้ายคำพูดของเธอไม่มีค่า วรดายอมรับว่าไม่ชอบสายตาและสีหน้าของเขาที่มองเธอเลยมันเจือความสมเพชในนั้น
“ก็พี่รันไม่ได้รักน้องดานี่คะ อยู่ด้วยกันไปมีแต่พี่รันจะทรมานที่ต้องเห็นหน้าน้องดาทุกวัน น้องดาจะคืนอิสรภาพให้พี่ค่ะ”
“ตอนนี้เธอมีเงินในบัญชีเท่าไหร่” ชรันถามอย่างคนเสียมารยาท วรดาที่ได้ยินคำถามถึงกับนิ่งอึ้ง เขาถามแบบนี้หมายความว่ายังไง ตอนนี้เธอมีเงินในบัญชีประมาณแสนนิดๆ แต่เธอมีที่ดินที่พ่อทิ้งไว้ให้เธออยู่นี่นาไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย
“พี่รันไม่ต้องรู้หรอกค่ะ น้องดาไม่ได้จนตรอกขนาดนั้น คุณพ่อยังมีที่ดินทิ้งไว้ให้น้องดาอีกเยอะ” วรดาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย นึกขุ่นเคืองสายตาเหยียดหยั
