แยกจากมะปรางในร้านอาหาร วรดาไม่ได้กลับบ้าน แต่เธอให้แท็กซี่ไปส่งเธอที่คฤหาสน์ของคุณย่าฉวีวรรณ เนื่องจากท่านโทรให้เธอไปหา
นั่งแท็กซี่ไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ สมัยยังเด็กๆ เธอเคยมาที่นี่อยู่หลายครั้ง เพราะบิดาทำงานให้กับครอบครัวถิรทรัพย์ปรีดามาตั้งแต่ที่เธอยังไม่เกิดเสียด้วยซ้ำ
วรดากดกริ่งรอไม่นาน ก็มีแม่บ้านวัยกลางคนวิ่งมาเปิดประตูให้เธอ เนื่องจากที่นี่กว้างใหญ่ ไพศาล กว่าจะเดินมาถึงหน้าตึกเล่นเอาเหงื่อชุ่มกันเลยทีเดียว
“สวัสดีค่ะคุณย่า” เธอยกมือไหว้หญิงสูงวัยที่นั่งคุยกับแม่บ้านวัยกลางคนในห้องโถง ท่านยิ้มให้เธอพร้อมกวักมือให้เข้ามานั่งข้างๆ
“เป็นไงบ้าง ทำไมเหงื่อแตกขนาดนี้ไม่สบายหรือเปล่า?” คุณย่าฉวีวรรณถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นเหงื่อขึ้นชื้นตามไรผมอ่อนบ่งบอกว่าเธอคงเหนื่อยน่าดู
“น้องดาไม่เป็นไรค่ะคุณย่า”
“คุณย่าขา น้องดาอยากกราบขอโทษเรื่องเงินยี่สิบล้านค่ะ” เธอ
