พยัคฆ์เดินเข้ามาในห้องพักฟื้นพร้อมกับมิ่ง หลังจากที่พยาบาลมาตรวจเช็กอาการของคุณหญิงเดินออกไปแล้ว เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงข้างเตียงคนไข้พร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้กแล้วเอ่ยถามมารดาด้วยความรู้สึกเป็นห่วง
“คุณแม่เป็นยังไงบ้างครับ”
“ดีแล้วล่ะ เสือไม่ต้องเป็นห่วงแม่หรอก”
เมื่อได้ยินเสียงของมารดาพยัคฆ์ก็รู้สึกเบาใจ แต่กระนั้นก็อดที่จะต่อว่าท่านไม่ได้อยู่ดี
“คุณแม่ก็รู้ว่าตัวเองไม่สบาย แล้วไปที่ไร่ทำไมละครับ นี่ถ้าไม่มีคุณหมออยู่ด้วยที่นั่นป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
คุณหญิงเพลินตารู้สึกชินเสียแล้วกับความเป็นห่วงของลูกชายคนโตที่มักจะดุตนบ่อยๆ เวลาที่ทำอะไรเสี่ยงๆ แต่ทว่าในประโยคตอนท้ายของลูกชายนั้นกลับสะดุดหูจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
“คุณหมออย่างนั้นเหรอ”
“ครับ ก็คุณหมอที่ช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วพาคุณแม่มาส่งที่โรงพยาบาลยังไงละครับ”
พยัคฆ์พยักหน้าพลางเอ่ยย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนั
