“นี่คือแม่น้ำดุจดารา น้ำที่นี่เย็นยะเยือกตลอดทั้งปี”
“เป็นแม่น้ำที่เกิดจากการละลายของหิมะบนยอดเขา” นางรีบพูดขึ้นสีหน้าตื่นเต้น
“เจ้าอ่านตำรามามากจริงๆ” เขาเผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
“อ่านมากก็มิสู้เห็นด้วยสองตาของตน” นางตบแผ่นอกของเขาสองสามที “ข้าอยากสัมผัสน้ำในแมน้ำได้ไหม?”
“น้ำเย็นมาก เจ้าจะไม่สบายเอา” พูดเช่นนั้นแต่ยอมอุ้มนางไปริมตลิ่ง มีโขดหินที่พอนั่งได้ เขาจึงพานางไปนั่งที่ตรงนั้น
เพราะเท้าที่เจ็บมีผ้าพันรอบข้อเท้า นางจึงใส่รองเท้าเพียงข้างเดียว เมื่อเขาวางนางนั่งลงแล้ว นางจึงรีบชักเท้าไม่ให้เขาแตะเท้าที่สวมรองเท้าข้างเดียวอยู่ จางฟางซินไม่ต้องการให้เขาดูแลนางมากเกินไป นางไม่ได้ห่วงเรื่องชื่อเสียงของตน แต่นางกลัวใจตัวเอง นางชอบเขาฝ่ายเดียวเป็นเรื่องที่นางยอมรับได้ แต่นางกลัวใจตนจะหวั่นไหวคิดเกินเลยมากเกินไป ยามเมื่อต้องจากไป คงเป็นนางที่ต้องทนปวดใจเพียงลำพัง
หลัวหลิวหยางทำเ
