“รังเกียจมากรึไงฮะ!
“ใช่ค่ะ รัง...อื้อ!”
“อื้อ!”
“อุนอุ๋น! อื้อ!”
“อื้อ!”
“ขุนเขา! แกปล่อยน้องเดี๋ยวนี้!”
“...อื้อ!” ฉันตกใจเสียงของอาณีที่ดังลั่นบ้าน ตกใจที่มีผู้ใหญ่เข้ามาเห็นจนลืมดิ้น และนั่นยิ่งทำให้เขาบดจูบลงมาได้มากขึ้น
“ไอ้ขุน!” อาณีตะคอกอีกครั้งแต่เขาก็ไม่หยุดมือของฉันก็เริ่มทุบเขาแล้วเพราะสติกลับมา
“เกิดอะไรขึ้นแม่ เฮ้ย! ไอ้เหี้ยขุน!” คราวนี้ไม่ใช่แค่อาณีแต่พี่ภูผาก็เข้ามาเห็นอีกคน แค่อาณีก็แย่แล้วนะคะแต่ยังมีบุคคลที่สี่อย่างพี่ภูผาอีกฉันอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
เพี้ยะ ๆๆ
“ไอ้ขุนแกปล่อยน้องเดี๋ยวนี้!” อาณีตรงเข้ามาตีเขาเช่นกันแล้วสุดท้ายเขาก็ยอมผละออก แต่ไม่ได้สนใจใครเลยนอกจากจ้องฉันด้วยความโกรธแถมยังล็อกหน้าฉันเอาไว้เหมือนเดิม
ฉันโกรธ อายอาณีกับพี่ภูผาจนน้ำตาไหล ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
“แกปล่อยน้องเดี๋ยวนี้ขุนเขา!” อาณีดึงมือเขาออกทำให้ฉันเ
