Our Long Distance Love Affair

Chapter 3: Little Angel

KANINA pa hindi mapakali si Yvette habang pabalik-balik ng lakad sa loob ng kwarto kung saan na-admit ang tulog na anak. She continued pacing back and forth while nipping her already short fingernails from the nonstop nipping. Ang dating mahahaba at magagandang kuko ay hindi na pantay-pantay ang pagkakagupit at may mga gasgas na.

Mahigit isang linggo na kasi ang lumilipas mula ng madala sa hospital ang anak at hanggang ngayon ay wala pa ring malay ang bata. Kaya naman kanina ay nakagawa si Yvette ng isang hakbang na hindi niya alam kung paano susolusyonan. Masyado siyang nagpabigla-bigla at nagpadala sa kaba at takot para sa anak kaya naman agad na nagkamali ng desisyon.

Sa takot dahil hindi pa din nagigising ang anak ay agad siyang pumayag sa suhesyon ng doktora patungkol sa pagpapa-opera sa anak sa lalong madaling panahon. Nagkaroon ng pirmahan na nauwi sa palugit para sa araw kung kailan p’wede ng operahan ang bata. And everything was already done when Yvette realizes everything that she had done.

Ngayon, problemado siya sa kung saan kukuha ng limang milyong dolyar sa loob lamang ng limang buwan.

All her savings that she had saved for Yvonne’s future is only a million dollar while the savings she had for their daily expenses is less than a million. And her savings for their emergency expenses is approximately one million or more. If she will sum everything up, it could be more or less than three million dollars. Still needs two million more, and that was the p*****t for the professional doctor. Hindi pa kasama ang babayaran niya sa hospital.

Michelle told her that she’ll help her collect money and asked help from their co-workers or anyone that could lend some. Hindi naman sa wala siyang tiwala sa sinabi ni Michelle, wala lang siyang tiwala na sasapat iyon para makabuo ng limang milyon.

At iyon ang pinoproblema niya.

Wala siyang pamilyang malalapitan sa California. Walang pamilya ang kanyang asawa. Wala siyang kamag-anak na malalapitan lalo na kaibigang mahihiraman. Hindi man aminin ni Yvette pero alam niya sa sariling hindi siya kailan man naging malapit kahit kanino man. Kahit na kay Michelle at Cassy na siyang turing sa kanya ay kaibigan.

Mula yata ng tumira siya sa California ay hindi na siya sumubok pang makipaglapit sa ibang tao maliban sa asawa. Hindi dahil sa takot siya sa mga tao, o na wala siyang tiwala sa mga ito. Iyon ay dahil sa hindi naman niya kailangan ang mga ito. At iyon ang pagkakamali niya.

Ngayon tuloy ay wala siyang malapitan para mahingian ng tulong.

Nanghihinang napaupo na lang siya sa gilid ng kama na kinahihigaan ng mahimbing na natutulog na anak. Napahilamos sa mukha habang problemado sa kung paano makakahanap ng pera. Kahit yata dumoble siya ng kayod sa trabaho ay hindi sasapat ang kikitain niya para umabot agad ng mahigit dalawang milyon sa loob lamang ng limang buwan.

Sa totoo lang ay, may malalapitan naman siya. It wasn’t that she’s really alone in the world. Actually, may nag-iisa pa siyang kamag-anak na maaari niyang lapitan. Ang kanyang tiyuhin na nakatatandang kapatid ng kanyang ina. Na siya ring nagpalaki sa kanya.

Pagkapanganak pa lang kasi sa kanya ay namatay agad ang kanyang ina. Mayroon kasi itong sakit na mas lalong lumala ng mabuntis ang ina. Kaya naman matapos ng ilang buwang pagdadalang tao sa kanya ng ina, para bang nakahinga na ito ang nang maluwag dahil nagawa na nito ang misyon nito sa mundo at iyon ay ang isilang si Yvette bago tuluyan at payapang namaalam. At dahil nag-iisang kapatid ng kanyang ina ang Uncle Carlo niya ay ang tiyuhin na rin at ang asawa nito ang tumayong mga magulang niya hanggang sa lumaki siya at nagkaisip.

Kaya kung tutuusin ay kung pamilya lang naman ang usapan, tiyak na unang-una na dapat ang tito at tita niya sa listshan ng kanyang malalapitan.

Pero ang problema nga ay nahihiya siya. Dahil iniwan niya ang pangalawang mga magulang sa Pilipinas at hindi na muling binalikan. Kung hindi pa yata ang mga ito ang magkukusang lumapit sa kanya ay baka hanggang ngayon ay hindi pa rin sila muling nagkikita, at baka wala itong alam tungkol sa pag-aasawa niya at pagkakaroon ng anak.

And so she was so guilty and shy to contact them now, more so as the thought of her only contacting them just because she needed help. Pakiramdam niya ay napaka-kapal ng mukha niya para gawin ang mga iyon.

But it was for her daughter’s sake. Not for anyone or for herself but for her daughter. Kaligtasan na ng anak ang nakataya, uunahin niya pa ba ang pagkahiya?

And so, after hours of contemplating, Yvette is finally decided. For her daughter. She took her phone from her pocket, scroll for the contacts and then created an email that contains the information about what is happening now. Then hit the send.

Naitapon niya sa kama ng anak ang selpon at napahilamos sa mukha pagkatapos. Nahihiya talaga siya pero kailangan niyang kapalan ang mukha. Dahil sa panahon ngayon, she can’t help it if she won’t hardened her face. Wala siyang mapapala kung puro hiya ang uunahin niya.

“M-mam-a?” Isang maliit at cute na boses ang biglang nangibabaw sa kwarto na nagpatigas sa pagkakaupo ni Yvette.

Nanigas sa ere ang mga palad niyang inihihilamos sa mukha habang nanlalaki naman ang kanyang mga mata. Hindi makapaniwala sa narinig. Afraid that she might be hearing things or hallucinating, she slowly look to her side where her darling angel is at gano’n na lang ang mabilis na pagpatak ng mga luha niya ng makita niya ang magagandang kulay ng mga mata na isang linggo na rin niyang hindi nasisilayan.

Those clear and innocent glimmering emerald eyes who was now staring and blinking at her innocently and was asking what happened was the same eyes that her Little Angel owned.

Sa sobrang tuwa ni Yvette na makita ang magagandang mata ng anak ay mabilis niya itong nayakap habang masuyong hinahaplos ang anak sa likod.

Sobrang namiss niya ang anak. Ito ang unang beses na matagal silang hindi nagkausap. Pakiramdam nga ni Yvette ay isang linggo siyang inilayo sa anak kahit pa nga araw-araw naman siyang nasa hospital, binabantayan ang anak. Ni hindi na nga siya pumapasok sa trabaho. Kung hindi pa yata siya tinulungang mag-file ng leave nina Michelle at Cassy ay baka matagal na siyang nawalan ng trabaho.

“Mama, why are you crying po?” mahinang tanong ni Yvonne kaya naman napalayo si Yvette sa anak. “Am I?” takang tanong naman ni Yvette, habang nakaturo pa sa dibdib.

Mabagal namang napatango si Yvonne habang seryosong nakatingin sa ina, “Why are you crying, Mama? Are you hurt? Did someone bully you?” sunod-sunod na tanong ni Yvonne sabay taas ng maliliit na kamay na idinampi sa magkabilang pisngi ng kanyang ina.

Hindi naman agad nakaimik si Yvette sa ginawa ng anak. She could feel the gentle and warm small hands of her daughter stroking her cheeks and the skin below her eyes which made her realized that she was indeed, crying.

Mabilis na nanlaki ang mga mata niya na agad ding napalitan ng paniningkit as she smiled happily at her daughter, who were still looking at her innocently. Itinaas ni Yvette ang mga kamay at hinawakan ang mga palad ng anak.

“Yes I am crying, Angel. But not because I am in pain or what. But because mama is so happy seeing her Little Angel again that she cried tears of joy,” masayang sagot ni Yvette sa tanong ng anak na agad naman ngumiti ng marinig ang sagot niya.

Leaning to Yvette’s hands which was put on her daughter’s cheeks, Yvonne smiled happily back to her mother making her doe-eyes turned a happy crescent one.

“Little Yvonne is happy too! Since Little Yvonne sleeps for so long, I couldn’t see Mama,” dahan-dahan ay biglang napalitan ng lungkot ang masayang boses ni Yvonne at napayuko. Nag-aalalang iaangat na sana ulit ni Yvette ang ulo ng anak ng mabilis din itong mag-angat ng tingin with those happy eyes again, “Don’t worry, Mama. Little Yvonne promise she won’t sleep anymore so that mama won’t be sad and alone,” puno ng determinasyon na saad ni Yvonne while seriously looking at Yvette who was in return stoned from what she had heard.

She were shocked to hear those words came from her innocent Yvonne. She suddenly thought to herself, if she were really that easy to read that even her own child knows it. Despite the amazement she felt from hearing those words from her daughter, Yvette couldn’t help but to tightly closed her eyes were she could feel the heating up and moistening.

Her daughter was still too young yet Yvonne could already said those serious words to her. Hindi niya tuloy malaman kung dahil ba iyon sa wala masyadong kalaro ang anak o dahil sa hindi nakasama ng anak ang ama ng matagal. Ang ama na dapat sana ay magpaparamdam sa kanya na isa siyang bata. A father that would spoiled her, a father that would treat her like a princess. Just like how Yvette should have when she was still a kid, sadly, her daughter also grew up with no father.

“Thank you, my Little Angel,” ang tanging nasambit ni Yvette sa anak pagkamulat niya ng mga namamasang mata.

“You’re welcome, Mama,” ngiting-ngiti naman na sagot ni Yvonne sa ina na napayakap pa sa kanya.

Nakangiting niyakap naman pabalik ni Yvette ang anak habang pasimpleng pinupunasan ang luhang pumatak. Baka mapansin na naman ni Yvonne ang pag-iyak niya at tuluyang mabura ang pagkakangiti nito dahil sa kanya.

She doesn’t want those innocent and beautiful eyes to stop glimmering and have a dull light instead. She want to make her angel stay what and who she is no matter what the circumstances she should take in order to protect those beautiful smile and innocent eyes.

Kahit pa nga kailanganin niya pang itago at magsinungaling sa anak tungkol sa sakit nito, she would. Hindi niya hahayaang mabahiran ang mga iyon ng negatibong bagay na maaaring magpalala sa sitwasyon ng anak.

Dahil baka hindi niya na mapigilan pa ang awang nararamdaman para sa anak. Yvette were only four, almost five but she was already suffering to this kind of illness. Ang lumaki pa nga lang na walang masilayang ama ay masyado nang malaking kakulangan para sa anak, paano pa kaya ngayong sa bata niyang edad ay kailangan na niyang labanan ang isang sakit na maaaring lumala kapag hindi naagapan. Masyado pang bata ang anak para kay Yvette, na hindi niya masikmurang sirain ang batang pangarap nito. At lalong-lalo na dahil ang anak na lang ang natitirang pamilya na meron siya.

What will she do if ever God took her daughter too? Ah, ikababaliw yata niya kapag nakagano’n.

to be continue...