บำเรอรักคุณชายเอาแต่ใจ

ตอนที่ 4 เมาเพื่อลืม

เมาเพื่อลืม

☆☆>>>>>♡

ผมคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แน่ ถ้ามาเจอบรรยากาศเก่า ๆ สถานที่เดิมความเจ็บปวด ความเสียใจมันยังคงถาโถมเข้ามาหาผมอยู่ตลอดเวลา ผมอยากหาที่ที่สงบ ๆ พักใจสักสองสามวัน ผมจะเดินทางไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่เมืองหลวงแห่งนี้พรุ่งนี้วันศุกร์แล้วขาดเรียนวันสองคงไม่เป็นอะไรหรอก

'เฟรนด์ขอโทษนะครับพ่อกับแม่ที่ทำตัวเหลวไหล เฟรนด์ขอเวลาไม่นานจะกลับมาเป็นเฟรนด์คนเดิมของพ่อกับแม่นะครับ'

“ว่าไงแบงค์ กูอยู่ได้มึงไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอก ขอบใจมากเพื่อน”

“ให้กูไปอยู่เป็นเพื่อนไหมมึง”

“ไม่เป็นไรหรอก กูเสียใจแค่คืนนี้แค่นั้นแหละตอนนี้กูอยากกระทืบไอ้พี่น็อต มากกว่า มันหลอกกูมาได้ตั้งนาน ไอ้ห่าแม่งตอนนี้กูโคตรเกลียดมันเลย”

“ได้ยินแบบนี้กูค่อยสบายใจหน่อย ถ้าไม่ไหวโทรบอกกูด่วนนะมึง”

“กูจะกลับบ้านนะ วันจันทร์ถึงจะกลับมา ขอไปหาที่สบายใจสักหน่อย”

“เออ ดี ๆ เดี๋ยวกูเลกเชอร์ไว้ให้ ”

>>>>> The Next ผับ

“พี่ขอหนัก ๆ ผมอยากเมา” มาถึงที่ผับเฟรนด์ก็เดินเข้าไปนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์สั่งเครื่องดื่มมากินแบบไม่ยั้ง

“ผู้ชายเฮงซวย ไอ้เชี่ยน็อต มึงหลอกกู กูอยากฆ่ามึง อย่าให้กูเจอนะมึง”เสียงคนที่นั่งอยู่เคาน์เตอร์บาร์โวยวายเสียงดังเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป

“น้องครับ สนใจไปต่อกับพี่ไหมครับ พี่ไม่หลอกลวงนะ พี่จริงใจ” ผู้ชายร่างสูงโปร่งเข้ามาทักทายเฟรนด์ที่นั่งดื่มอยู่คนเดียว

“ไม่ต้องมายุ่งกับผม ผมอยากอยู่คนเดียว” ตอนนี้เฟรนด์ไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครทั้งนั้น ตอนนี้มีแต่ความโกรธและโมโห

“ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนนะครับ” ผู้ชายคนดังกล่าวยังคงตื๊อไม่เลิก

“ไม่ต้องมายุ่งกับผม” เฟรนด์เริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ จนผู้ชายที่เข้ามาถอยออกไปอย่างเร็วเพราะมีสายตาหลายคู่ที่มองมาตรงนี้

“ไอ้ผู้ชายหลอกลวง ไอ้เฮงซวย กูอยากฆ่ามึงไอ้เชี่ยน็อตกูจะฆ่ามึง” เฟรนด์ยังคงโวยวายไม่เลิก

มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านผ่านตรงเคาน์เตอร์บาร์พอดี ได้ยินเสียงคนโวยวายน่ารำคาญจริง ภากรมองภาพตรงหน้าที่มีคนฟุบหน้าลงกับเคาน์เตอร์อย่างเอือมระอา เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่จะมีคนเมามาโวยวายอาละวาด ขึ้นอยู่กับว่าจะหนักหรือเบาก็แค่นั้น

‘เฮ้ย!! เด็กผู้ชายคนนี้น่าสนใจจังวะ’ เฟรนด์ที่ดูหน้าตาสวยสะอาดราวกับเด็กสาวแรกรุ่น ขนาดเมาจนตัวแดงไปหมดยังคงไว้ซึ่งความน่ามอง ที่มานั่งโวยวายคนเดียวเหมือนอกหักหรือโดนใครหลอกอะไรมาสักอย่าง ซึ่งภากรได้ยินคนตัวเล็กโวยวายก็ยังจับต้นชนปลายยังไม่ถูก แน่มากเลยนะที่บังอาจเข้ามาในถ้ำเสืออย่างเขา

“เฮ้ย! ภากรมึงมองอะไรนักหนาเหมือนอยากจะกินน้องเขายังงั้นแหละ” ต้นเพื่อนในกลุ่มที่นั่งดื่มด้วยกันในโต๊ะ เห็นท่าทางเพื่อนตัวเองที่เอาแต่จ้องเด็กหนุ่มตรงเคาน์เตอร์บาร์อย่างไม่วางตาก็ถามขึ้น

“แต่ก็น่ามองจริง ๆ นะไอ้ต้น ดูสิผู้ชายอะไรหน้าสวย ขาวสะอาดยังกะไข่ปอกเวลาเมานี่ตัวแดงเหมือนกุ้ง กูยังอยากแกะกุ้งเลยว่ะ”

“อย่างมึงน่ะเขาเรียกว่าหื่นไอ้ห่าคิง แต่ดูสายตาเพื่อนมึงซะก่อนมองเหมือนอยากได้มาเป็นของส่วนตัวซะงั้น”

“เออ ยุ่งน่าเรื่องของกู กูแค่สงสัยว่าเด็กอายุแค่นี้มีเรื่องอะไรกลุ้มใจนักหนา ถึงได้มานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้”

>>>>> 01.00 น.

“เฮ้ย! พวกมึงกูกลับก่อนนะ พรุ่งนี้กูต้องไปต่างจังหวัด” ภากรบอกเพื่อนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ก่อนจะเดินออกจากผับพร้อมกับคนตัวเล็ก ที่กำลังเดินออกมานอกร้าน

“น้องไปกับพวกพี่ดีกว่าครับ พี่จะทำให้น้องลืมคนที่มันทำให้น้องเสียใจ” มีผู้ชายสามคนเดินเข้ามาตอแยเด็กคนที่เขารีบตามออกมา

“ไม่เอา ไม่ต้องมายุ่ง เฟรนด์จะกลับห้อง”

“ให้พี่ไปส่งก็ได้ครับ ไม่ว่าที่ไหน พี่ก็พร้อมจะไปส่งนะ” หนึ่งในสามคนพูดพร้อมกับจับที่ข้อมือของคนตัวเล็กจะกระชากไปที่รถของพวกมัน

“ไม่ไป อย่ามายุ่งกับเฟรนด์นะ” คนตัวเล็กสะบัดข้อมือสุดแรง แต่ตัวเล็กแค่นั้นจะไปสู้ไอ้ผู้ชายแรงควายขนาดนั้นได้ยังไง

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของภากรตลอดเวลา ภากรกำลังดูอยู่ว่าคนตัวเล็กจะไปกับไอ้ผู้ชายสามคนนั้นรึเปล่า ถ้ายินดีพร้อมใจไปกับพวกมันเขาอาจจะปล่อยไปก็ได้ แต่นี่ภาพตรงหน้าที่เขาเห็นคือคนตัวเล็กพยายามจะหนีสุดชีวิต เขาอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าไปช่วย ทั้งที่ปกติเขาไม่ค่อยสนใจวุ่นวายเรื่องของลูกค้าที่มาเมาที่ผับของเขาเท่าไหร่ แต่สำหรับคนนี้ไม่รู้ทำไมเขาไม่สามารถปล่อยผ่านได้เลย

“ภพไปจัดการ แล้วเอาขึ้นไปพักบนห้องกู” ภพเข้าไปจัดการชายสามคนนั้นตามคำสั่งของเจ้านายทันที

“เฮ้ย! มึงปล่อยคนเดี๋ยวนี้นะ” ภพสั่งไอ้ผู้ชายสามคนนั้น

“มึงมายุ่งอะไรด้วยคนเขาจะไปสนุกกันมึงหลบไป” หนึ่งในสามคนเหมือนจะพุ่งมาทำร้ายภพ

“กูบอกให้ปล่อยน้องเขา เขาไม่ได้เต็มใจไปกับพวกมึงเลยนะ” ภพไม่พูดมากจัดการซัดสามคน หมอบลงไปกองกับพื้นในเวลาอันรวดเร็ว คนเมากับบอดี้-การ์ดมือหนึ่งที่ฝึกมาอย่างดีได้ยังไง แค่นี้ไม่ระคายผิวภพแน่ ๆ

“พี่ขอบคุณนะครับที่ช่วยเฟรนด์ ขอบคุณมากครับ”

“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดมาดื่มเหล้านะ ที่แบบนี้มันอันตรายนะรู้ไหม เมาขนาดนี้จะกลับไงล่ะเดี๋ยวพี่พาไปพักก่อน และไม่ต้องมาขอบคุณพี่ ไว้ไปขอบคุณเจ้านายพี่ ตอนนี้รออยู่บนห้องแล้ว” ภพอดที่จะเอ็ดคนในอ้อมกอดตัวเองไม่ได้

“เจ้านายเหรอพี่ อั๊วะ”

“อย่าเพิ่งอ้วกนะเว้ย นี่ถึงห้องแล้วพักผ่อนตามสบายนะ พี่ไปก่อนล่ะ”

“เดี๋ยวสิพี่ อั๊วะ”

พอไปถึงที่ห้องเฟรนด์ไม่รอช้าวิ่งเข้าห้องน้ำไปอ้วก และล้างหน้าล้างตาออก มานอนบนเตียงอย่างสบายอารมณ์ ประหนึ่งเป็นห้องของตัวเอง ตอนนี้ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย ทั้งหิว ทั้งง่วง ชีวิตไอ้เฟรนด์ช่างน่าสมเพชจริง ๆ โดนผู้ชายที่ตัวเองรักหักหลังถึงกับไปไม่เป็นเลยเหรอวะเฟรนด์เอ๊ย!

ขณะที่เฟรนด์กำลังหลับอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้ รู้สึกเหมือนกึ่งหลับกึ่งฝัน มีมือมาลูบที่แก้มของตัวเอง เฟรนด์คว้าเอามือนั้นมานอนกอด

“พี่น็อตพี่ไม่ได้หลอกเฟรนด์ใช่ไหม อีกไม่กี่วันเฟรนด์ก็เป็นของพี่น็อตแล้วพี่น็อตแค่จะเซอร์ไพร์สวันเกิดเฟรนด์ใช่ไหมครับ”

“เฟรนด์ยอมพี่น็อตตอนนี้เลยก็ได้ พี่น็อตทำเฟรนด์ พี่น็อตไม่ต้องไปเอากับคนอื่น พี่น็อตเอาเฟรนด์เลยครับ เฟรนด์ยอมพี่น็อตทุกอย่างแล้ว”

เพราะอย่างนี้นี่เองเหรอถึงได้ไปเมาเละไม่เป็นท่าอยู่ที่ผับของเขา เมื่อภากรรู้ที่ไปที่มาของคนที่นอนละเมอไม่รู้เรื่องอยู่ถึงกลับถอนหายใจ

“เฮ้อ เป็นไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ เดี๋ยวภากรจะจัดให้ถึงใจจนลืมแฟนเก่าไปเลยนะเด็กน้อย”